Onze festivalzomer afsluiten? Dat doen wij al jaren traditiegetrouw in Leffinge. Al meer dan 10 jaar zakken we in september af naar het gezellige Leffinge, om ons met plezier te laten onderdompelen in zeer uiteenlopende genres en stijlen. Leffingeleuren zie ik vooral als een ontdekkingsfestival. Meestal zijn er maar een paar namen per dag die bekend in de oren klinken, voor de rest laat ik mij graag verrassen.
Dankzij een platte band op de weg naar huis (met het nodige tijdsverlies) hebben we op vrijdag heel wat bands moeten missen en zijn we maar rond 21u30 aangekomen ter plaatse. Zo moesten we spijtig genoeg Lambrini Girls missen. We hadden ze nochtans graag aan het werk gezien, maar het mocht niet zijn. Een vriend die gelukkig wel tijdig ter plekke was beschreef het als een bij momenten strakke set, maar naar het einde toe veel teveel onderbroken door speeches en een activistische preek hier en daar. Op die manier haal je telkens het ritme en de vibe volledig uit de set, jammer maar misschien hebben we dan toch zoveel niet gemist?
The Hickey Underwold
Snedige riffs, en een veel te enthousiaste drummer die al bij het tweede nummer om een circle pit begon te vragen. Het publiek in Leffinge was daar op dat moment nog niet klaar voor maar wisten wij dat we op dat moment naar de favoriete set van de avond aan het kijken waren? Een pauze van zeven jaar is lang, zeer lang, maar iedereen is duidelijk tevreden dat ze terug zijn. De zaal ging helemaal los wanneer hitjes als Future Words (met de iconische beginlijn - Can't you see what happened, can't you see what changed?!) en Blonde Fire.
Dat er in die zeven jaar niet veel veranderd was en onze Antwerpenaren duidelijk weten hoe je een gitaarfeestje bouwt, kunnen we alleen maar bevestigen.
Nusantara Beat
Dansbare Indonesische muziek, dat is waarvoor je vanavond moest afzakken naar Apollo. (Het tweede podium dat enkele jaren de Kapel genoemd werd, kreeg een facelift en restyling en werd zo Apollo genoemd, voor ons was het ook wennen, maar wel geslaagd.)
Indonesisch zei ik al, wat er natuurlijk voor zorgt dat je geen reet snapt van wat ze zingen, ook al komen ze gewoon uit Nederland. Enkele bandleden kennen we nog van Altin Gün die een vorige keer op Leffingeleuren stond en naar de invloeden van deze Turkse band moeten we dan ook niet lang zoeken. Een dansfeestje, dat zeker! Al wilden wij vooral nog wat energie overhouden voor het grote geweld die erna geprogrammeerd stond in De Zwerver.
Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs
Moet toegeven, als ik zeven keer Pigs zag staan op de affiche dacht ik even dat hun toetsenbord blijven plakken was. Redelijk absurde bandnaam, van een bende zwijnen uit Newcastle. Vuil, vies en vettig, een echte zwijnenstal - beter kan ik de set van 7X Pigs niet omschrijven. Ze houden het midden tussen Metal en Rock maar klinken vooral vettig.
Onze fotograaf belandde ondertussen half onder een crowdsurfer en midden in een moshpit, waarbij hij geklemd werd tussen de menigte en het podium. Allesbehalve aangenaam, maar dat hoort erbij bij dit soort bands zou je denken? Ook meteen een alternatieve manier om duidelijk te maken dat na enkele nummers de fotografen niet meer welkom waren voor het podium, die plaats was voor een uurtje omgedoopt tot Zwijnenstal.
Scaler (fka Scalping)
Terug naar de Apollo, voor een band die werd aangekondigd als Scaler - formerly known as Scalping. Die formerly known as mag je bij hen wel heel letterlijk nemen, we lazen namelijk dat ze pas twee weken geleden van naam veranderden. Ze brengen een show met een projectie en lichtshow, die voor de rest weinig licht toelaat. Pieter moest nog bekomen van de moshpit in de Zwijnenstal van daarnet en zocht dan ook snel andere oorden op onder het motto, geen licht is geen foto's. Verder kregen we van Scaler een mix van postpunk en elektronische muziek. Massive Attack zonder de melancholie volgens het programmaboekje. Ik hou het enkele nummers uit maar besluit toch dat het niet meteen mijn ding is.
Tramhaus
Laatste band al voor vanavond, de Nederlanders uit Rotterdam. Zeer jonge band, die hier toch opmerkelijk een stekje bovenaan de affiche mocht in de wacht slepen. Tramhaus brengt dansbare noiserock, al mag je voor mijn part die noise laten vallen. Heel poppy met momenten, zeker niet zo vettig als de varkens van daarnet. De vloer in de zaal plakt van het bier, maar de eerste rijen moshen, dansen en doen alles ertussen zonder verpinken. Eens voorbij die eerste rijen valt het op dat het hier op vrijdagavond nog niet zo druk was in Leffinge, want er was nog veel ruimte in de zaal. Aan de overgave en energie van de lead zanger zal het niet gelegen hebben, die stond werkelijk geen minuut stil op het podium. Mooie afsluiter van een eerste dag, die ongewild in mineur begon, maar die we zo toch in schoonheid kunnen afsluiten.
Vrijdag 15 september 2023, Leffinge (BE, Middelkerke) | Foto's: Pieter Bouckhout Tekst: Lies Decramer en Pieter Bouckhout