Jera on Air in het Limburgse Ysselsteyn is een muziekfestival voor punk, hardcore en metalcore. Althans, zo staat het in de boeken. Maar Jera is veel meer dan dat. Jera is gezelligheid. Jera is saamhorigheid. Jera is vriendelijkheid. Jera is gelijkheid. Jera is…. Jera is easy één van tofste festivals van Nederland. Bezoekers van alle leeftijden – ze waren er tussen de 6 en 80 jaar – hebben het er naar hun zin. Deze editie startte donderdag 22 juni 2023 met veel -heel veel- regen. Daar praten we niet meer over, want vrijdag 23 en zaterdag 24 juni was het weer zo geweldig, dat het slechte weer vergeten was.
Brothers in Raw was er uiteraard iedere dag bij en we doen uitgebreid verslag van hetgeen we gezien hebben. Check hieronder het verslag van Maui en Bertus!
Restraining Order
Eigenlijk zouden op dit tijdstip de Amerikanen hardcoremannen van Sunami optreden, maar omdat Restraining Order eerder vandaag te laat op het terrein was, is het schema ietwat omgegooid. Aan de inzet van deze jongens ligt het niet, maar blijkbaar is het allemaal een beetje té haastig geregeld of zo, want de vonk slaat nog niet meteen over op het publiek. Da’s trouwens jammer, want ze verdienen het wel. Ze doen erg hun best en doen het ook best heel goed. Ondanks het feit dat What Will You Do met overgave wordt gebracht, duurt het toch wel tot Fight Back voordat het publiek echt op gang komt. Dat zou er wel eens mee te maken kunnen hebben dat dit nummer de komst van een nieuw album aankondigt.
Casey
Enkele jaren geleden gaf Casey er de brui aan. Tot mijn grote spijt. Ik ging toen nog naar hun afscheidstour in de Trix en Dynamo maar in 2023 zijn ze weer helemaal terug. Ze brachten reeds enkele liedjes uit en mochten deze op Jera On Air komen voorstellen. De band werd in de Vulture om 14u geplaatst... en helaas werd het een beetje een flop. Ik houd van deze band met mijn hele hart maar de set op JOA was gewoonweg niet hoe het zou moeten zijn. Een te grote tent die niet gevuld geraakte, problemen met hun backing tracks en te vroeg op de dag. Ze hadden beter in een tent à la Buzzerd kunnen spelen. De energie die ik van een Casey concert gewend ben was totaal niet aanwezig. En ookal leek de band wel blij te zijn om terug te zijn, leken ze ook wat onwennig. Laten we hopen dat ze volgend jaar opnieuwe en tour aankondigen waarmee ze zich dubbel en dik kunnen herpakken.
Landmvrks
De zaterdag van Jera begint voor mij om 14.30 uur in de Eagle-tent. En ondanks dit vroege tijdstip, hebben heel veel mensen hetzelfde idee gehad als ik: we moeten deze Franse gasten zien spelen. Zodra Lost in a Wave en Rainfall gespeeld zijn, is de sfeer in de tent zo heerlijk dat we vergeten hoe heet het eigenlijk is. Sterker nog: tijdens Death is de energie in de Eagle van een zodanig niveau, dat je de tent uitloopt voor schaduw! Als er al een nadeel genoemd moet worden – hetgeen niet per se hoeft, maar op zich natuurlijk ook geen taboe is – is het dat de stiltes tussen de nummers soms te groot zijn. Dat is trouwens een euvel waarmee meerdere bands dit weekend te maken hebben. Maar, zodra de mannen dan weer terug zijn en zanger Florent Salfati zet zoiets moois in als Visage, is al het negatieve snel vergeten en houden we weer van alles en iedereen.
Rise of the Northstar
Als ik in de metalscene mannen zie die matching outfits dragen, ben ik altijd erg bevooroordeeld en minstens enorm op mijn hoede. Zo ook bij Rise of the Northstar. Vijf mannen in matching witte jumpsuits die zich overduidelijk te veel associëren met anime…. Als ik niet al op Jera zou zijn, zou ik ze, op grond van deze omschrijving, waarschijnlijk niet zijn gaan kijken. Maar, damn! Wat zou ik dan veel gemist hebben! Vanaf The Anthem, een nummer waarbij ze zichzelf introduceren, zit de sfeer er goed in en trakteren ze het publiek deze middag op een portie diepe, rauwe metalcore. Nummers als One Love en Here Comes the Boom geven fans alles wat ze willen en meer. Speciale shoutout verdient leadgitarist Eva-B: de intro/solo die hij ten gehore brengt bij Rise is weergaloos en behoort makkelijk tot een van de vijf beste solo’s van dit weekend.
