Alcatraz, ik haat je! Alcatraz, ik hou van je! Yep, het is steeds meer een dubbel gevoel geworden bij me. Ik hou van de nabijheid, de organisatie, de sfeer, de babbels met vertrouwde gezichten en de kennismaking met nieuwe faces, de me-times (want je afzonderen of lekker alleen rondkuieren kan ook) én het nu en dan ontdekken van bands die ik nog niet kende. Ik heb echter weinig tot geen voeling met de muziekprogrammatie die overwegend plukt uit death metal, power metal, metalcore en enkele streepjes speed/thrash/nwobhm en hardcore/punk. Ook de keuze voor hoofdzakelijk oude bands, steenoude bands zou ik zelfs zeggen, met slechts hier en daar nieuwer en jonger geweld is niet iets waar ik warm voor loop. Positieve noot hierbij: de Belgen zijn nog steeds mooi vertegenwoordigd, al mag het steeds een ietsje meer.
En zo vertoefde ik voor een vierde jaar op rij vooral in La Morgue en voor een tweede jaar op rij aangevuld met Helldorado. Swamp had ook héél af en toe iets te bieden voor mij. Prison liet ik traditiegetrouw grotendeels links (of was het rechts?) liggen.
Thank you, Alcatraz, voor de sfeer ... en zo af en toe een band voor mijn oren!
Gnome (11/08)
Een beetje knetter zijn ze, de drie 'tuinkabouters' uit Antwerpen. Mijn tweede concert van de dag en eerste in La Morgue. Ja sorry, de pdf (ik was de app vergeten downloaden) gaf nog 'tbc' aan en zo miste ik AGAOS. Toen ik een jongedame rode puntmutsen zag uitdelen en een schare fans deze met plezier op hun hoofden zette, wist ik al dat het dikke fun zou worden. Gnome brengt plezante stoner rock, stond er met véél goesting en had zonder probleem een best goed gevulde LM mee. Een bonus voor de fotografen: ook de lichtman had er duidelijk zin in en dat zou zo bijna het hele festival blijven.
Kludde (11/08)
Next up, een mythische figuur van een totaal andere orde. Bij kwelduivels Cerulean, Snoodaert, Basstaerd en Vellekläsjer staat de serieux op hun tronies af te lezen. Geen humor in hun black metal (gekruist met sludge en black & roll)? Dan weet je niet dat de band uit Aalst afkomstig is en hun teksten - in hun plaatselijk dialect gezongen - doorspekt zijn met ironie. Van zodra er ook maar iets van snapt, sta je zoals de echte fans met een grijns op je gezicht te genieten. Knappe doortocht!
Svalbard (11/08)
Oh nee, helemaal niet uit Spitsbergen (NO)! Frontvrouw Serena Cherry en haar boys komen uit Bristol (V.K.) en trekken de variatie waarvoor La Morgue gekend is lekker door. We krijgen nu post hardcore te horen, zien een energieke performance én ... plots een pak meer fotografen in de tent. Of dat iets met de schaarse aanwezigheid van vrouwelijke muzikanten te maken heeft dit jaar, laat ik in het midden. Dat de jongedame met de koperkleurige haren en ruige strot alle aandacht opeist, zal niemand verbazen. Muzikaal wisselt de set tussen vooruit denderende 'core' en sfeervolle 'post'. Hun nieuwe album The Weight Of The Mask verschijnt trouwens op 6 oktober van dit jaar.
Psychlona (11/08)
Tijd om enkele versnellingen terug te schakelen, tijd voor een streepje desert rock! Diepe bassen, fuzzy riffs en roffelende drums doen de nekspieren werken. Oldschool headbangen, een jointje opsteken en je geest laten meevoeren naar hogere sferen is de boodschap. Psychlona brengt niets vernieuwends, maar zodra ik 'desert rock' vermelde, hadden jullie ook niets anders verwacht, toch? Ik voelde me alvast terug helemaal thuis in La Morgue.
