24 Hours of Deep Listening, het jaarlijkse festival van het Gentse platenlabel Consouling Sounds, is méér dan enkele een muziek tweedaagse en dat mocht ik afgelopen weekend voor het eerst aan den lijve ervaren. Naast de twaalf bands die je kon beleven in het Lakenmetershuis (Vrijdagmarkt), konden de bezoekers genieten van debatten, exposities, een heuse HacXathon en enkele VR-belevingen. Mag ik even zeggen dat er dus veel te beleven viel? Te veel zelfs voor deze jongen, al deed ik m'n best om zoveel mogelijk van de 'immersive technology, community and togetherness' in me op te nemen. Resultaat: dit beknopte verslag. Voornemen: het een pak gestructureerder aanpakken in 2022!
Ook al ligt de focus in dit verslag op de muziek, toch wil ik nog kort - uiterst kort zelfs - weergeven wat ik geleerd heb door me onder te dompelen in de wereld van Consouling.
1. Immersive technologie (met oog op toepassingen in de muziekindustrie), zit op vandaag nog grotendeels in een experimentele fase waarbij je de creative minds moet kunnen laten floaten en driften om uiteindelijk zinvolle en betaalbare toepassingen te creëren naar diverse doelpublieken toe.
2. Community & togetherness als debatten heb ik spijtig genoeg gemist, maar ik heb de beide dagen wel beleefd en gevoeld wat dit inhoudt. Met dank aan de vele prachtige mensen die ik heb gesproken, die ik ben tegengekomen of gewoon om me heen heb waargenomen, Het gaat hier zowel om de muzikanten, de organisatoren en de vele vrijwilligers die alles mogelijk hebben gemaakt alsook het publiek en enkele collega's. Tot slot nog dit: content is king! Iets wat ik tijdens mijn reclamewereldjaren heb geleerd: alles begint bij een goed product, een goed idee, een goed concept ... alles wat erbij komt zijn maar tools die je al dan niet in combinatie met elkaar inzet om je doel(publiek) maximaal te bereiken.
En dan nu .... muziek! In woord en beeld toch.
Siem Reap Niet de stad in Cambodja, maar het soloproject van Gilles Demolder. Jawel, die van Oathbreaker en Wiegedood. Na drie jaar zwoegen en zweten is uiteindelijk zijn kindje geboren. Moet het gezegd dat dit soloproject hem zéér nauw aan het hart ligt? De muziek is net als de teksten én de stem erg breekbaar, erg delicaat. Net in die stem ligt misschien de reden waarom ik er zelf niet zo wild van ben. Ook al zit het muzikaal snor, ik hou toch van iets meer vastheid op vocaal vlak. Iemand vertelde me dat Gilles zelf niet 100% tevreden was over zijn (vocale) prestatie, dus geef ik hem héél graag het voordeel van de twijfel. Een festival dat draait rond 'community/samenzijn' kan je volgens mij niet zachter en intiemer openen. Al bij al erg mooi gedaan.
Sum of R
Rust is ons niet lang gegund en het contrast kon niet groter zijn wanneer het Finse/Zwitserse Sum of R zijn duivels ontketent. Van oorsprong een instrumentaal project rond Reto Mäder en Jukka Rämänen gaat de band nu de toekomst tegemoet met Marko Neuman als zanger en knoppenfolteraar. Nu ja, zanger, de goede man laat de ergste keelklanken los op zijn twee microfoons, daarbij regelmatig een cut throat gebaar makend om dan het publiek in te duiken. Geen idee of het bij de act hoorde, maar een kerel op rij drie werd duidelijk geviseerd. Plots kreeg ik zelfs de indruk dat hij het op mij had gemunt toen hij nogmaals gesticuleerde om vooraan het podium plaats te nemen. Verschuilen achter mijn lens leek me een goede zet. Hun avant garde metal, drone rock, psychedelic kraut doom kwam i.i.g. zeer intens over, al zorgden beide 'momentjes' toch even voor een ongemakkelijk gevoel bij me. Toch hou ik hen in de gaten want benieuwd hoe de nieuwe nummers op hun aankomende album zullen klinken.
