Het zit er weer eens op! Laat ons eerlijk zijn, was dat niet een überfantastisch weekend? Livemuziek, food, booze, zon, véél zon, (nieuwe) vrienden, (nieuwe) maten, (nieuwe) collega's, knuffels, véél knuffels, ... en dat allemaal dankzij de prachtige mensen van het Alcatraz Festival! Ge moet al een ongelooflijke kloothommel zijn om ook maar énig kritiek te willen/durven uiten op wat we het afgelopen weekend hebben kunnen en mogen beleven. Nope, kritiek, van welke aard ook is ditmaal - en laat ons duidelijk zijn: enkel ditmaal! - niet aan de orde!
Dank, véél dank en duizendmaal dank ... en niets dan lof en respect!
Na mijn eerste artikel enkele dagen terug kreeg ik de tip om vanaf nu elk volgend Alcatraz artikel te beginnen met 'Liefste dagboek'. Schitterend toch, maar toen daagde het me: ik schrijf mijn ervaringen niet per dag neer, maar thematisch, dus sorry beste Deo, maybe next time.
- De absolute toppers - Na La Morgue is het nu tijd om 'mijn' toppers en verrassingen van deze driedaagse aan bod te laten komen. In de eerste categorie één band per dag die er echt wel bovenuit stak. Niet altijd evident, maar deze drie deden het voor mij en dat om diverse redenen.
Channel Zero - old set (13/08) Oh wat een ontgoocheling! Vrijdag openen op de main stage en afsluiten in de Swamp. En wat met La Morgue, een 'fan favourites' van een klein halfuurtje bv.? Maar goed, het kan niet anders dan dat dit (bijna) geniale idee ontsproten is aan het brein van éne DSVD. Dat muzikanten omwille van hun diverse bands wel eens meerdere keren aantreden, is niets nieuws. Eénzelfde band die echter een dubbeltje doet, dat is nog heel andere koek, maar leuk gevonden én slim gezien van de organisatoren. Channel Zero maakte er op beide momenten een snoeihard en fun feestje van. Laat ons niet lullig doen, deze set was waar iedereen naar uitkeek, maar die ook velen verraste. Met een selectie van vier nummers uit het eerste album, twee uit de opvolger en zonder de twee 'populairste' nummers uit album nummer drie, mocht je de term 'old' wel letterlijk nemen. Al kon het niet anders dan dat het machtige, epische Black Fuel me met een ferme trap en helemaal voldaan huiswaarts stuurde. De (ondertussen) vijf ouwe rotten in het vak deden echt wel méér dan wat van hen verwacht werd. Niet evident met een dergelijke status en dus dubbel respect. Herbeleef hier hun set.
Monkey 3 (14/08)
Als er één optreden was waar ik écht naar uitkeek, dan was het wel naar dat van deze Zwitsers. Zo erg lang ken ik hen nog niet en toch doen ze hun ding al twintig jaar. Vooral met hun laatste album Sphere hebben ze me volledig ingepakt. Voor de éne betekent genieten de poepsimpele hardrockmeezingertjes en -gimmicks van een Dirkschneider en konsoorten. Ik heb wel net iets meer nodig, zelfs op een festival. Monkey 3 zorgde in La Morgue voor een muzikale en visuele trip van ongekende hoogten. De sferen die deze heren weten te scheppen kruisen psychedelische rock met progressieve en stoner invloeden. Hier en daar hoor je zelfs Pink Floyd (hoe kan het ook anders) opduiken en jams zijn hen ook niet vreemd. De tent zat tot mijn verbazing afgeladen vol, maar misschien had dit ook wel te maken met een zekere Heilung die op de Prison stage voor tweespalt onder de metalen hartjes zorgden? Wie er was, die genoot en even met wat aanwezigen praten, maakte duidelijk dat 'iedereen' dit één van de absolute hoogtepunten op Alcatraz 2021 vond. Dankuwel, beste programmatoren en graag méér van dat op een volgende editie!
