Jera on Air, het punk-, hardcore- en metalcorefestival in het Limburgse Ysselsteyn, beleefde in het laatste weekend van juni maar liefst zijn 30e editie! Dat werd gevierd met niet drie maar zowaar vier dagen gezelligheid, vier dagen saamhorigheid, vier dagen vriendelijkheid, vier dagen gelijkheid. Kortom: VIER DAGEN FEEST!
Deze 30e editie kende – zoals alle edities hiervoor ook al – weer een geweldige line-up, met acts als Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, The Prodigy en nog vele, vele anderen. Brothers in Raw was er uiteraard vier dagen bij en omdat er zoveel over te vertellen is en er zoveel van te laten zien is, trakteren we jullie op acht dagen Jera-terugblik. Vandaag het eerste festivalverslag. Check hieronder wat Maui en Bertus te zeggen hebben.
De prachtige foto's zijn van Jessica.
Jera On Air zou niet Jera On Air zijn zonder minstens één keer wat noodweer te hebben. Dit jaar was dat op zaterdag, waarbij er even werd opgeroepen om massaal in de tenten te verzamelen tot de donder over het festival was getrokken. Gelukkig gooide het weer helemaal geen roer in het eten, behalve misschien een beetje op de parking, maar daar stonden de traktoren al klaar om auto’s uit de modder te slepen. Dag 3, let’s go!
For I Am King
Onze dag op Jera begint rond 15.45 uur in Eagle-tent met een feestje. For I Am King treedt op op het hoofdpodium en dat staat altijd garant voor vuurwerk. Zo ook vandaag, wanneer zangeres Alma Alizadeh haar mond opentrekt bij opener Liars.
Als je beziet wat voor talent er in deze band zit, is het eigenlijk ook onmogelijk om een slecht optreden mee te maken. Een ritmesectie die wordt gevormd door bassist en founding member Jurgen van Straaten in combinatie met drummer Ivo Maarhuis (die ook regelmatig met Floor Jansen op het podium staat), twee gitaristen - Wouter Cammelbeeck en Koen Scheepens - die de meest geweldige gezamenlijke riffs weten voort te brengen, zoals bij Deciples, en de grootste strot van Alma...ze staan garant voor optredens die iedere keer weer verrassen en verbazen. Een kleine extra shout out vandaag verdient Koen, die tijdens Barriers een van de beste solo's van deze editie van Jera speelt.
Bob Vylan
In the Vulture mocht het duo dat Bob Vylan vormt de crowd entertainen. Jep, ze zijn maar met twee maar aan de energie op de stage te zien zou je het niet zeggen. Ze vliegen er meteen in en maken het publiek in een mum van tijd warm. ‘Two black dudes on a stage, without a single guitar, making punk rock music?’ is wat ze te horen kregen toen ze Bob Vylan opstartten. Het ongeloof van anderen lieten ze echter niet aan hun hart komen. Samen bewijzen ze alle haters het tegendeel, alsook op Jera dus!
Harms Way
Daar waar Bob Vylan in de Vulture-tent iedereen in vervoering brengt met hun kwaliteit, stelt aan de andere kant van het terrein, in de Buzzard-tent, het Amerikaanse Harm's Way toch ietwat teleur. Of het erdoor komt dat ze rechtstreeks vanaf Hell Fest in Frankrijk hierheen zijn gereden en slechts drie uurtjes hebben geslapen, is niet duidelijk. Feit is wel dat zanger Pligge de sfeer niet weet vast te houden. Nummers als Devour en Mind Control worden best goed gebracht. Maar de pauzes tussen de verschillende nummers zijn zo lang en verlopen zo rommelig, dat het publiek in de Vulture niet echt uit zijn dak gaat.
Fit For A King
In de grote Eagle-tent is het rond 16.15 uur tijd voor Fit For A King uit Texas. Ze zien eruit alsof ze even naar de supermarkt gaan voor de dagelijkse boodschappen, maar die schijn bedriegt alleszins. Met nummers als Reaper, Breaking the Mirror en Vendetta overtuigen ze iedereen ervan dat ze deze spot op het hoofdpodium meer dan verdienen.
Dead by April
Er is toch op elk festival minstens één band die met technische problemen of iets dergelijks sukkelt. Helaas was het dit jaar de beurt aan de Zweedse Dead By April. Ik kreeg niet helemaal mee wat er nu juist aan de hand was maar het leek erop of ze hun setup kwijt waren (gestolen?) en ze gebruik maakten van een setup die door Jera On Air werd voorzien. Dit liep echter niet helemaal soepel, wat zorgde voor wat opstartproblemen zoals de backing vocals die niet voozien konden worden. Het werd voor Dead by April dus helaas een korte set die dus ook niet tot zijn recht kwam. Heel jammer want ik keek er best naar uit om ze eens live aan het werk te zien. Gelukkig touren ze dit najaar alweer door Europa en is er dus een herkansing!
