Het feeërieke Minnewaterpark in Brugge rolt dit weekend weer de rode loper uit voor de 40e editie van het Cactusfestval. Internationale acts als The Libertines, Madrugada, The Vaccines, Kurt Vile & The Violators, Goldband, Merol en vele anderen maken hun opwachting. Ook de Belgen zijn goed vertegenwoordigd met o.a. Tamino, Goose, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, The Haunted Youth, enz...
Je honger kan je stillen op de Bazaar, een foodmarket met een uitgebreid aanbod aan lekkernijen uit alle uithoeken van de wereld,
Tussendoor ontspannen kan op Cactus Oasis. Geniet van een drankje aan de oevers van het Minnewater, terwijl de kids heerlijk ravotten op de installaties van Bolwerk. ’s Avonds wordt de Oasis omgetoverd tot the party place to be.
Check hieronder het verslag van Pieter van zaterdag. Het fotoverslag van Frank kan je hier terugvinden. De foto's van Pieter van dag 1 en 3 vind je via deze links: dag 1, dag 3.
Gisteren hebben we gezien dat er gradaties van uitverkocht bestaan. Het feit dat mensen een uur hebben moeten aanschuiven om binnen te raken bewijst dat het festival stilaan (na 40 jaar?) uit zijn voegen aan het barsten is. Veel 'locals' waren hier nogal negatief tov de organisatie voor. Ik denk dat het gewoon samenkomst van omstandigheden was. Net op het uur dat veel mensen normaal aankomen op het festival was ook het moment dat Goldband geprogrammeerd stond. Dit zorgde voor een ware volkstoeloop waar het terrein niet meteen op voorzien was. Ook blijft er normaal veel volk plakken in het eerste eetgedeelte of in de Oasis/rustzone, maar op dat moment liep iedereen door richting het tweede, concertgedeelte om Goldband te zien. Hierdoor was het verschrikkelijk druk in dat gedeelte en nadien ging diezelfde massa naar het eetgedeelte waardoor het quasi bij alle eetstandjes uren aanschuiven was. Zelf heb ik zo tussen twee optredens door geprobeerd om even frieten te halen, maar na een klein half uur aanschuiven en volle twee stappen vooruit te geraken gaf ik de moed op en besloot ik later terug te keren. Eens het volk wat verspreid was over de verschillende zones was het op cactusfestival zoals vanouds gezellig vertoeven.
Tweede dag, voorbereid beginnen dacht ik dan maar dus aten we vooraf nog iets thuis. Hierdoor hebben we echter Loverman moeten missen, mijn oprechte excuses aan de band, maar soms moeten er nu eenmaal keuzes gemaakt worden.
High Hi
Eerste band die we echt aan het werk zagen was dan ook High Hi. Je zou het niet zeggen of weten, maar deze 'jonge' band werd opgericht in 2014. Het is immers van dan geleden dat ze in de finale van Humo's Rockrally stonden en ze ook dat jaar mee mochten touren in het voorprogramma van Novastar. De band heeft echter even moeten wachten op succes en radiohitjes, want ik denk dat de meesten ze pas kennen sinds de hitsingle Daggers die in 2020 uitkwam. Om de alom geweten reden hebben ze dus wel enkele jaren moeten wachten om het succes van hun plaat Firepool om te zetten in live performances.
De band scoorde ondertussen ook andere hitjes als Alligot en All Cool, All Fine, uit hun laatste album van 2022 - Return to dust. Ondanks de stoffige warmte echter wisten ze een sterke set neer te zetten. Jammer dat ze zo vroeg op de dag geprogrammeerd stonden, want in tegenstelling tot gisteren was het vandaag een pak rustiger aan het hoofdpodium.
Toch een mooie menigte die met plezier uitgebreid meezong bij Daggers, de band genoot duidelijk van het enthousiasme van het publiek. De schreeuw van zangeres Anne-Sophie was een mooie uiting van deze vreugde en droeg bij tot de spontaniteit die deze band uitstraalde. Wij waren High Hi, maar nu zijn we bye bye, de toon is gezet, meer van dat?!
