Jera on Air, het punk-, hardcore- en metalcorefestival in het Limburgse Ysselsteyn, beleefde in het laatste weekend van juni maar liefst zijn 30e editie! Dat werd gevierd met niet drie maar zowaar vier dagen gezelligheid, vier dagen saamhorigheid, vier dagen vriendelijkheid, vier dagen gelijkheid. Kortom: VIER DAGEN FEEST!
Deze 30e editie kende – zoals alle edities hiervoor ook al – weer een geweldige line-up, met acts als Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, The Prodigy en nog vele, vele anderen. Brothers in Raw was er uiteraard vier dagen bij en omdat er zoveel over te vertellen is en er zoveel van te laten zien is, trakteren we jullie op acht dagen Jera-terugblik. Vandaag het eerste festivalverslag. Check hieronder wat Maui en Bertus te zeggen hebben.
De prachtige foto's zijn van Jessica.
De nasleep van gisteren werd al meteen duidelijk toen we zondag op de parking aankwamen: auto’s werden nog steeds uit de modder getrokken. Ook ging het festival iets later open. Gelukkig beloofde de laatste (en ook voor het eerst vierde) dag van Jera On Air niet al te regenachtig te worden. Het was wel opvallend rustiger op deze laatste dag van het festival. Geen rijen bij de wc’s, om 18.00 uur gewoon kunnen eten én zitten? Het is een zeldzaamheid normaliter. Misschien volgend jaar toch die vierde dag meteen aankondigen in plaats van achteraf? Op het menu vandaag stonden o.a. Make Them Suffer, ZULU en The Prodigy.
Deez Nuts
Wanneer Deez Nuts om 12.00 uur de laatste dag aftrapten, waren er pakweg 50 mensen op het terrein. De organisatie moest de openingstijd van het festival namelijk even verlaten om het terrein, na de hevige regenval van de avond ervoor, in gereedheid te brengen. "Even later" werd uiteindelijk 11.59 uur, nét op tijd (maar eigenlijk niet) voor de Deez Nuts-set. Het was een beetje een trieste opkomst voor de groep maar gelukkig nam het aantal bezoekers in de Vulture toe naar het einde van de set. Je merkte dat deze band eigenlijk iets te vroeg op de dag geplaatst was (of mensen waren gewoon moe). Gelukkig was er een harde kern die vooraan vlotjes two-steps etc. deed en de mood erin hield!
As Everything Unfolds en Drop Out Kings waren deze zondag ook van de partij © Jessica Santiago Lopez
Bloody Beetroots
Er zijn last minute altijd wel wat annuleringen en ook dit jaar was dat het geval. Eén van de vervangers was The Bloody Beetroots. Het werd uiteindelijk een DJ-set waar het publiek in de Vulture even op kon gaan dansen. Ik vond er zelf maar weinig aan en denk dat dit iets te vroeg op de dag stond gepland. Bob Rifo kreeg wel wat publiek mee met zijn deuntjes maar ik ben toch maar even naar de perstent gegaan.
The Locos
De derde act van vandaag op het hoofdpodium van de Eagle-tent, is de Spaanse ska-punkband The Locos. De hoeveelheid energie en plezier die van het podium spat, heeft zijn positieve weerslag op een grote schare fans die zich hebben verzameld voor het podium. De energie die dat in de tent oplevert, heeft vervolgens weer zijn weerslag op de mannen op het podium, die, zoals tijdens Buscando Liós, zodanig over het podium rennen dat het een wonder is dat ze elkaar niet raken. Dit is een band die een feestje kan bouwen, ongeacht het tijdstip waarop ze optreden. Chapeau!
Boston Manor
Voor Boston Manor was het de tweede keer dat ze een plaatsje kregen op Jera On Air. Ze hadden eigenlijk vooral één doel tijdens hun set: het record van aantal crowdsurfers verbreken. Dat stond op ca. 200 bij While She Sleeps. Het publiek had af en toe een reminder nodig maar ik denk wel dat we over de 200 gingen uiteindelijk. De set zelf bestond vooral uit nieuwe nummers die zanger Henry Cox naar goede gewoonte erg goed brengt. Het lijkt er wel op dat de band hun poppunk-muziek volledig achter zich heeft gelaten want er is geen enkele song van hun debutalbum Be Nothing te vinden op de setlist. Het publiek liet dat echter niet aan hun hart komen en zette de Vulture in vuur en vlam. Vooral tijdens Passenger was de chaos compleet. Dubbel en dik geslaagd.
