Het zit er weer eens op! Laat ons eerlijk zijn, was dat niet een überfantastisch weekend? Livemuziek, food, booze, zon, véél zon, (nieuwe) vrienden, (nieuwe) maten, (nieuwe) collega's, knuffels, véél knuffels, ... en dat allemaal dankzij de prachtige mensen van het Alcatraz Festival! Ge moet al een ongelooflijke kloothommel zijn om ook maar énig kritiek te willen/durven uiten op wat we het afgelopen weekend hebben kunnen en mogen beleven. Nope, kritiek, van welke aard ook is ditmaal - en laat ons duidelijk zijn: enkel ditmaal! - niet aan de orde!
Dank, véél dank en duizendmaal dank ... en niets dan lof en respect!
Kritiek, van welke aard ook, is ditmaal niet aan de orde!
Net zoals in 2019 was het mijn bedoeling om van La Morgue mijn uitvalsbasis te maken en hier vooral de Belgische scene uit te lichten. Er was echter véél te veel voor deze 'jongen' om het allemaal bij te wonen. Mijn excuses dus aan de bands die hier niet aan bod komen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ook jullie het schitterend hebben gedaan. Een mens moet echter keuzes maken, dus ....
Ostrogoth (13/08) Bijna was ik op dag één helemaal niet in La Morgue geraakt. Enkele bands die ik absoluut wilde zien, stonden op andere podia en die zou ik niet laten schieten voor wat ouwe rukkers. Uiteindelijk lukte me toch een korte trip down memory lane: Full Moon's Eyes van Ostrogoth was één van de énige twee Belgische bands die ik in de beginjaren tachtig kende toen ik nog in Duitsland woonde. Leuke EP, maar uiteindelijk bleef het daar ook bij voor me. Mijn verwachtingen waren dan ook héél erg laag gespannen: gewoon onbevooroordeeld de tent in en de set over me heen laten gaan was de opzet. Conclusie: die ouwe rukkers deden dat verdomme goed en trokken zowaar bijna een full house. Respect!
Die 'andere' band van eigen bodem die ik destijds kende was, jawel, Killer. Bij deze dus een eervolle vermelding, want mijn ouwe knoken hadden er net een verwoestende Channel Zero op zitten en dat volstond voor deze eerste dag.
Carneia (14/08)
Op dag twee deed La Morgue wat deze underground tent moest doen: mij van bij de start om 11u tot 14u25 vasthouden én doen terugkeren. De eer aan het uitstekende Carneia om de boel in gang te trappen. Coudron had zich de dag voordien lekker kunnen opwarmen en was nu klaar voor de real shit, al leek er eerst maar weinig interesse (te vroeg voor de lieve metal schatjes?), maar daar kwam snel verandering in. Of het nu aan die retestrakke, gedowntunede riffs van Thomas en Jille lag, het intense drumwerk van Joppe of die oerstrot - en sexy moves - van Jan, who cares. De tent stroomde vol en het feestje kon beginnen. De band speelde alsof het leven opnieuw was begonnen (tiens) en het plezier verspreide zich als een virus door het publiek. Dit soort besmetting zou zich de komende uren razendsnel verspreiden.
Psychonaut (14/08)
De voorzet was gegeven en de inderhaast opgetrommelde Maneblussers hadden die er maar in te knallen. Wat ze ook zonder verpinken deden. Met het machtige Unfold The God Man (2020) onder de arm namen de drie ons mee op een denderende psychedelische postmetaltrip. Waar ik in 2019 nog net iets te beneveld was om het allemaal duidelijk te beleven (hoewel, mijn geest stond wijd open en ik leek wel elke noot te voelen) kreeg ik ditmaal een duidelijker beeld over het waarom deze jongens de laatste tijd zo gegeerd zijn. Waarachtig een straffe toeter! Ik heb er dan ook Spoil Engine voor moeten laten liggen (uh oh!) en ik kan jullie verzekeren dat het geen makkelijke keuze was.