Merol
De lat lag meteen hoog dankzij High Hi, benieuwd hoe Merol hieraan kan tippen. Bij onze noorderburen al bekend sinds 2018-2019, maar bij ons pas bekend sinds haar deelname in De Slimste Mens ter wereld. Tijdens de Coronaperiode scoorde ze hitjes als Foefsafari en Knaldrang, dewelke gewillig werden opgepikt door de radio's. Nadat ze vorige week al met gemak de weide van Werchter had plat gespeeld was vandaag het Minnewaterpark aan de beurt. Uitgedost als een halve Catwoman moet ik na een paar nummers toegeven dat het niet compleet mijn ding is. Deze platte Nederlandse Pop wordt echter wel degelijk gesmaakt door het publiek. De rijen stonden dik aan het hoofdpodium en o.a. Lekker met de Meiden werd serieus gescandeerd door het publiek, dus die gingen sowieso wel uit de bol.
Portland
De programmatie vandaag kon je voor mijn part indelen in een middagprogramma wat eerder mainstream was en een alternatief avondprogramma. Traditioneel zijn er op dit festival ook mensen die al van 's middags afzakken en ook vele die pas voor het avondprogramma inpikken. Portland zag ik een beetje als headliner van het eerste gedeelte en die post wisten ze met verve in te vullen. Waar Portland jaren het verhaal van Jente & Sarah was, heeft die laatste sinds kort de band verlaten. Nina Kortekaas heet haar vervanger en ik was wel eens benieuwd hoe haar stem in die arrangementen zou worden ingepast. Waar de energie bij vorige optredens van het podium spatte kende hun set een eerder rustig begin. Terwijl ik me afvroeg wanneer ze hun Pouring rain gingen inzetten kregen we een kleine regenvlaag met dikke druppels over ons heen. Een welkome verfrissing die even wat voor verkoeling zorgde. Nog niet volledig op elkaar ingespeeld als ten tijde met Sarah, maar ik vind Nina wel een waardige vervanger. Ik herinner me enkele sterke uithalen tijdens de vele radiohitjes die deze band ondertussen kent. Lucky Clover en Killer's Mind om er maar even een paar te noemen, vond ik hoogtepunten in de set. Op het einde kregen we dan toch de Pouring Rain maar deze keer muzikaal in plaats van in de vorm van water.
The Haunted Youth
Eerste band in het ietwat alternatieve avondprogramma. Een pak minder hitjes maar terecht 'hoger' op de affiche dan de vorige band. Psych Pop, Post Pop/rock, Alternative of indie? Moeilijk om deze band in een hokje te steken, maar is dat ook wel nodig? Gewoon genieten en wegdromen. Heel sterke sound en qua zanglijnen echt wel dik in orde. Jammer van het geroezemoes, dat bij momenten echt wel storend over kwam, maar ik besloot van mij nog een paar rijen dichter tegen het podium te zetten om zo optimaal te kunnen genieten. Het geroezemoes verstomde even bij I feel like shit and I wanna die, wat een breekbaar en mooi rustpunt gaf in hun set. Ze lieten echter weinig pauzes vallen en gingen vol energie, volledig opgaand in de muziek, verder. Tijdens de dreunende bassen betrap ik mezelf erop dat ik ook volledig, half headbangend mee beweeg op de muziek. Persoonlijk eerste hoogtepuntje, deze band. Het geroezemoes verstomt een tweede keer en maakt plaats voor meezingen tijdens Teen Rebel en dan gaan ook veel handjes de lucht in. Zeer sterke set, met nummers die soms zodanig lang uitdeinen dat het als het ware allemaal 1 geheel vormt.
The Vaccines
Tijd om de beentjes wat los te smijten met de energieke Gitaarriffs van deze Britten. Veel hitjes zing ik zelf zonder het te beseffen volledig mee en ik was duidelijk niet de enige. Dansbare rock, indierock of misschien eerder Partyrock? Zeer strakke set die zonder veel tussenpozen op ons wordt afgevuurd. Heel kenmerkende stem, waar hij ook een paar keer ferm mee uithaalde. Dat uurtje was zodanig snel voorbij dat ze duidelijk ook zelf verbaasd waren, want in plaats van nog terug te komen voor enkele bisnummers sloten ze 10 minuten vroeger dan voorzien hun set af. Jammer dat het al voorbij was, maar beter kort en krachtig dan onnodig je setlist vullen. Energiek optreden, topper/favoriet van de dag!