John Coffey
Net voor John Coffey zou opkomen, stal een klein meisje even de harten van het publiek. Als een echte entertainer liet ze mensen juichen en klappen. Zo wat het publiek meteen opgewarmd voor John Coffey, die na 6 jaar het toch niet konden laten om opnieuw muziek te maken en te touren. Het was duidelijk waren ze terugkwamen: het publiek was helemaal gek op hen. Zo'n energie én drukte zo vroeg op de dag (want het was ten slotte nog maar 16u) zien we niet vaak op een festival. John Coffey slaagde erin een circle pit rond de vier palen van de tent in gang te steken, maar ook een geweldige wall of death en giga moshpit konden niet ontbreken. De set werd één groot feest. Het werd duidelijk dat deze band gerust een paar uur later op de avond had kunnen spelen én een stuk langer.
Sunami
Het optreden van Sunami is verzet van de middag naar de avond, maar desondanks trekken deze heren een belachelijke volle tent. De mannen uit Californië roepen op te komen moshen, stagediven en crowdsurfen en dat gebeurt. Heel erg veel. Het optreden staat een beetje in het teken van het album dat de mannen vorige week hebben uitgebracht met de originele naam Sunami. Y.S.A.B., Dirty Work, Contempt of Cop…een selectie van dat album komt voorbij en het gaat er bij het publiek in als zoete koek. Je moet het de heren ook nageven: ze weten het allemaal wel op een aanstekelijke, vette manier te brengen. Jammer dat het optreden maar een half uurtje duurt.
Unity TX
We blijven even in de Buzzard Tent, want UnityTX treedt zo op en zij zijn één van de bands waar ik naar uitgekeken heb. De set begint, wanneer zanger Jay Webster heel rustig en gevoelig zingt. Hij neemt echter iedereen in de maling, want na korte tijd zet hij een gigantische strot op en stort een dosis energie uit over het publiek, die meteen wordt omgezet in moshpits, meezingen, schreeuwen en andere dingen die metalliefhebbers doen. Nummers als Fake Love en Agony brengen de temperatuur in de Buzzard tot ongekende hoogten. Wat trouwens leuk is, is dat de – over het algemeen blanke mensen – nog nooit zo vaak met het N-woord zijn aangesproken als vanmiddag door Jay.
Enter Shikari
Toch één van de hoogtepunten van Jera On Air: Enter Shikari. Het verbaasde me dat een band zoals deze al om 19u15 aan de beurt was. Ik was toevallig in de merch tent aanwezig toen hun merch stand werd opgebouwd en de massa mensen die daarop afkwam, zei al genoeg. Deze band heeft heel wat in hun mars. En dat toonden ze opnieuw tijdens hun spetterend optreden op JOA. Met een reeks nieuwe en oude muziek mochten ze 45 minuten lang het enthousiaste publiek entertainen. Ze gebruikten daarvoor ook pyro en confetti en dat kon het publiek zeker smaken. De Britse groep bewees nog maar eens dat ze van alle zalen een absoluut feestje kunnen maken. Na hun laatste song, {The Dreamer’s Hotel} probeerde het publiek nog even met 'we want more' maar helaas werkt dat op festivals niet zo. Niet getreurd voor de fans: volgend jaar komt de groep gewoon terug naar Brussel én Amsterdam. Ik heb mijn kaartjes alvast!
Gogol Bordello
Bij het Amerikaanse Gogol Bordello raak ik altijd een beetje de tel kwijt als het gaat om hoeveel leden die band heeft. Op plaatjes zie ik er een stuk of 6 a 7, maar op het podium zijn het er vrijwel altijd meer. Op z’n meest tel ik er vandaag 10, geloof ik. Maar hoe dan ook, ze staan altijd garant voor een portie feest. Het is trouwens de eerste – en voor zover ik weet ook de enige – band die een beetje politiek statement maakt door de Oekraïense kleuren prominent op het podium te hebben. My Compajera wordt bovendien aan de Oekraïners opgedragen. Hoewel, zoals gezegd, Gogol Bordello altijd garant staat voor een feestje, moet ook gezegd worden dat er weinig nieuws wordt toegevoegd. Met nummers als Wanderlust King wordt het publiek opgezweept, maar de tent is slechts voor de helft gevuld, hetgeen zijn weerslag heeft op de sfeer. Al met al valt het een beetje tegen.
