Jera on Air, het punk-, hardcore- en metalcorefestival in het Limburgse Ysselsteyn, beleefde in het laatste weekend van juni maar liefst zijn 30e editie! Dat werd gevierd met niet drie maar zowaar vier dagen gezelligheid, vier dagen saamhorigheid, vier dagen vriendelijkheid, vier dagen gelijkheid. Kortom: VIER DAGEN FEEST!
Deze 30e editie kende – zoals alle edities hiervoor ook al – weer een geweldige line-up, met acts als Electric Callboy, Bad Religion, Dropkick Murphys, The Prodigy en nog vele, vele anderen. Brothers in Raw was er uiteraard vier dagen bij en omdat er zoveel over te vertellen is en er zoveel van te laten zien is, trakteren we jullie op acht dagen Jera-terugblik. Vandaag het eerste festivalverslag. Check hieronder wat Maui en Bertus te zeggen hebben.
De prachtige foto's zijn van Jessica.
Holding Absence
Opener van de mainstage op dag twee was Holding Absence. Het werd al snel duidelijk dat deze jongens eigenlijk best wel wat later op de dag konden spelen, maar een plaatsje op de mainstage is ook mooi natuurlijk. De stem van frontman Lucas Woodland was op deze laatste show van hun tournee wat uitgeput maar dat hield noch de band noch het publiek tegen om zich volledig te laten gaan. Holding Absence bracht een set die waardig was als opener van de mainstage, dat is zeker. De band liet ook nog weten dat Jera On Air hun favoriete festival in Europa was en daar kunnen ze ze alleen maar gelijk in geven!
Hanabie.
Tentje vol was het voor de Japanse Hanabie. met een volledig vrouwelijke line up. Ze brengen hun eigen soort muziek genaamd ‘Harajuku-core’, wat eigenlijk metalcore en hardcore combineert met Harajuku. De impressionante stem van frontvrouw Yukina ging van een hoog piepstemmetje naar diepe, stevige grunts. Het publiek kon het wel smaken en de sfeer in de tent zat zeker goed.
Bleed from Within
Een band waar ik al vaak iets van hoorde maar eigenlijk nog nooit een kans gaf: Bleed from Within. Het was voor mij de ontdekking van de dag toen ik ze ging kijken op de mainstage van Jera On Air. Blijkbaar is dit een Schotse band, wat je meteen hoorde toen zanger Scott Kennedy het publiek toesprak. Heerlijk genieten van die accenten én natuurlijk van de goede set die de band bracht. Er kwam zelf hier en daar wat vuur aan te pas!
Silverstein
Ze gaan al een tijdje mee en volgend jaar vieren ze hun 25e jaar als band. Ik heb het natuurlijk over de Canadese rockband Silverstein. Ik zag ze al enkele keren aan het werk en toch vergeet ik telkens dat ze eigenlijk best leuk zijn live. Ze krijgen het Jera On Air publiek goed mee en scoren vooral met hun song My Heroine. Ook hun cover van One Step Closer, origineel gebracht door Linkin Park, werd enorm goed ontvangen door het publiek. Er werd een laatste keer losgegaan op de klassieker Smile In Your Sleep, hoe kan het ook anders?
Mystery Guest (Lionheart)
Terwijl Silverstein in de Vulture het beste van zichzelf mocht geven, stond er in de Buzzard een heuse mystery guest gepland. Vrijdag werd de naam echter uit de doeken gedaan: niemand minder dan Lionheart zou een setje spelen in de tent zonder barrier. Hoewel er aan de groep gevraagd werd om een reeks bekende punknummers te spelen, deden ze toch liever hun eigen ding. Ze brachten een hoop metalcovers die ze zelf graag horen en spelen. Onder andere Chop Suey, My Generation, Tubthumpin en Killing in the Name weerklonken door de overvolle tent.
