1 sep. 20223 minuten om te lezen

Festivalverslag | Down The Hill 2022

Geen dranghekken, een roedel honden, vegan food, goeie bands & intens good energy. Dingen die me bijblijven van de vrijdag op Down The Hill in Rillaar. Ergens in the middle of nowhere ontstond even een mini Woodstock. Meteen bij het binnenwandelen op die kleine sloping hill maakte ik de bedenking dat dit een festivalletje is waarvan ik hoop dat ’t nog lang mag meegaan and here’s why.

Atomic Vulture

Drie mannen, elk in charge van een gitaar, basgitaar en een drum. Meer was niet nodig om ervoor te zorgen dat DTH op de juiste noot werd ingezet. Hoewel het nog niet druk was toen Atomic Vulture aan hun set begon, stond er toch snel een noemenswaardige menigte voor het podium. Mét ook de allereerste headbang sessie terwijl de zon onderging. Stoner rock gemixt met psychedelische invloeden op z’n best, gitaren die het voor het zeggen hebben en weinig blabla. Iets wat de gitarist duidelijk maakte in het begin, “We komen om te rocken, niet om te babbelen”. Ingetogen doch veel animo, zo zou ik hun performance samenvatten. Ze speelden het nummer Astral Dream voor de volledige 12 minuten en dat was een trip om van te genieten. Als er een band is waarvan ik een plaat zou gekocht hebben, dan was het deze. Gelukkig hadden ze gratis stickers mee, echt heel fijn van die mannen van Atomic Vulture.

Sleepwulf

Helemaal vanuit Zweden zijn ze met de auto afgekomen en de dag erna gingen ze terugrijden. Misschien moesten ze daar nog effe van bekomen want de eerste helft van hun set was naar eigen mening matig. De zang was een beetje meh… Maar na het nummer Slaying Wizards werden deze slapende wolven weer wakker en toen kon het echte werk beginnen. Ook hier voornamelijk stoner/psychedelische rock met wat meer hard rock invloeden, volgens mij. Ze klonken als The Editors x The Doors maar dan op magic mushrooms. Ik laat u zelf beslissen wat ge hier over denkt. Het volk vond het alleszins enorm goed en de harde kern vooraan was stevig aan’t losgaan. Na het optreden werden er handjes geschud aan’t podium en men kon voor een babbelke naar de merch stand gaan. Heel sympathiek and thus wreed goed gedaan van die Zweden.

Tussenin was er hier even een dj aan het werk — de naam ontgaat me — die afrobeats aan het draaien was net voor Hippotraktor aan hun set begon. Hoewel het even zorgde voor verwarring want uiteraard verwachtte ik een rockset, was het perfect afgestemd op de vibe van het festival. Deze interlude was toppie, props naar the mastermind hierachter!

Hippotraktor

Nu kon het zware werk beginnen. Harde stoner, metal met wat screamo ertussenin gepompt en de eerste moshpit ontstond al snel. Hippotraktor speelde een beetje op veilig door hun debuutalbum Meridian volledig te spelen van begin tot eind. Al kunnen we onder de filosofie “better safe than sorry” dan wel beslissen dat ze een goeie keuze maakten. Ze zorgden voor een fantastische show, alles was on point — ook een massive shout-out naar de lichtmannen, zeer indrukwekkend voor zo’n kleinschalig festival. In het publiek hoorde ik veel grommende beren, applaus tijdens elke pauze en helemaal vooraan moest het podium toch wel aan het schudden zijn geweest. Het nummer Final Animation is mij bijgebleven wegens de dirty bass. Het extra paar oren dat bij mij mee was, had de opmerking gemaakt dat ze qua sound in de buurt kwamen van Amenra. Aanrader om te ontdekken dus.

Wolvennest

Bij de soundcheck van Wolvennest wist ik al dat dit niet zo mijn ding zou zijn. Te veel reverb en echo. Dus een mening delen hierover lijkt mij niet op z’n plaats. Toch ben ik uit nieuwsgierigheid blijven zitten en heb ik mensen tot het einde van hun set enorm zien genieten. ’t Had een beetje een eery sfeer in het begin en hier en daar leek het alsof er sommigen zich tot een religie hadden bekeerd. Da was schoon om te zien. Dus hoewel ik niet thuis ben hierin, denk ik wel dat ik mag schrijven dat Wolvennest een set heeft gespeeld om u tegen te zeggen. De show zat zeer goed in elkaar, licht sound,… Ook hier weer, energie die van the main spatte en het publiek droeg hun op handen. Conclusie, ‘k was blij dat ik nog was gebleven terwijl ik mijn frietje was aan’t eten. Goeie afsluiter van een énorm fijne muzikale ontdekkingstrip.