Madrugada
Even leek het erop dat we deze Noren niet meer aan het werk kunnen zien nadat hun gitarist in 2017 overleed. Gelukkig voor de fans kwam net voor Corona de comeback en zijn ze sinds vorig jaar terug aan het touren. Niet zo toegankelijk als The Vaccines en dat was te merken aan het volk dat voor het podium aanwezig was. Voor het eerst was het ook daar 'maar 'gezellig druk, zodat we relatief dicht bij het podium kunnen postvatten. Een kenmerkende volle sound, waar ze bij hun fans voor gekend zijn, dat is wat deze heren afleveren. Een prachtige Gibson Les Paul is mede verantwoordelijk voor deze volle sound. Mijn vrouw is geen grote fan en beschrijft de muziek wat als een kruising tussen The National (maar dan een pak minder commercieel) en Richard Hawley, een persoonlijke topper van haar van vorig jaar. Velen zullen voorgaande vergelijking vloeken in de kerk vinden, maar niet iedereen is bekend met deze band natuurlijk. Eerste 'lichtpunt' in de set is wat ze zelf één van hun eerste 'decent songs from the nineties' noemen - Electric. De trouwe fans rond ons hadden duidelijk uitgekeken naar dit moment want de gsm's gingen de lucht in om enkele momenten van deze song vast te leggen. Een volgend 'lichtpunt' kon bij deze band zeer letterlijk genomen worden, Sivert Høyem neemt een schijnwerper en schijnt als een zoeklicht door het publiek of op zijn bandleden. Onder begeleiding van de sirenes in Colour Blue geeft het dit nummer wel een extra dimensie. Genoeg oude nummers, tijd om wat nieuwe nummers er tegenaan te smijten. Help yourself to me (van hun laatste album - Chimes at midnight) wordt echter evenveel meegezongen door de trouwe fans rond ons en we laten ons graag meevoeren op dit eerder ingetogen nummer.
"Speel eens eentje met wat meer tempo" hoor ik iemand achter me zeggen, maar de band heeft hier (voorlopig) geen oren naar. Nobody loves you like I do en Look Away Lucifer zijn nu niet bepaald 'op tempo' nummers, maar ik zie toch een smile op die persoon zijn gezicht verschijnen bij de bijhorende gitaarsolo aan het einde.
Tijdens Norwegian Hammerworks dacht ik even dat de discobal die centraal boven het podium hangt naar beneden gevallen was want de zanger had een ware discojas aangetrokken en speelde zo zelf, dankzij de ondersteunende belichting voor wandelende en zingende discobal, op zijn minst speciaal te noemen. Hun set eindigen ze met het prachtige Majesty, waardoor we dit concert kunnen samenvatten als een warm dekentje, geweven uit Sonic Nordic Soundscapes. Heel sterke sound (nogmaals) zeker wanneer ze als bisnummer nog eens alle registers open trekken met Valley of Deception.
The Libertines
Dan moest de headliner nog komen, nl. Pete Doherty en de zijnen. Een vriend zei al, dit wordt ofwel episch en verschrikkelijk goed ofwel eerder gematigd en met momenten saai. Jammer dat we toch eerder geneigd zijn om dat tweede te volgen. Na het eerste nummer sluit Pete af met "Thank you Brussels", wat in West-Vlaanderen net niet op boegeroep wordt onthaald. Beseffende dat hij een blauwtje gelopen had steekt hij nadien een sigaret op, en begint hij met "Hello Bruges, We are the Libertines, this is our first time here". Enkele eerder trage nummers verder beslist zijn gitarist om er een spelletje van te maken, door na elke song een andere stad te 'bedanken'. Thank you Copenhagen, Thank you Valencia maar ik vrees dat het volk niet open staat voor dergelijke humor. We staan eerder achteraan de weide en zien een fenomeen wat we in koerstermen zouden noemen - het peloton is aan het koersen met de achterdeur open. Veel mensen besluiten dat het welletjes geweest is en een ware Exodus vond plaats. Na het nog even een kans te geven (want voor het podium waren er enkele fans zich duidelijk aan het amuseren) besluit ik ook dat het mooi geweest is voor vandaag en gaan we richting tent, want morgen nog een derde dag Cactusfestival!
zaterdag 8 juli 2023, Cactusfestival 2023 (Brugge, BE) | Foto's: Frank Verlinden - Tekst: Pieter Bouckhout