Thurisaz (15/08)
Hoe is het mogelijk dat deze band, van net aan de andere kant van de E403 nog nooit op dit festival heeft gestaan? Bij deze hebben ze het dan toch rechtgezet en dat werd verdomme tijd! Hopelijk is er geen nieuwe pandemie nodig om Belgische bands van dit niveau ook een volgende keer te programmeren. Jaja, er moeten tickets verkocht worden en gezien de gezegende gemiddelde leeftijd van de aanwezigen lukt dat misschien net iets makkelijker met groepjes uit de jaren tachtig, maar kom zeg, laat ons vooral in het heden leven (meteen ook een warme oproep aan alle rock- en metalliefhebbers: live in the here and now!). Thurisaz heeft met Re-Incentive net een klassieker in hun genre(s) afgeleverd en speelde maar liefst vier nummers uit dit album. Een zo goed als volle tent genoot van elke noot: van de brutale uitbarstingen over de intieme passages tot de epische sferen, van de stuwende ritmesectie over de strakke riffs en melodieuze solo's tot de machtige keyboardpartijen. Gemist? Laat jullie excuses achterwege en grijp je herkansing op 5 maart 2022. NEEN, je hebt dan nog niets gepland!
- De verrassingen -
Klopt, dit onderdeel komt voor veel mensen eigenaardig over. "Hoe kan deze of gene band nu een 'verrassing' zijn, die zijn toch altijd top!". Maybe, voor jou, maar misschien is dit wel mijn eerste keer of hebben ze me nog nooit voordien gepakt of heb ik er om welke reden dan ooit nooit eerder aandacht aan besteedt of of of ...
King Hiss (13/08)
Jaaaaaren geleden voor de eerste en énige keer gezien in het voorprogramma van Clutch (2015? Club de B Torhout) en ik vond er helemaal niets aan. Belgisch stond toen voor mij nog voor 'goed geprobeerd' en ik was zo gefocust op Clutch dat ik de mannen geen kans gaf. Hoewel ik later Carneia leerde smaken, bleef 'die andere band van Jan' eentje die ik nooit opzocht. Tijd om het één en ander recht te zetten ook al omdat de andere stages niets boden voor mij én ik ondertussen méér dan overtuigd ben van de kwaliteit die onze 'locals' brengen. Wa een bomme was me dat zeg! Ocharme die dondermoederkes voordien, zo geplet (letterlijk dan) zitten tussen twee powerhouses van eigen bodem. Met een loodzware riffs, een oerschreeuw en pounding drums ging de set van start. Af en toe eens het gaspedaal indrukken, dan weer slow as molasses verwoestend toeslaan, yep, King Hiss is the real deal, maar dat wisten jullie natuurlijk al veel langer. Herbeleef hier hun set.
Unleash The Archers (13/08)
Ik geef het grif toe, ook ik wil wel eens een aantrekkelijke frontvrouw voor mijn lens en dook dus gewillig de fotopit in voor Britney Slayes en haar band. Een portie traditionele heavy metal met een stevige power metal sidedish en een melodic death metal sausje kan er wel in. Hun albums spreken me nog steeds niet aan, vooral omdat die drums zo verschrikkelijk 'drummachine' klinken en die gitaartjes toch net iets te 'klassiek', maar om die powerstrot van Britney kan ook ik niet heen. Komt daarbij dat alles live toch net iets krachtiger klinkt (vooral die drums) en het gewoon erg leuke muziek is voor een warme zomernamiddag. Wel hoeft voor mij een zanger/zangeres met een dergelijke range niet in elk nummer te etaleren wat ze kunnen: doseren is de boodschap, dan werkt alles nog eens zo efficiënt. Herbeleef hier hun set.