Atomic Vulture (14/08)
Atomic Vulture trok dan de psychedelische lijn door richting stoner rock. Geen stemmetjes deze keer, enkel gitaren en drums. Later maakten vier Zwitsers nog eens extra duidelijk dat dit absoluut kan volstaan. Ook deze drie 'stoned astronauts' hebben net een nieuw album uit, m.n. Moving Through Silence (2021) en plukten daar gretig uit. Hun zalig lange jams zorgden voor nog een trip door tijd en ruimte. Een dikke duim aan de programmatoren ... om het roer dan muzikaal om te gooien, anders was ik niet meer buiten geraakt.
Alkerdeel (14/08)
Opnieuw een verschrikkelijk dilemma: zou ik richting de Prison stage trekken voor een dosis happy metal of werd het opnieuw de krochten van de hel voor een zootje ongeregeld met de naam Alkerdeel. Dilemma my ass! Ook al ken ik deze band eigenlijk niet - ik ben nu eenmaal niet echt een black metal fan - toch werd ik getriggerd door enkele nummers uit hun laatste album Slonk (2021). Even een lachje toen ik met rode verf besmeurde kerels het podium zag opkomen, maar toen zanger Pede halverwege de set recht op me afstormde (ik stond op net op één van de verhoogjes lang het podium) en ik de razernij in zijn ogen kon zien, verging het lachen me snel. Hun energieke set zorgde natuurlijk voor een wilde moshpit, wat me op het lumineuze idee bracht erin te duiken te vandaar proberen foto's maken. Het was bijna lights out, maar ik kreeg de smaak nu helemaal te pakken!
Haester (15/08)
Laatste dag met opnieuw een vroege start, zij het dan na een opwarmertje in de Swamp en de Prison stage. Dat deze band nog maar één album heeft uitgebracht - All Anchors No Sails uit 2018 - is bijna niet te geloven. Hoog tijd voor de opvolger want de dynamiek die van het podium spatte is bijna niet te omschrijven. Immense power en agressie gepaard met subtiliteit. Stefanie was waarschijnlijk al naar huis en Brent nog niet toegekomen, want hoe geschift zou het niet zijn geweest beide hun parts te laten doen live. Hoedanook werd het al snel terug moshen en crowdsurfen ... en dus gooide ik me mèt camera terug het geweld in. Dat zou toch eens slecht aflopen, but hey, that's (concert/festival) life! Deze keer trouwens mijn excuses aan Evil Invaders: keuzes, keuzes, keuzes.
Growing Horns (15/08)
Alsof La Morgue niet donker en broeierig genoeg was, wees een pot sompige sludge/doom elke finesse en subtiliteit de tent uit. Vette mokerslagen en brutale zang kwamen aan als een plets op ons muile. Ik begon me steeds meer in mijn nopjes te voelen en zodra ik voor de zoveelste keer het publiek indook om foto's te maken, werd ik van hot naar her gesleurd. Het leek wel alsof met elke band het publiek uitzinniger werd en steeds meer inspeelde op de energie die van het podium spatte ... en vice versa. Laat jullie niet misleiden door de stoere tronies op de beelden hieronder: de horens hadden er weldegelijk zin in.
Huraçan (15/08)
Ook op deze laatste dag een drie op rij in mijn tweede thuis op Alcatraz en nog een band die ik eigenlijk niet kende. De stoner van gisteren werd vermengd met de sludge van vandaag en gekruid met de post metal van gisteren en vandaag. Was met dat even knallen beste mensen. Temeer hier oerend hard en toch met erg veel afwisseling werd gemusiceerd. Dikke duim, gasten!
Foto's en tekst: John Van de Mergel
Met dank aan enkele stevige armen en flexibele lijven die ervoor zorgden dat ik niet geregeld tegen de grond werd gesmakt telkens ik de drang voelde foto's vanuit het publiek te maken. You guys rock!
Ook nog even de excuses aan Wiegedood, maar het is de schuld van de programmator: wie plaatst nu ook een dergelijke band na Amenra, op een ontieglijk laat uur op de allerlaatste dag van een festival vol ouw zakken als ikzelf. Het fijnbesnaarde collectief uit Kortrijk had me murw geslagen. Het lichaam was op.
Ga ook naar: Pt.2: Toppers en verrassingen
Pt.3: Job (well) done