Wanneer ik de lineup van de meeste festivals bekijk, dan zie ik gewoonlijk zo'n zes bands die ik absoluut wil zien en die zijn dan nog eens gespreid over de verschillende dagen. Mijn focus ligt dus vooral op het ontdekken: ik selecteer bands die ik nog nooit live aan het werk heb gezien en bands die ik niet ken, maar die door een luisterbeurt vooraf op mijn 'to see' lijstje komen. Dat allemaal in de hoop enerzijds uit mijn sokken geblazen te worden en anderzijds verrast te worden. Hier volgen die bands die in dit opzet geslaagd zijn.
- De absolute toppers -
Voor mezelf was het in deze categorie een magere oogst dit jaar. Met redelijk wat concerten op de teller, ben ik natuurlijk het één en ander gewoon en moet ik misschien een volgend jaar toch wat meer uit mijn comfortzone treden. Ik heb dan ook de hulp ingeroepen van mijn collega's.
Igorrr (12/08) Dit was toch wel de ultieme mindfuck van Alcatraz 2022! Ik waande me aanvankelijk op Tomorrowland, kreeg dan razende blastbeats om de oren, hoorde een brulboei van een zanger met een zéér intense blik en podiumprésence, een gitarist die nu en dan bouzouki-/sitarklanken uit zijn instrument wist te toveren, opera intermezzo's en dat allemaal door een industrial/metal blender gehaald. Gedurende een vol half uur stond ik zowaar met mijn klep open te staren naar deze act. Toen ik het uiteindelijk allemaal wat kon plaatsen werd me snel duidelijk: ik heb mijn eerste topper van het weekend! Wist ik op dat moment veel dat er niet veel meer zouden volgen. Yep, Igorrr was voor mij dè ontdekking van deze editie.
Wolvennest (13/08)
Mijn eerste kennismaking met dit collectief was tijdens 24 Hours Of Deep Listening in 2021. Ik vond de band toen best boeiend, was echter nog niet helemaal overtuigd. Afgelopen zaterdag was ik echter helemaal mee met hun occulte mix van black, experimental, psychedelic en ambient. Ik weet nog steeds niet of ik mijn ogen moet sluiten om dit hypnotiserend ritueel in me op te nemen of toch moet blijven kijken naar wat zich op dat podium afspeelt. Het werd een mix van beide, waardoor ik eerst verbaasd opkeek om multitalent Déhá als extra zanger op het podium te zien verschijnen. Erg vergezocht was dit natuurlijk niet, gezien hij al op Temple de vocalen (en piano en drums) voor zijn rekening nam. De combinatie van zijn stijl met de diepe, donkere stem van Shazzula zorgde i.i.g. voor een extra boost aan intensiteit. Jawel, overtuigd hebben ze me deze keer wel. Wolvennest mag ik vanaf nu tot één van mijn favorieten rekenen.
Trauma (14/08)
Op zondag voor de tigste keer naar Lacuna Coil met zijn allen of een onbekende band uit de bay area checken? Laat ons die laatste vooral onbemind laten. Het was, bondig samengevat, wat Trauma ten deel viel. Een matig gevulde tent voor één van de best gesmaakte shows van heel het weekend. Dat Trauma ooit de band was waar Cliff Burton snaren plukte voor hij naar The Big M. vertrok is een weetje dat ik ook pas achteraf wist op te snorren. Dat de band, met intussen de immer geweldige Brian Allen (o.a. Vicious Rumours) op zang, echter geen grotere bekendheid geniet mag zonde heten. Hun combinatie van eerder klassieke US heavy metal, thrash en sporen van NWOBHM heeft een eigen smoel en zorgde voor dat bevestigende gevoel waarom je ooit van het hardere werk bent gaan houden. Spelplezier, feilloze uitvoering en een shitload aan energie eigen aan de regio van afkomst zorgden voor een memorabel en vooral ronduit overtuigend optreden. Als één keuze makkelijk was, dan wel deze. (foto's: Pieter Bouckhout, Tekst: Kurth De Clercq)
Electric Callboy (14/08)
Alcatraz had vele memorabele momenten voor mij; zo waren er nieuwe ontdekkingen als Parasite Inc., Ethereal Darkness en Wildheart, er was dat ene moment waarop Arch Enemy hun nieuwe single (en mijn favoriete nummer van hun nieuwste album) The Watcher speelde en ik heel uitbundig kon meezingen en dan had je nog de danspit en polonaise bij Korpiklaani waar ik mij ongelooflijk hard geamuseerd heb. Maar de twee concerts die me het meest zijn bijgebleven, zijn die van Electric Callboy en Bloodywood. Nog voor de show van Electric Callboy begon, zag ik een man van de security eventjes in de menigte kijken, een zichtbare zucht slaken en vol ongeloof met zijn hoofd schudden. Ze hadden veel volk verwacht hier, maar dit was nu echt wel heel extreem. Het is dan ook niet persé de act van EC die me bijbleef, aangezien ik hen nog vrij recent in Trix heb gezien, maar eerder de sfeer in het publiek. Iedereen ging los en zong mee. Ik heb nog nooit zoveel crowdsurfers naar voor moeten helpen als tijdens deze show (al had ik op dat vlak ook wel echt te doen met de security).
