Eindelijk was het zover, ik kon dan eindelijk mijn eerste dunk!fest vieren. Niet in de bossen zoals ik had voorzien, wel in maar liefst vier zalen van De Vooruit. Bovendien kon ik alles beleven met vier collega's van BIR. En beleven zouden we het, intens beleven zelfs want ons doel als mediapartner was om zomaar even alle concerten in woord én beeld te capteren. Drie dagen lang bomvol muziek, leuke contacten, gezellige babbels en ... verdomme veel trappen. Pijnlijke kuiten of niet, we hebben genoten, intens genoten en kunnen jullie nu laten delen in onze belevenissen. - John
Where Mermaids Drown | concertzaal
Na 2 jaar uitstel en afstel mocht deze band uit Lyon, Frankrijk, de aftrap geven voor 3 dagen feest. Postrock zoals we het hebben leren kennen. Lang uitgesponnen nummers (fuck de 3-minuten-popsong-regel) en geluiden waarbij je denkt dat je ergens in de bergen ten noordoosten van Lyon zit. Postrock is iets wat binnenkomt bij een mens. Zijn het de akkoorden van de gitaristen, is het de opbouw naar een climax? Ik heb daar nu geen antwoord op en ga die misschien nooit hebben, maar Where Mermaids Drown was alvast een heel goed begin van het festival.
Divided | balzaal
Deze locals van het eigen Dunk! label mochten de balzaal openen. Al snel wordt duidelijk dat iedereen die nog niet goed wakker was, meteen zou worden wakker geschud. Wat een energie! Dit is duidelijk meer post-hardcore dan post-rock, zeker wanneer de gruntende drummer ‘zijn keelgat opentrekt’.
Cecilia::Eyes | concertzaal
Voor mij een eerste kennismaking met Cecilia::Eyes. Nadat ik m’n collega John al verschillende keren over hen had horen spreken, was ik nu toch zelf ook wel benieuwd. Naar mijn gevoel zeker en vast een aanrader voor wie van Shoegaze houdt. Ik kreeg zowaar het dreamy, zweverige gevoel dat Slow Crush ook zo goed weet te creëren, met als verschil dat bij Cecilia::Eyes die gigantische wall of sound ontbreekt. Is er dan een tekort aan power? Zeker en vast niet! Het klinkt gewoon anders. Het zorgt voor eigenheid. Ook de combinatie van de mannen- en vrouwenstem werkte voor mij erg goed. Een aangename verrassing waarvan ik hoop dat ik ze in de toekomst nogmaals kan zien.
Dustbug | domzaal
Voor de eerste keer vandaag gaan we helemaal naar boven in de Vooruit, alle trappen op om tot in de Domzaal te komen. De opener hier in de Domzaal is Dustbug, een Gentenaar. Hij brengt een mix van experimentele, met momenten psychedelische tonen. Een vreemde mix en niet helemaal mijn ding, we blijven er dan ook (misschien ten onrechte?) niet lang plakken.
BRUIT ≤ | balzaal
Yes! Yes! Yes! Eindelijk was het dan zover! Ik kreeg én greep de kans om BRUIT ≤ live aan het werk te zien. Wow! Ik ben nog steeds onder de indruk. Ja, dat Franse viertal heeft me wel degelijk volledig omvergeblazen. Hét bewijs dat je met ‘klassieke’ instrumenten toch een fantastische sound kan creëren. Of: hoe een viool en een cello wel degelijk thuishoren in post-metal. Een overvolle balzaal toont aan dat de wereld écht wel klaar is voor het geweld van BRUIT ≤. Velen zakten overduidelijk naar hier af om dit optreden te kunnen bijwonen. Dat het een show was die gerust 90 minuten mocht geduurd hebben in plaats van deze 40 minuten. Een mening die anderen duidelijk ook met me delen als ik zag hoeveel mensen nadien aan de merch stand stonden aan te schuiven.
Hubris | concertzaal
Een album uitbrengen net voor de allereerste lockdown in België. Van een ongelukkige timing gesproken, maar het gaf de mensen ook wel iets om naar te luisteren in de dagen/maanden waarin alles veranderde. Wederom postrock uit het boekje, met de nuance dat het ook weer dat tikkeltje anders was. De dankbaarheid spatte van de band af! Eindelijk deze nummers voor een live publiek in België mogen brengen gaf hen een bepaalde energie, een positieve vibe, wat het enthousiasme van het publiek enkel nog maar versterkte. Muzikaal kan je het best vergelijken alsof je stevig met je voeten op de grond staat, maar dat er toch een storm over je heen raast die je van je sokken wil blazen. Winnie De Pooh heeft er een term voor: ‘waaibomendag’. En wie ben ik om Winnie in twijfel te trekken? Waaibomenrock.