Neck Deep
Na Silverstein en Lionheart is het crossen naar de mainstage om Neck Deep te zien. Wie de groep al eerder aan het werk zag, weet dat je een high energy show kunt verwachten. Een mix van oud en nieuw werd gebracht met o.a. Dumbstruck Dumbf**k, We Need More Bricks, Kali Ma en December. Tussendoor maakte zanger Ben Barlow ook even plaats voor een kleine politieke boodschap, wat met wat applaus werd onthaald. Na de energieke Can’t Kick Up The Roots werd er rustig afgesloten met het mooie In Bloom.
Jaya the Cat
Ska met een punksausje? Punk met een ska-sausje? Hoe je de muziek van Jaya the Cat precies moet omschrijven, kan in het midden blijven, maar feit is dat deze muziek het op dit heerlijke festival erg goed doet. Hoewel er redelijk rustig door de Amerikaans/Nederlandse band wordt afgetrapt, duurt het niet lang voor de sfeer niet meer stuk kan. Al snel zingt meer dan de helft van de Buzzard-tent het refrein mee van Hello Hangover. Bij Amsterdam gaat het dak er helemaal af. Jaya the Cat is één van de pareltjes van Jera 2024.
Suicidal Tendencies
Het publiek van de grote Eagle-tent wordt vervolgens getrakteerd op jeugdsentiment - althans voor de oudere garde. Sterker nog: opgericht in 1981 is de stelling gerechtvaardigd dat we hier te maken hebben met één van de oudste bands van Jera 2024. Zodra ze aftrappen met You Can't Bring Me Down, staat niet alleen het oudere publiek te springen, maar ook de mensen die toentertijd nog niet eens geboren waren, laten van zich horen. De verstaanbaarheid van zanger (en tevens enige originele bandlid, nog) Mike Muir laat wellicht hier en daar ietwat te wensen over, maar dat maakt het feest er niet minder om.
Zoals we weten, is Suicidal redelijk maatschappelijk geëngageerd. Dientengevolge wordt menig nummer, zoals Freedom en War ingeleid met een maatschappijkritisch intro van Muir.
Hang Youth
Begin van de avond wordt de Vulture-tent gevuld met korte, hevige Nederlandstalige punk. In een set van drie kwartier worden er meer dan 30 nummers doorheen gejaagd. Naar mijn persoonlijke smaakt wordt daar het woord 'kanker' te vaak bij gebruikt, maar then again: ik ben een boomer vergeleken bij de doelgroep van Hang Youth.
Ice Nine Kills
Ik zag ze voor de eerste keer en zeker niet de laatste keer: Ice Nine Kills. De Amerikaanse heavy metal band kwam het podium op in mooie pakjes en gaven het publiek een heuse show. Van zombies die over het podium lopen en een onthoofding tot ietwat leek op de bekende douche-scene van Scream: het was horror alom op het podium. Ik kon het wel appreciëren; mijn vriend keek een beetje met gefronste wenkbrauwen naar het podium.
Mindforce
De Buzzard-tent is op Jera al snel bekend als de tent waar geen barrières staan tussen het publiek en de band. Daardoor wordt in die tent behoorlijk veel gestagedived of op een andere manier door het publiek gebruik gemaakt van het podium. Zo ook bij Mindforce. Net als bij Hang Youth bestaat het repertoire van Mindforce vooral uit korte, strakke, stevige nummers. Ter vergelijking: het laatste full-length album van Mindforce dateert van 2022, bevat 10 nummer en duurt in totaal net 17 minuten. Het feest in de tent is er echter niet minder om, als het publiek tijdens agressieve nummers als Nightmare en All Facts het podium op komt om dáár een moshpit te bouwen.
Of Mice & Men
Geen minuut rust na of Ice Nine Kills want Of Mice & Men begon hun set meteen erna in de Vulture. Ik vreesde eerst even voor een halfvolle zaal maar ik denk dat velen nog even iets te drinken haalden voor ze naar OM&M kwamen; gelukkig! De sfeer kwam er pas echt in toen Would You Still Be There, een ietwat oudere song, gespeeld werd als derde op de setlist. Eens het feestje losgebarsten was, was het dan ook niet meer te stoppen. Als er één iets is dat je kan meenemen uit de Of Mice & Men show is het dat frontman Aaron Pauley zijn vocals verdomme ge-wel-dig zijn. Ik weet niet hoe ik telkens weer vergeet dat deze man enorm goed kan zingen en grunten.