Distant
Wanneer Boston Manor in de Vulture-tent staat, is het aan de andere zijde van het terrein, in de Buzzard-tent – je weet wel, die tent waar geen barriers zijn en waar dus het publiek naar hartenlust kan stagediven en zo – oorlog. In positieve zin! De Nederlands/Slovaakse deathcoreband Distant is van plan de tent af te breken. Al tijdens opener The Eternal Lament gaat zowel de band – met de gitarist voorop – als het publiek uit zijn dak. Net als veel bands die op Jera staan, is ook Distant erg maatschappijkritisch, zoals blijkt uit Loveless Suffering dat gezien moet worden als aanklacht tegen alle misbruikers. Tegen het einde van hun set worden alle fans opgeroepen op het podium te komen. Het ziet er super vet uit!
Caskets
Ik verschoot een beetje toen ik zag dat Caskets ná Boston Manor speelde. En dan nog op de mainstage! Het is alweer sinds 2019 dat ik ze voor het laatst aan het werk zag, toen nog onder hun vorige naam Captives, in het voorprogramma van Acres. De groep heeft intussen een lange weg afgelegd, zo blijkt. Ze hebben een stevige fanbase, zo ook in Nederland. Hoewel ze zeker wat in hun mars hebben, leek de half lege Eagle toch niet ideaal voor hun optreden. De muziek kwam helaas niet helemaal tot z’n recht en er werd in kwaliteit ingeboet. Het publiek trok er zich niet al te veel van aan en genoot gelukkig wel gewoon van de muziek.
Atreyu
De Amerikaanse rockers van Atreyu waren aan de beurt na Boston Manor in de Vulture. De set werd ingeluid met Drowning om daarna meteen over te gaan naar hun meest gekende song Becoming the Bull. Ook hier weer kregen we het blijkbare fenomeen van de dag te zien: een tent die niet gevuld geraakt. Jammer want de groep brengt wel een fijne set, maar buiten de grote fans vooraan de tent lag het energiepeil precies toch wat lager dan de afgelopen dagen.
ZULU
Verschillende bands in de line-up van Jera 2024 stonden hier al eerder. Zo ook Zulu uit Los Angeles die een lekkere mix brengen van hardcore en punk. Hard en agressief! Een buitengewoon harde moshpit is het gevolg: deelnemers zwaaien en schoppen zodanig fel om zich heen dat het bijna een wonder is dat er geen gewonden vallen. Sterker nog: de saamhorigheid van de fans is opzienbarend.
Hoewel de nummers erg kort zijn en er aldus de kans bestaat dat de flow uit het optreden gaat, wordt dat ondervangen door zanger Anaiah Lei, die gewoonweg een gesprek aan gaat met het publiek over de bands die al op Jera hebben opgetreden, dit weekend. Met verschillende politieke statements over Palestina, Congo en dergelijke en een “Fuck the Police”, is het na een klein half uur klaar.
Orgel Joke
Terwijl Atreyu de Vulture entertainde, mocht iets verderop Orgel Joke hetzelfde doen met de Hawk Nozem stage. De barn stond volledig vol voor de 75-jarige sensatie. Ze begon haar keyboardset met Europapa en enkele andere popliedjes om daarna over te gaan naar muziek die meer aansloot bij het publiek van Jera On Air. Hoe dan ook, het werd een heus feestje in de barn met crowdsurfers en een massa aan energie.