Fleddy Melculy (14/08)
"Allez John, wat zeg je nu, die mannen deliveren toch altijd!?". Dat kan wel zijn, maar ook Fleddy en de zijnen heb ik nog nooit gezien en hoe leuk alles op 'ploat' ook klinkt, ik heb er nooit echt bij stilgestaan. Héél die 'T-shirt van Metallica hype is trouwens compleet aan me voorbijgegaan. Ik vond alles best geinig, maar om er daarvoor zaken van aan te schaffen, dat ging mij dan een stap te ver. Sommige bands moet je nu eenmaal live zien om ze ten volle te kunnen appreciëren en bij deze heb ik mijn 'achterstand' dan ook wat ingelopen. Zonder verwachtingen de set bekeken en héél erg genoten. De power die Fleddy Melculy (tja, ze hebben het zelf gezocht, maar die naam dragen ze hun hele leven mee, komt ervan!) overbrengen komt aan als een uppercut, maar wel eentje met zoveel subtiliteit gebracht dat ze overeind blijft en telkens opnieuw graag incasseert. Dyscordia en Spoil Engine warmden de Prison op, een stel schreeuwerige trienen hielp heel de opbouw bijna naar de kloten, maar meneer Camerlynck had niet veel nodig om de vlam terug in de pan te steken. Met dank aan de gemaskerde gitarist om me te spotten en even te groeten ... of was de groet richting die blonde in het publiek achter me? Herbeleef hier hun set.
Jinjer (15/08)
Het scheelde geen haar of Jinjer stond onder de 'toppers', maar dat geldt eigenlijk voor een aantal bands in dit en mijn volgende stuk. Ik vind het wat bizar, zeker na mijn eerste live ervaring met hen, om over een 'band' te spreken. Van de stichtende leden blijft niemand meer over en on stage gaat alle, maar dan ook ALLE, aandacht uit naar de fantastische frontvrouw Tatiana Shmailyuk. De jongedame is, naast een immens sterke zangeres, ook nog eens een rasperfomer die weet hoe ze de ogen van een publiek én een hele pit vol fotografen op haar persoon moet doen richten. Er is tijdens de show ook geen enkele interactie tussen haar en haar bandleden, alsof die er maar staan als props. Maar wat een stem, lieve mensen. Voor mij gaat het dan niet zozeer om die onmenselijke grunts die ze uit haar strot perst (dat doet Iris Goessens met evenveel gemak), maar wel om haar uiterst sterke clean vocals waarmee ze héél wat genres aan kan. Daar maakt zij het grote verschil met de andere dames in metal. Geen Pisces in de set, want tijdens korte festivalslots zou dat misschien de sfeer en dynamiek breken. Dus was het fullout grove metal van de brutaalste soort. Meshuggah (één van mijn toppers uit 2019) kwam nu en dan even om de hoek piepen. Herbeleef hier hun set.
Eluveitie (15/08)
Een groep die ik pas heb leren kennen nadat in 2016 drie stichtende leden eruit gingen en het immens boeiende Cellar Darling oprichten. Ik heb dan zo de neiging om eens te luisteren naar hun verleden en kwam zo bij Eluveitie terecht. Wat je Zwitserse muzikanten niet kan verwijten is dat ze eenheidsworst produceren (Hellhammer/Celtic Frost, Krokus, Gothard, Cataract, Zeal & Ardor, Monkey 3, Convulsif, ...), maar die 'melodieuze folk-/deathmetal van dit collectief spreekt me totaal niet aan. En toch kon ik op deze zwoele zomeravond genieten van het spektakel dat geboden werd. Spektakel, want met negen muzikanten op een podium viel er inderdaad héél wat te zien en te horen natuurlijk. Fluit, mandola, doedelzak, draailier, viool, harp en natuurlijk de gangbare rockinstrumenten. Jaja, ook hier viel er moois te spotten met o.a. Fabienne Erni, die van mij gerust meer de zang op zich mag nemen. Een verrassing voor mij dus en leuk gedurende een dik halfuur. Herbeleef hier hun set.
Foto's en tekst: John Van de Mergel
Ga ook naar: Pt.1: La Morgue
Pt.3: Job (well) done