Jon Doe One | dansstudio
Dat dunk!festival ruimte maakt voor het experimentele is ondertussen wel duidelijk. Iets wat ook merkbaar was toen ik om 17 uur de dansstudio van De Vooruit binnenwandelde. Niet zo goed wetende wat of hoe. Oké, ik was misschien twee minuten ‘te laat’ binnen … Een donkere ruimte. Hier en daar zaten mensen verspreid op de grond. Sommigen hadden het zich gemakkelijk gemaakt en lagen zelfs neer. Niet onbegrijpelijk gezien het concept: klanken en licht die samenkomen tot een waar ambient spektakel. Graag had ik het verhaal erachter geweten. Of misschien zoek ik er te veel achter? Misschien was er geen verhaal en was het gewoon een kwestie van zitten/liggen, kijken en genieten.
Mary Lattimore | theaterzaal
Wat een prachtige zaal, ideaal voor wat rustmomenten, even bekomen, de billen laten rusten in de zeachte zetels en de oren laten genieten van fijne klanken. Mevrouw Lattimore is een klassiek geschoolde harpiste die graag samenwerkt met indiemuzikanten als Thurston Moore, Kurt Vile en Steve Gunn. Geen verrassing wanneer de muziek start: mooie klanken die ontstaan door het zacht aaien van de immense snaren. Ik had iets meer verwacht van de begeleidende visuals, toch wanneer er zo'n knoert van een scherm achter de muzikant staat, maar goed. Na ongeveer vijftien minuten ontspanning werd het tijd om er terug in te vliegen.
Lili Refrain | domzaal
Vooraf was ik sceptisch moet ik toegeven. Maar mijn nieuwsgierigheid was toch geprikkeld voor deze Italiaanse artieste. Namelijk haar manier van werken leek me boeiend om te zien. Geen computers, geen fancy stuff, enkel een heleboel knoppen en pedalen die in realtime de loops maken en waarmee ze een song opbouwt. Lili begon vaak een nummer met het afzonderlijk opnemen van verschillende geluiden (waaronder een koebel!). En zo maakte ze een heel ingewikkelde soep van geluiden voor ons klaar. Tijdens de set dacht ik meermaals, dit is de perfecte soundtrack voor The VVitch, of recentelijk The Northman. Mede door haar verschijning en make-up leek het vaak alsof we naar een uiterst getalenteerde heks aan het kijken en luisteren waren en zonder dat we het wisten, ook een ritueel zagen. Want dat was het, rituele betovering. Later omschreef ik het als Lingua Ignota maar minder theatraal. Maar des te mysterieuzer.
Stories From The Lost | balzaal
Stories From The Lost is een naam die ik al meerdere keren had zien voorbijkomen, maar nog nooit iets van had beluisterd. Het is duidelijk. Dunk!festival wordt een driedaagse vol aangename verrassingen. Ik liet m’n hoofd leunen tegen de muur achter me en droomde even weg. Heerlijk, om die ritmische dynamiek te horen en te voelen. Een band van eigen Belgische bodem. Misschien alweer zo’n verborgen parel. De halfvolle balzaal liep al heel snel behoorlijk vol. Heel fijn om te zien.
Ranges | oncertzaal
Onlangs zag ik Ranges nog optreden in de hq van Dunk! Dat was net aan het begin van hun Europese tour met Astodan; vandaag zag ik ze, maar dan om de tour af te sluiten. En als er één plaats was voor Ranges op dit dunk!festival, dan was het wel de grote concertzaal. Heel goed gevuld en vooral heel veel liefde. Op vele momenten had je een ‘sht’ moment, omdat alles zo breekbaar klonk om dan tot een uitbarsting te komen die vergelijkbaar is met een actieve geiser. De band is afkomstig uit Montana, USA, waar de landschappen weids en ongerept zijn. Een betere vergelijking kan ik eigenlijk niet maken met hun set en geluid. Weids, af en toe een scherpe bergtop en veel ruimte om stil te staan in het hier en nu. Het was ook een mooie kers op de taart om de samenwerking tussen het Amerikaanse label A Thousand Arms en Dunk!records in de verf te zetten. Dankzij Dunk! leren wij namelijk deze bands in Europa kennen en kunnen we de platen betaalbaar kopen. Omgekeerd krijgen onze Belgische bands op die manier voet aan de grond in Amerika. Meteen ook een voorbeeld van hoe mooi deze community samenwerkt, en dat voelde je gisteren doorheen heel De Vooruit en zeker tijdens het optreden van Ranges.
Petrolio | domzaal
Een naam die ik al enkele keren had horen vallen, maar me eigenlijk onbekend was. Met plezier ging ik een kijkje nemen in de donkere domzaal en waande me een in een cave waar prachtige en sprekende visuals op me afkwamen. Petrolio doet me denken aan artiesten als Author&Punisher en Perturbator, met zware doom/metal geluiden die je meenemen naar andere oorden. Ik was zeker blij deze man eens aan het werk te zien!
