Van toevallige storm-summoning bands tot kabouterhoedjes met als tussendoortje plantjes die muziek maken. Van zingende gitaren tot rollende drums, van mislukte soundchecks tot big band energy. Dingen die je zoal meemaakt en ziet op dit machtig festival.
Day One Highlights
Tribal drums weerklonken terwijl we het festivalterrein eindelijk weer onder onze voeten voelden. Dorre was volop aan hun set bezig en ik dacht: “ahhhh, zijn we dan!!”. Ze speelden voornamelijk hun nieuwe album, wat de moeite waard is! Een saxofoon kreeg doorheen heel wat nummers de hoofdrol. Een interessante combinatie, zeer geslaagd.
Om ook eens de laatsten de eersten te laten zijn was afsluiter van de dag Sula Bassana. Instrumentale psychedelic rock op z'n meest sereen, eigenlijk. Wat een heel verschil was met de high tempo bands die zijn gepasseerd op the main stage doorheen de dag. Dus deze afsluiter was even ademen ofwel even balen, de meningen waren verdeeld. Verdeeld waren ook de genres en sounds die we konden aanhoren op the side stage. Juist, nieuwe toevoeging aan het hele gebeuren. Een extra podium genaamd The Dôme waar vanalle artiesten en soms eerder experimenten zijn gepasseerd. De afsluiter daar was dan weer Bare Bones Lay Low. Helaas geen beeldmateriaal van maar een clubsound brengen van Native drums vind ik benoemenswaardig en vooral praiseworthy.
Tijd om kleuren te gaan bekennen en wat meningen hier de wereld in te sturen.
Beste optreden van de dag was voor mij Gnome. De energie dat die mannen meebrachten was fantastisch. Ondertussen duidelijk dat het recept van een goeie show een gitarist, bassist en een drummer als ingrediënten heeft. Ieder kon de meest vettige ritmes uit hun armen/handen/vingers toveren. Sludgerock is bij deze een nieuw begrip in mijn vocabulaire. Eigenlijk waren ze een stel boze kabouters die de boel graag in vlammen hadden zien opgaan. Aangezien dat de continuïteit van het festival niet zo bevordert, hebben ze de wei dan maar spreekwoordelijk in vuur en vlam gezet. Een licht humoristisch tafereel om al die rode punthoedjes stevig te zien headbangen in het publiek. Nummer dat van deze band was bijgebleven was Blacksmith.
Ontdekking van de dag was het optreden van Slow Bear in The Dôme. Een gitarist die duidelijk werd teruggehaald uit de jaren zeventig. Met een hoekske af - of een vijs los zoals hij zelf aangaf - bracht hij slow blues/country met veel gepeperde rock invloeden. Vergezeld door Slowcat (jongste muzikante van het hele festival) en een bassist (wiens naam ik kwijt ben) was dit een heerlijk optreden. Ogen dicht en we stonden ergens in Camden Town te luisteren naar de sterren van weleer die toen nog op straat stonden te busken. Oprecht hoop ik dat deze dude ooit zijn eigen band heeft en albums en zalen (uit)verkoopt. Vooral het nummer Brainwaves is me bijgebleven.
Toen werd het na zeven, het eten was voor de meesten verteerd dus het echte zware werk kon beginnen. Fire Down Below en Raider Men From The Moon gingen mayhem brengen. Die eerste was te vergelijken met Kyuss volgens het volk rondom mij. Denk heavy stoner metal early 00’s. De eerste moshpit was bij deze dus dan ook een feit. Als laatste van het zwaardere geschut op dag één was het aan RMFTM. De kelen werden grondig opengezet en de stembanden tot op de limieten gepusht. Een fijne combinatie deze keer doordat hun muzikale sound wel aan de donkere/sombere kant bleef.
Men ging dan uiteindelijk rond het propere uur van drie richting huis of de camping. Weliswaar met een pijnlijke nek en rug. Of ik dan toch.
Day Two Highlights
Kater? Lichtjes check. Had Mojo & The Kitchen Brothers daar compassie mee? Nope. Hallo, goeiemorgen, hier gaan we dan. De muziek dat deze vier de cosmos instuurden tikte exact alle boxen af om te belanden in mijn persoonlijke categorie “fantastische band”. Psychedelic/stoner heavy rock met duidelijke jazz invloeden op momenten. Doorheen hun set hebben ze fijn gebruik gemaakt van adempauzes door even rustig te jammen. Van hun hele set bleef het nummer Shangri-La nog heel hard hangen. Fijne ritmewissels vergezeld van topnotch solo’s. De soort band die een podium verdient in een underground venue waar de boel afgebroken mag worden. Je kan ze slightly vergelijken met King Gizz. Achteraf heb ik uit goede bron vernomen dat de mannen van RRRAGS hen benoemen als “ey, daar moet ge op letten”. Dus, ogen openhouden!
