Menigeen kijkt er ieder jaar reikhalzend naar uit: Dynamo Metal Fest. En terecht. Dynamo Metal Fest is, als familielid van het bekende en beruchte vroegere Dynamo Open Air, al bij voorbaat een begrip onder de hoofdschuddende liefhebbers van het hardere muziekgenre. Organisator Loud Noise, die onder meer ook verantwoordelijk is voor het Noord-Nederlandse icoon Into The Grave, weet sinds 2015 jaarlijks duizenden mensen naar Eindhoven te lokken met line-ups die er niet om liegen. Sindsdien hebben bijvoorbeeld grootheden als Gojira, Lamb of God, Obituary, Exodus, Megadeth en vele anderen het IJssportcentrum met hun aanwezigheid vereerd. Ook Brothers in Raw is vereerd ieder jaar verslag te mogen doen van dit heerlijke festival. Aldus ook dit jaar.
De afgelopen vijf jaar was Dynamo Metal Fest (DMF) altijd twee dagen. Dit jaar werd daar de vrijdagavond aan toegevoegd. De foto’s die collega Marjolein Regterschot daarbij maakte, staan al online. Tot mijn grote spijt was ik verhinderd. Vandaar dat mijn persoonlijke DMF 2024 experience pas begon op zaterdag.
Wanneer ik aankom in het IJssportcentrum, staat het jonge, Deense Nakkeknaekker de Kink Distortion Stage te rocken. Deze Deense vertaling voor ‘nekbreker’ (duh…) is niet alleen jong in die zin dat ze pas kort bestaan – opgericht in 2020 - maar ook de leden zijn jonge gasten. Ze produceren een flinke hoeveelheid decibellen in de vorm van deathmetal die ze over het publiek heen gooien met een energie zoals alleen jonge gasten die hebben. DMF 2024 is begonnen.
Flotsam & Jetsam
Kort voor 14.00 uur is aan de overkant van het terrein, op de Main Stage, het podium opgebouwd van een van de iconen die dit jaar hun opwachting maken: het Amerikaanse Flotsam & Jetsam. Deze mannen hebben in de loop van de afgelopen 40+ jaren een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. Persoonlijk ontkom ik er niet aan om ze telkens maar weer te associëren met het feit dat voormalig Metallica-bassist Jason Newsted zijn carrière bij hen is begonnen. Dat doet echter geen recht aan het feit dat ze – sinds Newsteds vertrek – heel veel hebben gepresteerd. Een dwarsdoorsnede van hun werk dragen ze vanmiddag voor.
Zanger Knutson, die tezamen met gitarist Michael Gilbert, de enige is die al sinds de jaren 80 deel uitmaakt van deze club, weet het publiek in Eindhoven te vermaken, waarbij klassiekers als Hammerhead, I Live You Die en No Place for Disgrace zeer in de smaak vallen.
Distant
Nederlands/Slovaakse deathcore, dat is Distant. Op het kleinere podium laten ze zien wat ze waard zijn. Vol energie en agressie knalt Exofilth als opener over het terrein. Zanger Alan Grnja: “I want to see this all change into one big warzone. I know you are all insured. Act like it!” En veel meer aanmoediging hebben de bezoekers niet nodig. Ondanks de warmte en de benauwdheid zijn de moshpits en circlepits gedurende Heirs of Torment, Born of Blood of zelfs nieuwkomer Flesh Weaver niets om je voor te schamen.
Gitarist Steve Conley van Flotsam & Jetsam Zanger Alan Grnja van Distant © Marjolein Regsterschot
Whitechapel
Het hoofdpodium is daarna de plek waar de deathcore van de Amerikaanse Whitechapel behoorlijk veel interesse wekt. Vanaf het moment dat Let Me Burn wordt uitgeschreeuw door zanger Phil Bozeman (what’s in a name), is duidelijk dat een deel van het DMF 2024-publiek mede voor deze band naar Eindhoven is afgereisd. Krachtig, hevig en bruut!
Blackbriar
De hoeveelheid dames die dit weekend op het podium van DMF staan, kunnen naar schatting op de vingers van één hand geteld worden. Één van hen – en zeker niet de minste – is de Nederlandse Zora Cock die tezamen met haar vrienden uit Assen de band Blackbriar vormt. Het IJssportcentrum heeft geen dak, maar als ’t dat had gehad, was het eraf gegaan bij opkomst van Zora. Crimson Faces gaat er bij het publiek in al zoete koek. Hier en daar, zoals bij de uithalen in I’d Rather Burn, kan de vraag opdoemen of Cock wel zo goed bij stem is, maar gezien het feit dat de Eindhovense hoofdschudder zich kostelijk vermaakt, kan beantwoording van die vraag achterwege blijven.