Sum 41
Het was tentje vol voor de mannen van Sum 41. Hoe kan het ook anders als je weet dat ze er volgend jaar een einde aan breien. Ze brachten eerder dit jaar nog een laatste dubbelalbum uit en zijn intussen volop bezig aan hun afscheidstour. Ik dacht even dat dit de laatste keer zou zijn dat ik ze zag, maar ze komen dit najaar nog terug naar Europa met een headline tour dus niet getreurd!
De sfeer zat er meteen in met Motivation en eigenlijk bleef het enthousiasme van het publiek de hele tijd aanwezig. Dat kan ook niet anders wanneer je al je hits speelt natuurlijk. Liedjes zoals Over My Head (Better Off Dead), Walking Disaster, In Too Deep en Fat Lip konden niet ontbreken. Ook de cover van We Will Rock You (origineel van Queen) werd gespeeld. Een beetje onnodig voor mij als je zelf zóveel muziek hebt, maar soit, het was wel gezellig! Afsluiten werd er naar goede gewoonte gedaan met Still Waiting. Tot snel, Sum 41!
Simple Plan
Simple Plan mocht op vrijdag de Vulture afsluiten net voor Dropkick Murphys de dag eindigde. Hun shows zijn intussen niet origineel maar verdorie de nostalgie zorgt er toch voor dat ik telkens weer ga kijken. De setlist bestond vooral uit oude songs zoals I’d Do Anything, Welcome to My Life en Shut Up! maar ook recente songs zoals Iconic en Where I Belong werden gespeeld. Voor de rest was de show eigenlijk vrij standaard naar Simple Plan-normen: beach balls tijdens Summer Paradise, Scobby Doo’s op het podium tijdens What's New Scooby Doo?, een cover trio van All Star, Sk8er Boi en Mr. Brightside, en natuurlijk drummer Chuck Comeau die iedereen wil high fiven tijdens zijn dive in het publiek.
The Rumjacks
Zoals Simple Plan op vrijdag de Vulture afsluit, zijn het The Rumjacks die in de Buzzard-tent de laatste act zijn. En wat voor een. Een écht opwarmer voor Dropkick Murphys. Volkse punk uit Australië, feestmetal met fluit en accordeon ter completering van zware gitaren en drums. Vooral in het begin van de set, bij nummers als Bullhead, A Fistfull O' Roses en Bloodsoaked in Chorus ligt het feestgehalte buitengewoon hoog. Geen wonder dat dat in het tweede helft iets lager ligt. Vermeldenswaardig is nog de oprechten en authentiek aandoende dank die zanger Mike Rivkees uitspreekt om hier op Jera te mogen spelen. Het is een dank die we dit weekend meer horen op de podia van Jera on Air. Overduidelijk is dit festival ook bekend onder de acts die er spelen. Er wordt veel bewondering en dank uitgesproken.
Dropkick Murphys
Sinead O'Conner's Foggy Dew verraad de komst van de headliner van deze vrijdag. Als dit nummer wegsterft en de doedelzakspeler kondigt The Lonesome Boatsman aan, is het concert van Dropkick Murphys een feit. Net als bij Suicidal Tendencies, eerder vandaag, is de zanger - in dit geval Ken Casey - het enige nog orginele lid van de band. Het publiek merkt er weinig van, want de show staat als een huis. Talloze videobeelden van ruziënde hockeyspelers op de achtergrond ondersteunen The Boys Are Back (and they're looking for trouble).
Op naar dag 3!
Het fotoverslag van de eerste dag, vind je hier
Het festivalverslag van de eerste dag, vind je hier
Het fotoversalg van de tweede dag, vind je hier