Biohazard
Één van de hele toffe aspecten van een festival zoals Jera on Air, is dat moderne, nieuwe acts hand in hand gaan met oudgedienden. Een voorbeeld van die laatste is de New Yorkse hardcoreband Biohazard, die inmiddels ruim 35 jaar bestaan. Dat wordt door zanger Billy Graziadei ook regelmatig gezegd: "35 years of old school hardcore!" De mannen stralen van alle kanten uit dat ze er nog steeds heel erg veel zin in hebben. En hun energie slaat over op het publiek. In tegenstelling tot veel band die al zo'n lange tijd meegaan, is bij Biohazard geen spoor van routine of sleur te ontdekken. En zelfs tijdens dit laatste optreden van hun huidige tour blijft de energie volledig op peil, met onder andere een geweldig drumintro bij Urban Discipline of een crowdsurfende gitaarsolo bij Wrong Side of the Tracks.
The Black Dahlia Murder
Voor deze Amerikanen staat er eind september 2024 een nieuw, maar liefst tiende, full-length album in de plannen. Op zich dus nog best opvallend dat ze wel de tijd hebben gevonden om toch nog door Europa te reizen. Na vandaag op Jera is er nog één optreden op Hellfest en dan hebben de mannen een maandje vakantie.
Het optreden is, net als hun death metal, donker en duister. Geen mooi uitgelicht podium met spots en dergelijke, maar een donker podium waarbij het licht allemaal van achter komt, waardoor zanger Brian en de zijnen niet heel erg duidelijk te zien zijn. Het publiek wordt getrakteerd op een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre van TBDM, met nummers als Sunless Empire en Everything Went Black. Ook de meest recente single Aftermath komt voorbij. Lekker optreden!
Thy Art is Murder
In de Eagle-tent treedt begin van de avond één van de lekkerste acts van dit moment op: Thy Art is Murder. Toen vorig jaar zanger McMahon de band verliet, was er even twijfel over het voortbestaan, maar Tyler Miller heeft het stokje uitstekend overgenomen. Ook muzikaal is Thy Art erg goed bezig, waarbij het zelfs soms zo is dat gitaren en drums zo goed samenwerken dat het lijkt op mitrailleurvuur. Het geheel is erg opzwepend en nodigt uit tot headbangen.
While She Sleeps
Een tegenvallend While She Sleeps optreden? Ik moet het nog meemaken. De Britse groep zorgde opnieuw voor een waar feestje op de mainstage. Tijdens de eerste song Rainbows kregen we al meteen pyro en de toon voor de rest van de show was gezet. Het publiek had er duidelijk zin in. Een 200-tal crowdsurfers vonden hun weg naar de security vooraan, nadat zanger Lawrence Taylor riep het meeste aantal crowdsurfers van het weekend te willen halen. Diezelfde waagde ook zelf een sprongetje in het publiek waarna hij op één van de palen klom om daarna vlotjes opgevangen te worden door de crowd. De energieke set werd mooi afgesloten met Systematic. Ik kan alvast niet wachten om ze dit najaar opnieuw aan het werk te zien.
Frank Carter and the Rattlesnakes
Frank Carter en zijn Rattlesnakes zijn intussen ook een vaste waarde aan het worden op Jera On Air. De groep is intussen razend populair en wist ook dit jaar een plaatsje op de mainstage te bemachtigen. Hoewel ze zeker altijd dik in orde zijn live, voelde deze set toch een beetje als een déjà vu van twee (?) jaar geleden. Er werd opgeroepen om een gigantische circlepit te maken, die tot om de sound booth heen ging. Dit is natuurlijk vet leuk maar ook niks nieuws tijdens hun set. De moshpit for the ladies tijdens Wild Flowers was er naar goede gewoonte ook weer bij en Frank Carter ging ook even lekker het publiek (en de mosh) in om daar wat te zingen. Het is allemaal niks nieuws maar toegegeven: het blijft een kwalitatieve en leuke band om live bezig te zien.
Architects
Tja, Architects. Ze hebben geen gemakkelijke relatie met Jera On Air. In 2019 zou de groep eigenlijk het festival headlinen maar omdat ze vonden dat hun naam te klein op de poster stond, werd het hele gebeuren afgeblazen. Heel jammer want de jaren daarvoor gaven ze telkens énorm goede performances op Jera On Air. Alles lijkt nu weer bijgelegd tussen de band en het festival want dit jaar speelden ze wel degelijk als headliner op zaterdag.
Ik vreesde een beetje voor het optreden na hun show in Antwerpen begin dit jaar (het was me allemaal een beetje te soft) maar gelukkig had zanger Sam Carter zich herpakt en waren de screams dit keer wél in orde. Er werd natuurlijk ook gretig gebruik gemaakt van pyro en confetti, maar toegegeven: hun show kon niet tippen aan hun vorige performances op Jera On Air. Er werd vooral recente muziek gespeeld maar het waren toch vooral de klassiekers zoals Gravedigger en Nihilist die scoorden.
Het fotoverslag van de eerste dag, vind je hier
Het festivalverslag van de eerste dag, vind je hier
Het fotoverslag van de tweede dag, vind je hier
Het festivalverslag van de tweede dag, vind je hier
Het fotoverslag van de derde dag, vind je hier