Barst
Tijd dan voor een eerste échte audiovisuele performance. Met hun meest recente werk REAL brachten Bart Desmet (elektrische gitaar en allerlei geluidsknopjes), Niels Verwijk (maker van de film) en Charles Bernard (elektrische en akoestische gitaar) een veertig minuten durende soundscape waarbij geluid en beeld hand in hand gaan. Het is een intuïtief proces dat organisch tot stand is gekomen en waar we getuige van mochten zijn. Ik hoorde drone, noise, trance, ambient, ... en zag mooie natuurbeelden. Op het moment zelf kende ik het verhaal nog niet, waardoor ik me soms afvroeg wat er - al dan niet - gebeurde en wie bv. die man was die plots kwam opdraven. Nadien even mijn licht opsteken bij Mike in de Consouling Store om de hoek en alles werd duidelijk. Het einde, waarbij Bernard geleidelijk aan zachter en zachter op de gitaar tokkelde, tot je niets meer hoorde en enkel nog de vingers zag bewegen, was van zo'n intensiteit dat het me waarschijnlijk altijd zal bijblijven.
IIVII Hoe mooi de voorgaande 'act' ook was, dit was toch even 'next level' hoor! Creative Director en visual arts-specialist Josh Graham werkt(e) voor de grootsten de Aarde, waaronder Drake, Soundgarden, Madonna, ... en natuurlijk Neurosis! Zijn eigen muzikale ei geraakt hij kwijt in zijn project IIVII. Hoe spreek je dat uit? Bwah, doet er volgens de man eigenlijk niet toe, gezien die 'naam' eigenlijk ontstond als een logo, een visuele gimmick. Toch deed ik enkele wenkbrauwen fronsen met mijn interpretatie, zijnde 'two five two'. Voor mij creëerde Josh, gesteund door drummer Gregory Simons, voor het eerst die dag een échte totaalbeleving, een échte onderdompeling in beeld en geluid. De humeurige, wat sci-fi aandoende soundscapes leverden de perfecte soundtrack bij het ongelooflijke prachtige visueel spektakel dat we te zien kregen. Mijn persoonlijke highlight van dag 1, zonder twijfel.
Insect Ark
Dana Schechter geeft, op basis van een basgitaar, een lap steel gitaar en synths, een visionaire draai aan horror-avant-noise. Huh? Denk aan een erg verontrustende, vervormde elektronische chaos die je vanaf het podium als een pletwals overvalt, met zo nu en dan een subtiel momentje om héél even op adem te komen. Interessant, al kan dit me een pak minder boeien dan de drie voorgaande acts. Toch een dikke pluim voor wat deze dame helemaal alleen op dat podium teweegbrengt.
Wolvennest
De band die ik al geruime tijd op mijn wishlist heb staan en toch nog nooit live aan het werk heb kunnen zien. Maar kijk, als 'surprise act' wisten de prachtmensen bij Consouling wie ze moesten programmeren om mijn dag compleet te maken! Doodshoofden, rook, kaarsen (voor de gelegenheid op het machtige LED-scherm) en een geluid dat het midden zoekt tussen blackgaze en 70's kraut rock. Doorheen al het duister probeer ik eerst krampachtig voldoende beeldmateriaal te schieten, maar geef me tenslotte over aan de bezwerende, psychedelische en occulte sfeer die wordt opgeroepen. Mijn verwachtingen waren hoog en het zestal heeft die moeiteloos ingelost. Na een ritje richting Kust kan ik om drie uur het zandmannetje zijn werk laten doen en ben ik off to (Never) Neverland.
vrijdag 1 oktober, Lakenmetershuis (Gent) | Foto's en tekst: John Van de Mergel