Slomosa (11/08)
Wie wist te genieten van Psychlona, die bleef natuurlijk hangen voor de set van Slomosa. Misschien een snuifje minder 'desert' en wat meer traditionele stoner, maar de sound blijft alvast distorted en heavy as fuck. Opnieuw '... nothing new under the sun', behalve dan dat deze jonge band dan wel uit Noorwegen komt en soms erg melodieus klinkt. De knappe ritmesectie swingde soms zo fel dat de dansbeentjes al eens bovengehaald konden worden. Nog maar eens een aangename kennismaking.
Acid King (11/08)
Voor mij uiteindelijk net iets te veel van het goede, al ging het trio uit San Francisco nog een stap verder wat 'distortion' en 'heavyness' betreft, vergeleken met de twee bands vooraf. Een pak trager en slepender ook, m.a.w. meer sludge/doom, naast een geestverruimende portie psychedelica. Typisch ook die klagende, bezwerende zang die sporadisch opduikt. Als een horde zombies deinde het publiek mee op het hypnotiserende geluid dat uit de Marshalls de tent in stroomde. Ik kon er een klein halfuurtje van genieten, al zou ik tijdens een gewoon concert waarschijnlijk de hele set ondergaan.
Mad Sin (11/08)
Goh, ik was helemaal niet van plan naar een psychobilly/rock optreden te gaan kijken. Tot ik vaststelde dat Mad Sin mijn 'run' in La Morgue compleet zou maken en een collega me erop attent maakte dat deze kleurrijke band voor bakken plezier stond. Opvallend was dat de tent voor het eerst vrij leeg leek, al kwam er geleidelijk aan toch iets meer publiek opdagen. En ja, dat het plezant was, kan ik alleen maar beamen. Ik schrok me wel een volle hoed toen ik de zanger zag opkomen, DANG wat een kerel! Met vetkuiven en mohawks, een contrabas vol lampjes en twee wervelende en toten trekkende gitaristen on stage moet ik toegeven: dit was op één of andere manier toch de keuze om te gaan kijken waard.
La Muerte (11/08)
Ze doen geheel eigenwijs al sinds 1984 hun ding en toch heb ik hen nog nooit aan het werk gezien. Alweer eens eentje afgevinkt dus. Deze iconische en alom gerespecteerd - of gehate - Belgische band maakte moeiteloos haar status als afsluiter in LM waar. Muzikaal niet mijn ding, maar dat er hier straf gemusiceerd werd, ga ik niet tegenspreken.
Hunter (12/08)
In 2016 bundelden vijf ervaren muzikanten de krachten om ... klassieke heavy metal te spelen, begot! Ik heb dit genre ergens eind de jaren '80 volledig achter me gelaten, al luister ik af en toe nog eens naar enkele van die NWOBHM (en andere heavymetalkleppers) bands van toen. Ik ga niet beweren dat de mannen van Hunter hun ding niet goed doen, verre van. Ook niet dat er nog een publiek voor is, getuige de programmatie van Alcatraz. Ik vermoed dat het vooral gaat om een zweem van nostalgie bij de ouw zakken zoals ikzelf. Laat me stellen dat Hunter een bepaald publiek kan bekoren en daarvoor respect verdient, los van wat ik ervan denk. De nieuwe worp Rebel Angels Rise verschijnt trouwens op 2 september van dit jaar.
Schizophrenia (12/08)
Ook terug naar lang vervlogen tijden keert deze jonge band. Pas drie jaar terug opgericht, maar wel spelen alsof ze dit al decennialang doen. Opnieuw, ik lig al héél lang niet meer wakker van thrash metal, maar ik voel wel nog steeds of een band 'genuine' is, sterk in wat ze doen én ben niet ongevoelig voor een lawine aan energie en spelplezier dat van een podium spat. Zo moet rock&roll gebracht worden, punt! Opkomen, bloazen, dak eraf en het publiek méér dan voldaan achterlaten. Opdracht volbracht.