(foto's: Pieter Bouckhout, Tekst: Ilke Clissen)
Bloodywood (14/08)
De show van Bloodywood aan de andere kant, gaat me voor de rest van mijn leven bijblijven. Ik ben zooo blij dat ik hen vanop de derde rij heb kunnen aanschouwen, want deze band was dé reden dat ik naar Alcatraz wou gaan. Ik wist dat hun show goed zou zijn, maar zó goed? Stevige muziek, heel sterke vocals, massa’s energie, het was geweldig. Voordat mensen begonnen te crowdsurfen zag ik zelfs de mannen van de security zich omdraaien en onder de indruk meekijken naar deze band. Hun show was ook gevuld met de nodige momenten om even stil te staan bij de onderwerpen van hun nummers, waaronder seksueel geweld en depressie. Ik hoorde achteraf iemand zeggen dat dit deel van de show “best cringy” was, maar als we in het jaar 2022 nog steeds geen open conversatie kunnen hebben over deze zaken, dan kan ik het des te meer aanmoedigen dat deze band hun bereik gebruikt om dit aan te kaarten. Al bij al, 40 minuten om nooit te vergeten.
(foto's: Tim Vermoens, Tekst: Ilke Clissen)
- De verrassingen -
Klopt, dit onderdeel komt voor veel mensen eigenaardig over. "Hoe kan deze of gene band nu een 'verrassing' zijn, die zijn toch altijd top!". Maybe, voor jou, maar misschien is dit wel mijn eerste keer of hebben ze me nog nooit voordien gepakt of heb ik er om welke reden dan ooit nooit eerder aandacht aan besteedt of of of ...
VOLA (12/08)
Vier 'geschoolde' muzikanten uit Denemarken die intelligent opgebouwde songs schrijven ... en dat was eraan te horen. Niet dat hun prog metal resulteerde in oeverloos genoedel, verre van. Keer op keer bewijzen Scandinavische bands dat ze een serieuze 'knack' hebben voor melodie en catchiness. Zo ook Vola: complexiteit, jawel, maar met véél gevoel gebracht. Stevige riffs, jawel, zonder echter meer luchtige elementen in te bouwen. En dan heb je nog iets wat op vandaag zowaar een zeldenheid begint te worden: een zanger die over een ronduit prachtige zangstem beschikt. Eindelijk eens geen gekrijs, geschreeuw, gegrunt of een combinatie hiervan. Asger Mygind heeft een helder en toch warm timbre dat aangenaam is om naar te luisteren. De backings van bassist/keyboarder Nicolai Mogensen mogen er trouwens ook zijn. Vola was vijfenveertig minuten puur genieten zonder dat ik hiervoor enige moeite moest doen. Waarvoor mijn dank.
Angel Crew (14/08)
Nog nooooooooooooooiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit van die mannen gehoord, maar een luisterbeurt vooraf klonk wel fun en het feit dat ene Jonas Sanders achter de drumkit plaats neemt, helpt ook al. Fun fact: gezien hun 'tweede' zanger forfait moest geven, zagen we plots een bekende tronie op het podium: Jeroen Camerlynck (a.k.a. Fleddy Melculy) raasde samen met Pat Coenen over het podium om hun teksten op het publiek af te vuren. Hardcore/metalcore/rapcore, het is niet iets waar ik gewoonlijk naar luister, maar tijdens een festival is dit wel het soort muziek waar je héél erg vrolijk van wordt en waarbij het onmogelijk is om te blijven stil staan. De energie spatte van het podium en sloeg meteen over op een goed gevulde Helldorado. Yep, ik had er dan toch mijn eerste 'verrassing' op zitten.