Motionless In White
De voorlaatste band die de laatste dag van Jera On Air in de Vulture stond, was Motionless In White. Het is een band die intussen al bijna 20 jaar meegaat, maar ik leerde ze zelf pas recentelijk kennen. Ze konden gemakkelijk de tent vullen en kregen het grote publiek vlotjes met zich mee. De 45 minuten dat ze het podium voor zich kregen werd gevuld met de ene banger na de andere; Voices, Slaughterhouse, Another Life, Eternally Yours,... ze kwamen allemaal aan bod. Het viel vooral op dat er veel liedjes van hun laatste album, Scoring The End Of The World, werden gespeeld. Waar die niet bij alle bands een succes is, was dat gelukkig wél het geval voor Motionless In White. Ik zou zeggen, als je de band nog nooit aan het werk zag, probeer er bij een volgende show zeker bij te zijn!
Meshuggah
Dan is het (eindelijk) de beurt aan de nestors van deze editie van Jera. Opgericht in 1987 (!) staan deze oude Zweedse mannen het jonge volk in de Eagle-tent te laten zien hoe het moet. De band rond leadzanger Jens Kidman is het schoolvoorbeeld van pure klasse, van pure kunde, van pure kwaliteit. Daar waar menige band het mede moet hebben van een enorme show en dergelijke, doet Meshuggah het met de pure basics. Het podium wordt mooi uitgelicht, maar verder geen toeters en bellen. Nummer na nummer, van Broken Cog naar Born in Dissonance, van Rational Gaze tot Future Breed Machine staan de leden met z’n vieren naast elkaar met achter hun, iets verhoogd, de drummer. En ze doen niets anders dan muziek maken. Heel goed muziek maken. Heel erg kundig, heel gedreven, heel strak. Meer niet. De interactie met het publiek blijft beperkt tot een minimum, daar waar andere band hele verhandelingen houden. Meshuggah staat op een voetstuk en is niet van plan zich daar vanaf te laten stoten door futiliteiten als praten, bewegen of interacteren met het publiek. Godsamme, wat is dit een kwaliteitsband, zeg!
The Ghost Inside
Mijn afsluiting van Jera on Air 2023 is The Ghost Inside. Hoewel een deel van het publiek nog in de Eagle-tent staat na te genieten van Meshuggah of onderweg is naar deze tent, hebben deze de mannen van The Ghost Inside het publiek dat al wel aanwezig is, verandert in een headbangende, kolkende massa vanaf het moment dat ze hun set beginnen. De laatste twee studioalbums van deze metalcoreband, The Ghost Inside en Dear Youth vormen een beetje de leidraad van het optreden van vanavond, maar het zijn vooral ook de oudere nummers, zoals Engine 45 en The Great Unknown die letterlijk woord voor woord worden meegezongen. De populariteit van deze mannen is ongekend, getuige ook het feit dat ze de grootste moshpit weten te bewerkstelligen die ik dit weekend heb gezien.
The Ghost Inside is terecht de grote afsluiter van de Vulture-tent van deze Jera on Air 2023-editie.
Flogging Molly
Dé headliner van dag 3 van Jera On Air zou normaal een schot in de roos moeten zijn. Dat is toch wat ik verwacht op de laatste dag van een festival. Helaas kon Flogging Molly niet eens de tent van de mainstage vullen. Ik stond ergens bij de soundbooth en had daar alle ruimte. Een beetje triest om eerlijk te zijn. Het voorste deel van de Eagle was gelukkig wel gevuld met een heel enthousiast publiek die met volle teugen kon genieten van de vrolijke muziek van Flogging Molly. En ook achter ons kon een groep mensen zich kostelijk amuseren met dansen en zelf het typische op-de-grond-gaan-zitten-en-roeien. Dit was eigenlijk leuker om te aanschouwen dan de show zelf. Voor de 30e editie van het festival volgend jaar hopen we alvast op een iets betere afsluiter van zo'n geweldig festival.
En zo zit Jera On Air 2023 er weeral op. Het is weer veel te snel gegaan. Opnieuw een mooie editie, ookal was er een slechte start. Het werd toch een feestje en we verlange nu alweer naar volgend jaar!