Delinquent Habits
Door het optreden van Joke, dat, relatief gezien, waarschijnlijk de boeken in gaat als één van de meest succesvolle optredens van Jera, wordt het optreden van Delinquent Habits verschoven. De oude hiphoppers vinden het niet zo erg. Los Angeles hiphop overgoten met een dikke Mexicaanse en Latijns-Amerikaanse salsa, gebracht door mannen die al zo lang meedraaien, dat ze het allemaal al wel hebben gezien. Sinds enige tijd zijn de originele drie leden van de ploeg weer bijeen en het plezier druipt eraf, vooral als oude knallers als Tres Delinquentes en Return of the Tres worden gebracht.
Lionheart
Na hun set als mystery guest op vrijdag moest Lionheart op de laatste dag natuurlijk nog hun eigen set spelen. Ze gingen voor een setlist van vooral klassiekers die door de festivalgangers wel gesmaakt werden. Ik denk echter wel dat mensen precies wat last hadden met die extra dag want het energiepeil was toch vrij laag hoor. De groep vroeg meerdere malen om meer energie maar die kwam er toch niet helemaal. Pas toen Fight For Your Right, een cover, even werd gespeeld, werd het publiek wakker. Afsluiter LHHC was natuurlijk ook een binnenkoppertje.
Wargasm
Terwijl Lionheart voor de tweede keer deze Jera-editie zijn dingetje doet in de Vulture-tent, is in de Buzzard het publiek bijeengekomen om Wargasm te aanschouwen. De grote banner op het podium “Angry songs for sad people” schept verwachtingen en hoewel zanger Sam Matlock en zangeres Milkie Way hun uiterste best doen, komt het feestje niet echt op gang. Ook uitspraken die meer reacties zouden moeten uitlokken (“Did anybody come here to fuck?”), leveren te weinig respons op. Een positieve opleving is er trouwens bij Rage All Over.
Tesseract
De voorlaatste act op het hoofdpodium voor deze editie, is het Engelse Tesseract. Niet de meest toegankelijke en makkelijke muziek van dit weekend, met als gevolg dan de hoofdtent ook niet vol raakt. Hoewel de liefhebbers nummers als Natural Disaster en King wel kunnen waarderen en de band zeker alle credits verdient – nummers als War of Being en Legion worden erg energiek en zuiver gebracht – blijft het geheel als act een beetje in de middenmoot steken. Misschien is het wel zo dat, zoals hiervoor opgemerkt, een vierde Jera-dag toch te veel is…misschien zijn de bezoekers wel een beetje moegestreden…of tóch niet, wat bij de volgende act is alles zoals het hoort te zijn.
Enter Shikari
Enter Shikari kreeg een uur lang de tijd om de Vulture plat te spelen. En of ze dat deden! We werden getrakteerd op een verkorte versie van hun tourset mét de staging op het podium. De ene naar de andere banger werd gespeeld en het publiek stond geen seconde stil. Moshpits, enkele crowdsurfers en zanger Rou Reynolds in het publiek: de energie zat gewoon zó goed.
The Prodigy
Afsluiter van dag vier en dus van het festival was The Prodigy. Een kleine tien minuten te laat begonnen ze aan hun set met klassiekers Breathe en Omen. Die brachten het publiek natuurlijk meteen in beweging. De rest van de set werd een beetje afgewisseld tussen dé hits en minder alomgekende nummers maar de sfeer bleef wel hangen. Er werd gretig gedanst, al vond ik wel dat er tussen de nummers iedere keer een stilte viel, wat het wat saaier maakte. Een leuke afsluiter, al was het maar om een beetje te dansen eerder dan echt van de band zelf te genieten.
Zo, dat was het weer voor dit jaar. Wat hebben we weer enorm genoten. Geweldige bands en een fenomenale sfeer, wat heb je nog meer nodig om de zomer goed in te zetten? We zijn er volgend jaar opnieuw bij, maar voor nu: Bertus en Maui out!
Het fotoverslag van de eerste dag, vind je hier
Het festivalverslag van de eerste dag, vind je hier
Het fotoverslag van de tweede dag, vind je hier
Het festivalverslag van de tweede dag, vind je hier
Het fotoverslag van de derde dag, vind je hier
Het festivalverslag van de derde dag, vind je hier
Het fotoverslag van de vierde dag, vind je hier