Tygers Of Pan Tang (12/08)
Aan alle liefhebbers van NWOBHM en collega ouwe zakken: begrijp dat wat ik hier typ enkel mijn gevoel weergeeft en ik niet poneer de waarheid in pacht te hebben, verre van! Alcatraz brengt traditiegetrouw een rits - ik formuleer dit nu héél voorzichtig - subtoppers uit de NWOBHM. Bands die ooit misschien één klepper van een album hebben uitgebracht en dan van het toneel zijn verdwenen of zijn blijven aanmodderen. Respect voor het feit dat enkelen onder hen nog steeds willen en kunnen doen wat ze (hopelijk) graag doen en leuk dat er nog een publiek is dat hiervan kan genieten. Ik kon mijn ogen trouwens niet geloven toen ik zag dat La Morgue - voor de eerste en enige keer - tot de nok gevuld was én de fans tot vijf rijen diep ook buiten stonden om een snorhaar van de band mee te pikken.
Wild Cat, Spellbound (wat een stap vooruit), Crazy Nights (wat een stap terug) en The Cage (wtf??) zitten in mijn collectie. Jesse Cox was een erg matige zanger, maar had karakter. Jon Deverill was een steengoede zanger met een eigen, soms klagend, geluid. De nummers uit die tijd zitten zo in mijn geheugen gegrift dat ik er echt naar uitkeek hoe die gebracht zouden worden. Ik geef ook toe dat ik niet wakker lig van nieuw materiaal (er is een reden waarom het bij dergelijke bands nooit wat is geworden) en het me enorm ontgoocheld wanneer - toch op een festival - de klassiekers niet voldoende aan bod komen. Wat een ontgoocheling was bv. Satan afgelopen jaar. TOPT hadden het alvast begrepen: zes van de elf nummers kwamen uit één van de vier eerste albums. Meteen bij de start had ik al door: dit wordt het niet! Tijdens Gangland ben ik het dan maar afgebold. Knap dat oerlid Rob Weirr dit nog wil doen. Zanger Jacopo Meille mag dan misschien technisch gezien sterk in zijn schoenen staan, de sfeer van weleer kon hij (bij mij toch) niet oproepen.
Vicious Rumors (12/08)
Jaja, reeds in de jaren '80 hadden we power metal (denk ook Dio, Manowar, Fifth Angel, ...), al noemden we dat nog gewoon heavy metal. Vicious Rumors is zo'n band die halfweg dat decennium aandacht kreeg. Ik denk dat ik ooit Digital Dictator op een cassette had, maar kan me daar nog bitter weinig van herinneren. Toch maar eens gaan piepen dus en vaststellen dat naast oprichter/gitarist Geoff Thorpe ook drummer Larry Howe nog overblijft. Na een dik kwartier werd me duidelijk dat ik hier weinig voor voelde. Wanneer je dan nog een zanger hebt die bij elke 'ballenknijper' zijn hand aan zijn oor moet houden, dan weet ik het wel. Bye bye.
Riot V (12/08)
Geloof het of niet, maar ik had voor het optreden van Riot V torenhoge verwachtingen! Mijn eigen schuld verdomme, had ik toch wel de setlist van coverband Riot Act bekeken die simpelweg die éne klepper van formaat (Fire, Down, Under) integraal brengen. Daar stond ik dan eindeloos te wachten, nieuwe nummers die me ijskoud laten te ondergaan, tot eindelijk Swords & Tequila werd gespeeld. Ik ben na de eerste zin gaan lopen. Sorry beste (fan) mensen, dit kon ik gewoon niet aan. Wie de albums met meesterstrot Guy Speranza en zelfs de excentrieke Rhett Forrester kent, die weet wat ik bedoel. Dit was, mede door mijn eigen schuld, de enige échte ontgoocheling van het weekend. Het doet me trouwens pijn dit te moeten zeggen.
