Een emotionele rollercoaster waar we gingen van "oei, waar gaan we dan nu slapen?" naar "HOLY FUCK WA EEN OPTREDEN!!". Down The Hill 2024 was me er eentje. Gebrek aan tijd was hier een enorm issue en optredens missen als ge op camping 2 (ja, echt...) lag was niet te vermijden. On the otherside, ik heb mijn favo weekend van 2024 al gehad, dus de rest van het jaar gaat weer bergaf. Pun intended. Hier leest ge wat ge dit jaar hebt gemist. Of haal samen met mij nu al nostalgische herinneringen op.
Day One Highlights
Dag één suckte. Ik ga er geen doekjes om winden. Beginnen met superlang, naar mijn gevoel 2+ uur, wachten alvorens ge binnen geraakt, politiek die zich komt moeien, een extra camping die ineens moest worden klaargemaakt, een domper. Er waren ook minder optredens die ik van begin tot einde machtig vond, maar dat was misschien mijn persoonlijke bril. Op deze heilige metal-ground was dat toch een ongewone ervaring. Jammer.
Maar soit, die titel zegt duidelijk "highlights" en die waren er gelukkig wel. Twee bands sprongen er op dag één voor mij écht tussenuit en dat waren Briqueville en GNOD.
Briqueville was onze officiële opener. Ze begonnen heel rustig, mystiek en hielden dit vast tot ongeveer drie vierde van hun optreden. Met natuurlijk de nodige uitschieters. Tussen de mensen was het voornamelijk stil, velen waren aandachtig aan het luisteren. Sommigen met open ogen, anderen helemaal afgesloten van de wereld en opgeslorpt in de melodieën van deze fantastische band. En toen kwam dat laatste kwartier ongeveer. Jawadde! De ene gitaarsolo na de andere, de meest vettige basslines, drums die een paar heftige headbangsessies veroorzaakten. Tot die al-ler-laatste noot hebben ze zo veel energie eruit gepompt en het publiek gaf zo veel terug... ! Wanneer die laatste noot dan geklonken was, werd het even heel stil en moesten sommigen van ons weer tot het hier-en-nu terugkeren. Naast mij hadden drie vrienden het hele optreden heel oplettend meegeluisterd en toen ik hun vroeg wat ze hiervan vonden, werd er unaniem besloten; "Fenomenaal!". Maar vooral de woorden "ik ben thuis", die bleven mij bij. Want, yes dude, same
Gnod, nog zo een uitschieter. Deze Britten zette een stevig repertoire neer en de frontman haalde zelfs een mandoline boven. Die combinatie van dat prachtige getokkel met psych rock en hier en daar wat chants. Graag meer van horen. Een goede en strategische afsluiter ook. Verwacht je hier zeker niet aan het zware hoofdgeschud, geen drums en gitaren die een slap in the face zijn. Eerder een zacht wolkje dat je door de paarsroze zonsondergang doet wegzweven. Hier en daar soms misschien net iets té zweverig, net iets té langdradig. Pittig, niet zo zeer. Wel enorm aangenaam. Heel fijn om zo een act live aan het werk te zien. We hadden eigenlijk allemaal in grote cirkels kunnen gaan zitten en beetje wiegen. Had het niet geregend... Maar daar kon die band natuurlijk niet aan doen. Gnod bedankte ons allen veelvuldig om het weer te trotseren. Ook dan weer lief. Kijk, dit was gewoon een enorm aangenaam optreden.
Day Two Highlights
Veel zon, geen regen, slecht geslapen, maar daar kunnen we tegen. Dag twee, komt ie.
Met Cranc startte onze dag. Hier werd ik aangenaam verrast door de zuiderse invloeden in de muziek. Het Catalaans vuur en furie brandde met de zon mee en kwam mij warm tegemoet. Opzweperig en snel, maar ook zo nu en dan zwoel. Een interessante melodie en fijne ritmische omslagen. Zij waren letterlijk het eerste zonnetje van mijn dag. Wat een zalige ontdekking.
De happiness-o-meter bleef een stijgende lijn ervaren want Large Plants betraden het podium op mainstage. Honestly, The Beatles hebben kinderen gemaakt met The Doors en Gorillaz is hun neef? Dit optreden, Large Plants, op een wei in Rillaar? De laatste twee dagen ben ik al tegen iedereen die het wil horen aan het vertellen over deze band. Mijn kinderen gaan horen over deze band. Want wauw. Mijn hartje was heel gelukkig. Ze stelden zichzelf voorzichtig voor, lieten nonchalant weten dat ze een nieuw album hebben. Gewone mensen die binnen dit en zo veel jaar waarschijnlijk door menig tienerdame als ster wordt aangezien.
Dat nieuwe album trouwens, daar hebben ze nummers van gespeeld. Onder andere The Death Of Pliney en This Lock Will Hold waren beide kippenvel momentjes. Ze brengen een mix van psych rock met hier en daar een medieval briesje. De zang van frontman Jack Sharp is hierbij de kers op de taart. Wat een optreden... Eentje voor in de (dag)boekskes.