Forbidden
Dynamo Metal Fest staat vooral bekend om “old school shit”. Dat spreekt niet alleen uit de merchandise van het festival (T-shirts en sweaters en hoodies met voorop het DMF logo en achterop met grote letters: “I’m an old school mother fucker”), maar ook uit de programmering van oudere, gevestigde namen. Zo ook de Bay Area thrashmetal sound van Forbidden. Na verschillende rustpauzes en break-ups hebben oudgedienden Craig Locicero en Matt Camacho in 2023 hun instrumenten weer opgepakt. Ze hebben onder andere de ervaren Norman Skinner achter de microfoon gezet. En, gezien de reactie in Eindhoven, dat werkt goed! De uithalen van deze man verdienen een standbeeld.
Clutch
Ik sprak zaterdag een aantal mensen die van mening waren dat Clutch niet thuis hoorde op DMF, omdat ze niet metal genoeg zijn. Die discussie hoeven we niet aan. Ze geven namelijk wel een moddervet rockoptreden en zijn zelfs te bestempelen als een van de bands die aan de wieg heeft gestaan van stoner rock. Waar ik het echter wél over wil hebben is hoe relaxed deze gasten zijn. Daar waar menige band zichzelf helemaal beschildert, kostuums aantrekt of op een andere wijze hemel en aarde beweegt om hun muziek luister bij te zetten, zijn zanger Neil Fallon en zijn vrienden het toonbeeld van chill. Te betreden het podium op dezelfde wijze als waarop ze op zaterdag of zondag met hun (klein)kinderen naar de speeltuin gaan. Hun muziek spreekt voor zich.
Boven: Forbidden Onder: Clutch ©Marjolein Regterschot
Mental Cruelty
Het kleinere podium, de Kink Distortion Stage, is over het algemeen de plek waar de minder grote metalbands hun opwachting maken. Één ding hebben die gasten met elkaar gemeen en dat is dat allemaal uitstralen dat ze heel veel plezier hebben in muziek maken en hun act opvoeren. Daarmee zeg ik niet dat de bands op het grote podium dat niet doen, maar daar lijkt het soms meer op het afdraaien van een riedeltje….
Een van de bands bij wie de energie eraf spat, is het Duitse Mental Cruelty. In zijn deathscreams geeft zanger Lukas Nicolai zich helemaal. Forgotten Kings wordt door het publiek dan ook met open armen ontvangen. Shoutout naar gitarist Lozano voor de prachtige cleane solo gedurende Symphony of a Dying Star.
Amaranthe
Ongeacht of je houdt van de muziek die Amaranthe maakt, kan niemand ontkennen dat je bij ieder optreden wordt getrakteerd op een gelikte show die tot in de puntjes klopt, van voor tot achter is geregisseerd en staat als een huis. Crystalline is een mooi voorbeeld van geregisseerde dramatiek. Nadat iedereen, na afloop van Strong, van het podium af gaat, komt zangeres Elize Ryd terug en vlijt zij zich dramatisch op het podium waar ze – uiteraard wel weer loepzuiver – het nummer zingt.
Boven: Amaranthe Onder: Mental Cruelty © Marjolein Regterschot
Paleface Swiss
Als laatste act voor de zaterdag-headliner staat “Zwitserlands beste heavy muziekband” op het podium aan de overkant. Althans, zo omschrijven de mannen van Paleface Swiss zichzelf. Ze staan voor het eerst hier op Dynamo en daar zijn ze erg dankbaar voor. Met de nodige hoeveelheid geweld worden hun nummers over het publiek heen uitgestort. Tussendoor heeft zanger Marc Zellweger de meeste interactie met het publiek van alle bands, vandaag. Onder andere vertelt hij dat ze volgend jaar een headliner-tour doen, waarbij ze ook in 013 zullen optreden. Ze zijn hier zo goed, dat ik 21 februari 2025 vast in mijn agenda heb genoteerd.
Dimmu Borgir
Dan is het toch écht tijd geworden voor de headliner waar menigeen al de hele dag op heeft gewacht, de black metal-grootheden van Dimmu Borgir. Het optreden van deze zaterdagavond – het laatste optreden van de lopende wereldtournee – wordt bij nader inzien helaas overschaduwd door nieuws dat zondag bekend wordt: Galder, die al sinds 2000 de leadgitarist is, heeft bekend gemaakt dat hij stopt bij Dimmu Borgir en dat zijn optreden op DMF zijn laatste show is geweest. Hij zal zich in de toekomst verder richten op zijn andere band, Old Man’s Child.
Zanger Shagrath en zijn gevolg zijn touren natuurlijk regelmatig en iedere keer is het weer een feestje. Het optreden van vanavond heeft een extra feestelijk randje, aangezien de mannen hun 30-jarig bestaan vieren. In die 30 jaar zijn ze aardig productief geweest, met onder andere negen studioalbums. Vanavond krijgen we een prachtige bloemlezing voorgeschoteld. Van Spellbound (By the Devil) uit 1995 tot The Chosen Legacy uit 2007, van Stormblåst uit 1996 tot Council of Wolves and Snakes van het tot nu toe meest recente album Eonian uit 2018. Als je heel kritisch zou willen zijn, zou je kunnen zeggen dat het optreden hier en daar een beetje tam is, maar de fans hebben genoten van een heerlijk optreden
Op naar de zondag.
Het fotoverslag van vrijdag, vind je hier
Het fotoverslag van zaterdag, vind je hier