Exciter (12/08)
En voilà, zo doe je dat op een festival wanneer je gloriedagen zo'n vier decennia terug in de tijd liggen: je focus ligt op je klassiekers. Dat de Canadezen de hort op zijn om veertig jaar Heavy Metal Maniac te vieren, helpt natuurlijk. Daarbij toch even de randbemerking: op andere festivals deden ze het op dat vlak beter! Anyway, het startdrieluik volstond voor mij om twee redenen: ik had drie van de vijf songs die ik wilde horen, gehoord én ... ik moest echt niet meer horen gezien Dan Beehler al lang die schrieks, zo kenmerkend voor hem, niet meer aan kan. Daar begin ik me dan vrij vlug aan te storen, ook al zat hij energiek op zijn drumkit te meppen en stonden zijn twee kompanen vol overgave de maniacs uit te hangen. Op het vocale na klonk het zoals het moest klinken: ultra-rauw en compromisloos. Exciter stond in 1983 niet voor niets pal naast Metallica, Slayer en Anthrax.
Tip voor eventuele komende shows: huur 'den Joe' van Evil Invaders in, die kan wel elke noot aan.
Aeveris (13/08)
Dankuwel, o heavymetalgoden! Een jonge Belgische metalband die met de snaren en cymbalen hélemaal in het heden staan! De muzikanten zelf hebben doorheen de jaren wel hun sporen verdiend in andere bands, maar onder de Aeveris vlag leverden ze pas in 2021 hun eerste album af. Het is zo'n band die ik eigenlijk niet volg, maar wel live kan appreciëren. Ze wisselen doodleuk tussen melodic metal en metalcore, heavy as shit en toch catchy, technisch straf en toch toegankelijk. Yep, Aeveris stond op zondag lekker te knallen en legde hiermee de lat al vroeg zéér hoog.
Slaughter The Giant (13/08)
Lat hoog gelegd? Een uitdaging die de mannen uit Aarschot maar al te graag aan gaan. Melodic death metal van de bovenste plank. Ik snap niet waarom we eigenlijk veel van die ouwe krakers uit het buitenland aantrekken als we in eigen land zoveel kwaliteit hebben? Oeps, klinkt dat een beetje als 'eigen volk eerst'? Zeker niet mijn bedoeling, gewoon een kurkdroge vaststelling. Schuldige sta op: zou Alcatraz even veel volk trekken wanneer ze nog meer de Belgische kaart trekken én durven verjongen? Indien jullie antwoord 'neen' is, kijk dan eens bij jezelf als gepassioneerde muziekfan. Het ligt dan niet aan de organisator (die verdomme ook uit de kosten wil geraken), maar helemaal bij jezelf. Slaughter The Giant trok de kwaliteit die Aeveris reeds bracht gewoon door. Dankjewel hiervoor.
Mantah (13/08)
Gingen we voor drie op rij die zondag in La Morgue? Ab-so-luut potverdekke! Ook het 'jonge' Mantah onderstreepte de stelling dat 'onze' bands een internationaal niveau brengen en er ook op grotere podia zullen staan. Als iemand ze maar een kans geeft ... en dan kijk ik opnieuw in eerste plaats naar de muziekliefhebbers. Ga van je platgetreden paden af en laat jonge, nieuwe bands toe. Zet dat idee van 'vroeger was het beter' eens opzij ... het is maar een gedacht. Wil je een combinatie van de beste modern metal en nu-metal? Ga Mantah zien en koop hun album. Ik zag hen vorig jaar tijdens hun albumreleaseshow in Torhout, in een tot de nok gevulde kleine zaal en sprak de gevleugelde woorden: " ... deze muziek is gemaakt om live te brengen, om festivalweides om te toveren tot een mega party ...". Het was dan (nog) geen festivalweide, maar La Morgue is een mooie start. Conclusie: zondag, La Morgue, Belgen, hattrick!
Foto's en tekst: John Van de Mergel
Ga ook naar: Pt.2: Helldorado
Pt.3: Swamp & Prison