Ge verwacht dan, na zo een banger, dat het volgende weer mweh zou zijn.
Neen, dacht je verkeerd! De zon stond hoog aan de hemel, het was pokkewarm, maar de organisatie van Down The Hill had daar geen compassie mee.
Next up waren Desmond Dandies en dat is nog zo een band waar ge graag van voor staat, om samen met hun de spreekwoordelijke pannen van het (on)bestaande dak te spelen. "Spéciaal vanuit Limburg", zei de presentator — alsof het exotisch klinkt. Speciaal kunt ge hun noemen, een bende punkers in hart en nieren die maar één doel hebben; gij zult grooven. Met hun vettige rifs en rollende drums bespeelden ze de wei en het volk van Rillaar. De magische woorden die hen ooit werden toegeschreven, over dat hun muziek Tarantino-waardig is, bevestigden ze ook nu qua performance. Op het einde kwam de gitarist het publiek even in. De cimbalen van de drummer moesten eraan geloven. Gelukkig was dit een openluchtconcert, anders was het dak er echt af. Toen werden er setlists gevraagd en konden we afdruipen. Slightly dandy. Very epic.
De namiddag was gevuld met bands die ik al eerder live had gezien, zoals Peuk en publieksfavoriet — aldus weer presentator — Mojo & The Kitchen Brothers.
Honestly, over dag twee kunnen we vol lof blijven schrijven. Nogmaals, die lineup was brutal. Iedereen die dag twee heeft gespendeerd op de camping; I'm really sorry you guys, but you missed a hell of a day.
Op de goede manier.
The Glücks passeerden ook later in de namiddag. Punk. Met hoofdletter P. Ongelofelijk veel goed gecomponeerd geluid dat menig lichamen wist te bezweren. Dit duo had zo een fantastische energie, waren zo goed op elkaar afgestemd. En die drummer... Wat een stem. Wat een power. Jong en oud kwamen hier de benen en armen losgooien. De nummers Kill The King en Cu Cu Cool blijven mij heftig bij, gebrand op het netvlies. We hadden eigenlijk allemaal een buiging naar hen moeten maken na dit optreden. Hoedje af.
Een andere band die zowat iedereen van zijn sokken blies, Greenleaf. Zijn er al films of series met nummers van Greenleaf? Kan toch niet anders? Denk een nieuw seizoen van Peaky Blinders. De meest glorieuze combinatie en executie van stoner rock meets blues. Chef's kiss.
Jongens en meisjes, de tijd is aangebroken voor hét optreden waar ik naaruit heb gekeken. Het was bijna 20h40 en RRRags ging beginnen aan hun set. Ik hoorde hen al van in de verte opwarmen. De Goden der Rock gingen ons komen blessen met hun muziek. Zo kan het worden neergeschreven, want zo was het hoe we dit beleefden. Ze speelden een mix van nummers van hun bekendste albums, hun nieuwste en hun eerste. De merch stand na het optreden verklapte de publieksfavoriet; Mundi. Dat derde album dus waar ze de meer muzikale tour opgaan met bitterweinig zang. Het album waar ze hun muziek en kunsten hebben geperfectioneerd. Deze band bestaat toch uit geniuses? En aan alle mensen die die nieuwe plaat hebben gekocht; gelukzakken. Geniet er verdorie van!
Ongeveer nu zo ergens haalde de klappen van die middagzon mij stilaan in en was het tijd om beslissingen te maken. Een poging tot een fondke leggen of gewoon uitbollen en nog een beetje bij het vuur zitten?
De poging werd ondernomen maar eindigde toch naast het vuur. Ondertussen keek ik mijmermend naar het optreden van Arthur Brown en besefte kortstondig hoe chic het hier is, hoe goed die artiesten stuk voor stuk zijn, hoe mijn ouders deze dingen ook deden,... Mag ik aan denken toch wanneer we kijken naar een man van voorbij de tachtig, die ons zo nu en dan letterlijk uitnodigde die bedenkingen te maken. Bedankt voor de muziek, dachten wij allemaal gezamenlijk toen hij het podium verliet. Grappig detail, de man veranderde letterlijk elk nummer van outfit. Wat een showman! We onthouden ook allemaal vuur, op het hoofd van Arthur Brown, en in onze harten.
Het fondke had niet geholpen en deze meid ging die rotte tent nog maar eens in.
Mijmerend. Dat het door pioniers is, een hele tijd geleden, dat wij gewoon onze muziek mogen horen, loeihard, één weekend per jaar op die weide in Rillaar.
Merci. En tot de volgende!
vrijdag 30 en zaterdag 31 augustus 2024, Rillaar, BE | Foto's: Ferre Van Den Berckt Tekst: Sinitta Leunen