Er waren deze dag ook bands/acts op main stage waarvan ik zoiets had; “mh, deze vind ik hier vreemd passen”. Eentje daarvan was een big band. Hoewel het een fijn intermezzo was, kon ik het matig smaken. Doorheen hun sound vond ik ook geen hoofdlijn terug. Grandma’s Ashes was nog zo eentje die ik minder vond. Waarschijnlijk omdat hun soundcheck in het water was gevallen en die misfortune is blijven hangen tijdens hun optreden. Ook hier had mijn eigen kring de mening dat er geen rode draad terug te vinden was in hun optreden. Ze klonken alsof ze nog zochten naar wat ze nu eigenlijk willen brengen.
In The Dôme waren er die dag meerdere ambient acts die met soundboard en loops geluid richting het publiek stuurden. Letterlijk geluid. Er was iemand die liet horen hoe planten klinken en een tovenaar op het einde van de avond die ons dan weer liet horen hoe outer space of een andere dimensie (?) klinkt. Men zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat deze rustigere dingen nodig zijn om zo nu en dan pauze in te lassen.
Dat The Dôme wel een stage was om af en toe te bezoeken bewees Venediktos Tempelboom. Een solo act met een gitaar en een loopboard. Meer was niet nodig voor deze meneer om de meest fantastische gitaarsolo’s uit zijn vingers te toveren à la Led Zeppelin. Soms klonk het zelfs alsof de gitaar in een tweede stem aan het zingen was. Machtig was deze!
Maar toen… Jongens… de avond is - voor mij - begonnen tijdens het eerste nummer van Kanaan en is dan in crescendo-stijl losgebarsten in een onweer tijdens Hypnos69 om te eindigen met het optreden van mijn leven: Earthless. Deze opeenvolging van bands met het toevallige onweer resulteerde in een festivaldag om nooit meer te vergeten.
Kanaan was Pearl Jam meets Pink Floyd en die maken een Noorse baby die psychedelic punk brengt. Op hun nieuwe album staat ergens het nummer Amazon. Loeihard. Bangelijk goed. Volgens mijn lief was de drummer geflipt en moet iedereen hun plaat kopen.
Hypnos69 neemt het van hun een halfuur later over en zet het verder. Volgens onze eigenste hoofdredacteur een beetje een misplaatste band maar daar was ik het niet mee eens. Hoe het onweer losbarstte terwijl één van hun nummers explodeerde in de meest pur sang rock was bijna a natural miracle. Het oog van de storm heeft ook even boven hen gezweefd. Stampen in de regen en in de modder maakte het allemaal af en daar heb ik van genoten.
Maar na elke storm is het altijd effe stil. We moeten bekomen. Earthless had dat begrepen. Is het fout om hier neer te schrijven dat het leek alsof ik keek naar de uitvinders van psychedelic rock? Het kippenvel heeft mij doorheen hun hele set op het lijf gestaan. Nochtans waren de kleren ondertussen droog door het kampvuur. Alleen al kijken naar de drummer was hypnotiserend. Rollend, bijna zwevend, bespeelde hij zijn instrument. Als je deze band in al hun glorie wil ontdekken, luister dan zeker naar Live From The Mojave Dessert. Gewoon wauw.
Sfeer
Men zegt altijd dat je geen favorieten mag hebben maar ik ga niet onnozel doen, Down The Hill is het neusje van de zalm als het over de hardere festivals gaat. Deze vijfde editie die ik mocht bijwonen trekt gewoon lekker de klasse door die ze het jaar voorheen hebben voorgeschoteld. Dat er dit jaar twee podia waren zorgde voor fijne afwisseling. Al heb ik op dag twee het wel opgegeven om continu te switchen want rond de klok naar muziek kijken/luisteren werd vermoeiend. Maar ik heb niet gejankt, wel bijgetankt. Ook dit jaar weer bevestigde de technici dat ze weten hoe oren en ogen te pleasen en de cateraars bewezen dan weer dat ze smaakpapillen kunnen pleasen. Vegan optie, as always, die niet duurder was dan de rest, hell yeah! Hier en daar ben ik medewerkers tegen gekomen, een babbelke kunnen mee maken en opeens drong het tot mij binnen dat dit eerder lijkt op één groot familiefeest. Hoe ze die sfeer voor elkaar krijgen, is mij een raadsel. Maar zoals de eindwoorden waren op de mainstage: “Thanks for an amazing festival brothers and sisters! See you next year!”.
vrijdag 25 en zaterdag 26 augustus 2023, Rillaar, BE | Foto's: Ferre Van Den Berckt & Sinitta Leunen Tekst: Sinitta Leunen