Astodan | balzaal
Dat we veel trappen mogen lopen is een understatement. Wat een sportief weekend wordt dit. Iets met het nuttige aan het aangename koppelen? Maar ik klaag niet wanneer ik voor de zoveelste keer al die trappen omhoog huppel richting de balzaal (en ja, dat deed ik nog steeds even enthousiast als enkele uren daarvoor, echt waar!) Om 20 uur was dat de plaats waar heel wat postrock liefhebbers samenkwamen voor het zeskoppig Belgisch geweld Astodan. Nadat hun releaseshow eerder niet kon doorgaan, keek ik er toch wel naar uit om deze kerels eindelijk eens live aan het werk te horen. Na de teleurstelling van een paar weken geleden, dan nu toch dat moment van euforie. Een mening die niet alleen de mijne was. Wat was het fijn om die enthousiaste menigte in een overvolle balzaal te zien. Astodan speelde een krachtige set met een mooie mix tussen ‘oude’ en nieuwe nummers die ervoor zorgde dat het publiek mee was van begin tot eind.
Jesu | concertzaal
Tijd voor een legende dan. In de jaren 80 pionier van de industrial metal, en in het begin van het nieuwe millennium baanbrekend in het combineren van shoegaze met post metal, elektronica en allerhande andere genres. En toch had ik als muziekliefhebber nooit de tijd gemaakt om Jesu live aan het werk te zien. Maar dat werd nu ruimschoots goedgemaakt. Dikke lagen soundscapes, een saus van melancholie en versterkers op 12. Op zo’n momenten weet je, en besef je ook dat je naar legendes uit de muziekgeschiedenis aan het kijken en luisteren bent. En dat is iets wat ik nooit zal vergeten. Zulke momenten.
Fennesz | theaterzaal
Ik had geen flauw benul wie dit was en wat ik mocht verwachten. Ik zag een wat oudere man als een universiteitsprofessor aan een tafel zitten, een laptop en wat knopjes en draadjes voor zijn neus. Het leek wel alsof enkel zijn linkerbeen (nerveus?) bewoog. Zijn mix van klikjes en witte ruis kon me echter niet boeien. Ik las nadien dat het hier om een Oostenrijkse gitarist en componist van elektronische muziek gaat. Gitarist? De gitaar was hij die dag dan toch vergeten. Alvast not my cup of tea, dus trok ik al snel verder.
Malämmar | domzaal
Dit fantastisch metal trio uit Barcelona heeft me volledig van mijn sokken geblazen! Vanaf hun aantreden zag je al dat deze sympathieke kerels er duidelijk zin in hadden – verschillende pintjes bij de hand – en vanaf de eerste noot vlogen ze er enthousiast in. Hun wall of sound kwam je tegemoet en liet je daveren van begin tot eind. Ikzelf zie ze als de Black Sabbath zonder zang, gewoon straffe kerels! Deze mannen mogen snel terugkomen, want het is een plezier ze aan het werk te zien!
Tom Morris & Jo Quail | balzaal
Mijn laatste uitstap van de avond was er eentje naar Mars. De soundtrack daarvoor kwam van celliste Jo Quail en knoppentovenaar Tom Morris (vroeger in Her Name is Calla). Vooraf kregen we even een korte uitleg over het ontstaan van dit project (korte versie is dat het project gevraagd was als kunstinstallatie bij een tentoonstelling) en dat dit hun 3e ontmoeting en performance was. Het verhaal dat Tom schreef gaat over 400 jaar kolonisatie en verloedering van Mars. Jo had een uitgebreid pedalboard voor haar voeten en de geluiden die zij uit haar magnifieke cello weet te produceren, zijn echt buitenaards. Doorheen heel de set voelde je het verhaal. Je ging van verwondering naar frustratie en liefde en oorlog. Beiden hadden er duidelijk zin in. Tom zat vaak half/half op zijn stoeltje wat een heel huiselijk gevoel opleverde. Ik ben oprecht blij dat ik met hen deze ruimtereis heb mogen maken. Na achteraf even te hebben gepraat met het duo, is mijn respect alleen maar gestegen. Als je van een goed verhaal en sciencefiction houdt, of gewoon wil wegdromen, dan raad ik je zeer hard hun album aan, ook uitgekomen op Dunk!records trouwens. Achteraf sprong ik op mijn fiets huiswaarts, maar heel even waande ik me een astronaut in een raket.
YOB | concertzaal
Alles verbrijzelende loodzware doom/stoner/post metal, dat is waar de drie uit Eugene, Oregon voor gekend staan. Overal discussie of de band hier wel thuishoorde, temeer ze op deze tour vooral putten uit Atma (2011), een klassieker wanneer het op compromisloze doom aankomt. In elk geval zorgde YOB voor afwisseling op de affiche en op die manier was het wat mij betreft zeker geen slechte keuze hen te programmeren. Van YOB moet je weinig finesse verwachten, de afsluiter van dag 1 overgoot voor- en tegenstander met kokende lava.
Foto's: Pieter Bouckhout & John Van de Mergel
Teksten: July Bara, Caroline De Lobel & Andy Decroos
Met dank aan Kunstencentrum VIERNULVIER, Luc en Wouter van dunk!festival alsook de véle erg sympathieke medewerkers (crew) die ons telkens opnieuw héél warm hebben ontvangen en wegwijs gemaakt.