Bear (14/08)
Ik gaf al eerder aan dat zondag een martelgang voor me was. Ik was mentaal op en sleurde me soms van optreden naar optreden. De pauzes tussenin, vooral tijdens de namiddag, deden meer kwaad dan goed, dus probeerde ik links en rechts een niet gepland optreden mee te pikken. Een naam die ik regelmatig hoorde was die van BEAR. Wanneer bleek dat de veruit meest energieke gitarist uit België deel uitmaakt van deze band, kon ik niet anders dan voor een zoveelste keer richting La Morgue trekken. Nog geen twee nummers ver en het was al van datte: James Falck dook het publiek in en stond tussen de fans als een berserker zijn ding te doen. Bakken energie heeft die kerel en van doseren heeft hij nog nooit gehoord veronderstel ik. Hij zou een paar uur later zowat hetzelfde kunstje nog eens overdoen met Cobra The Impaler. Geen idee meer wie me voor volgende uitdaging stelde: 'probeer eens foto's te maken van James met zijn mond toe'! Ik deed een poging en faalde. De muziek? High energy hardcore, nineties style! Angel Crew deed het hen die dag voor en Pro-Pain zou als voorbeeld afsluiten. Zondag verrassingsdag dus, want er zou nog eentje volgen.
Arch Enemy (14/08)
Vorig jaar prijkte Jinjer hier, niet toevallig ook een band met een charismatische frontvrouw die demonischer grunt dan de meeste mannen. Alissa White-Gluz liet horen dat ze niet moest onder doen voor haar Oekraïense collega, al zit er verder wel een kleine muzikale wereld tussen de bands die ze fronten. Wie neemt volgend jaar over: Lena Scissorhands?
Arch Enemy is een band die ik nooit echt gevolgd heb, al weet ik perfect dat ik van mijn stoel knalde toen ik voormalig vocaliste Angela Gossow voor het eerst hoorde. Wat die uit haar strot perste, grensde aan het ongelooflijke. De muziek was toen al iets melodieuzer dan de 'melodic death' aan het begin van hun carrière en dat meer melodieus karakter zou enkel maar toenemen. In die mate zelfs dat er tegenwoordig nog weinig death in de muziek te bespeuren valt en alles bijna tegen power metal aanleunt. Dat White-Gluz hier met haar breder bereik aandeel aan heeft is wel duidelijk, maar ook de tandem Amott/Loomis laten nu liever meer melodie in hun gitaarspel horen.
Dat de band voluit uit het net uitgebrachte Deceivers zou tappen, was duidelijk. Zowat alle al verschenen singles passeerden, mooi verspreid doorheen de set, de revue. Er kwamen daarnaast maar liefst acht van de elf albums aan bod, al hoorden we tijdens de bisronde enkel de outtro van Fields Of Desolation (uit hun debuutalbum). Of het nu de Gossow era klassiekers waren of de kleppers uit 'haar' drie albums, het maakte geen enkel verschil: Alissa White-Gluz maakte zich elk nummer eigen en voelt zich helemaal in haar sas tussen de mannen rondom haar. Wat haar siert is dat ze niet doorlopend alle aandacht naar zich trekt en respect heeft voor de andere bandleden. Ze stelt zich dan ook tijdens de gitaarsolo's netjes op de achtergrond op en laat de beide gitaristen de spotlights. Ik dacht na de beide songs die we mochten shooten - tijdens openingstrack The World Is Yours shoten de vlammen te ver over de front en liet de security ons terecht niet toe - het hazenpad te kiezen, maar bleef van iets verder toch gefascineerd naar de show kijken. Wat een knappe productie was dit zeg, zonder er compleet over te gaan. En zo mocht ik toch een derde 'verrassing' aan mijn lijstje toevoegen.
Foto's & tekst: John Van de Mergel (behoudens anders aangegeven)
Ga ook naar: Pt.1: La Morgue