Van 17 tot en met 19 Juni vond in het bloedhete Franse Clisson, deel 1 van Hellfest plaats.
Dit vijftien jarige bestaan van Hellfest word groots gevierd met 2 weekenden vol metal. De eerste week was Mariëlle aanwezig en ze bracht alvast leuke fotoverslagen mee terug. De tweede week was onze big chief Pieter aanwezig met Gert-Jan als reporter van dienst.
Eluveitie
Beginnen deden we deze dag bij folkmetalband Eluveitie. Ze verdreven de regenwolken met onder meer harp, fluit, draailier en doedelzak. Meer dan voldoende instrumentale kennis dus om er een feestje van te maken, en ondanks het vroege uur werd er dan ook alweer gretig gecrowdsurft (in een rolstoel zitten bleek daarbij geen hinderpaal te vormen). Ondersteund door de zonnestralen zat de sfeer er meteen helemaal in, en door de vlammen- en gensterwerpers vlogen de vonken er niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk van af.
Myles Kennedy
Het uitbundige folkfeest ruimde met Myles Kennedy plaats voor wat klassiekere rock. De krachtige en heldere zang kon zeker bekoren. Best een aangename eerste kennismaking, ironisch genoeg op het laatste concert van zijn tour.
Epica
Van het beste dat onze noorderburen te bieden hebben op het vlak van Symphonische metal, we worden verwend vandaag. Epica brengt een sterke set zoals we van hen gewoon zijn, we genieten met volle teugen en zijn vooral teleurgesteld als we moeten vaststellen dat het uurtje en daarmee ook het optreden alweer voorbij is.
Airbourne
Myles Kennedy kan nog als relatief rustig bestempeld worden, maar niet zo Airbourne. Joel O'Keeffe is een podiumbeest pur sang en slaagde er dan ook in om vanaf minuut één de boel in vuur en vlam te zetten. Pintjes in het losgeslagen publiek keilen (al was dit na vliegende pint nummer 20 wel wat van het goede teveel) of op de schouders van een securityman zittend fans high-fiven, de vleesgeworden stroomstoot liet het bomvolle plein z'n laatste restje zelfbeheersing verliezen.
Toch was er ook plaats voor een emotioneel moment: als tribute aan de overleden Motörhead zanger Lemmy Kilmister (wiens as trouwens terug te vinden is aan zijn standbeeld op het Hellfestterrein) werden op podium vier zeer stevige whiskey-cola's geprepareerd. Het zou nog indrukwekkender geweest zijn als ze effectief waren opgedronken, maar we kunnen ons voorstellen dat een kwartfles Jack Daniels zelfs bij die man, de kwaliteit van de show niet ten goede zou komen. Kortom, niet verfijnd, wel 75 minuten alle remmen los.
Nightwish
Na het brute geweld van Airbourne kwam de melodische pracht van Nightwish nog meer tot z'n recht. Naast de enthousiaste schare trouwe fans liep de wei langzaam vol met keuvelende mensen, die hun plekje voor Guns 'n Roses al kwamen innemen. Schitterend om te zien hoe ook zij meermaals stilvielen en vol bewondering naar de prachtige vocals van Floor Janssen luisterden: je kon bij momenten een speld horen vallen. Ghost Love Score zorgde wat ons betreft voor een van de hoogtepunten van het festival.
Moonsorrow
Guns 'n Roses
We hadden lang uitgekeken naar dit concert, een van onze favoriete bands met een discografie om U tegen te zeggen. Instrumentaal was dit een zeer goede show, Slash was een streling voor het oor. Met pijn in het hart stellen we echter vast dat de zang in hetzelfde bedje ziek is als die van Scorpions, Whitesnake of Deep Purple: het gaat gewoon niet meer. Het enthousiasme kan dat spijtig genoeg niet goedmaken, het puike gitaarwerk kan niet alles camoufleren. De goodwill bij het publiek was nog groot genoeg om te blijven tot Sweet Child o' Mine, daarna was de uittocht ingezet. Opvallend: Guns 'n Roses was de enige band die we expliciet een anti-oorlog en anti-Putin statement hebben horen maken, en ook de enige band (die we gezien hebben) met Oekraïnse vlaggen op het podium.
Zaterdag 25 juni 2022, Clisson (FR) | Foto's: Pieter Bouckhout - Tekst: Gert-Jan De Vestel & Pieter Bouckhout