18 jul.4 minuten om te lezen

Fotoverslag | Gent Jazz 2024 - 13 juli, Main Stage

Flashback naar 2023, een zonovergoten editie, één van de meest sympathieke, gezellige en - zeker ook voor de fotografen - fantastisch georganiseerde festivals, waar je je welkom voelt en vol plezier doet wat je graag doet. Datzelfde gold wat mij betreft ook voor deze editie, al was de zon net iets minder van de partij. Ontdekken, dat is ook een sleutelwoord gezien ik slechts twee van de geprogrammeerde bands kende. Een smeltkroes van genres tot slot, want Gent Jazz staat voor 'A journey to the outer sounds and colours of live music', zoals ze het zelf passend omschrijven. Net als vorig jaar pikte ik er één dag uit, terwijl collega Cristina drie (andere) dagen van de partij was.

Up now: de Main Stage.

Dushime

17u lijkt nog vroeg voor het grote publiek, want de tent is slechts half gevuld voor het optreden van de Belgisch-Rwandese performer Dushime. Performer inderdaad, want Dushime doet véél meer dan wat liedjes zingen. Van zodra ze het podium opkomt, voel je een soort kracht die van haar uitgaat. Elke noot, elke beweging, elke blik vertelt een deel van een verhaal. De begeleiding is vrij sober en toch is de muziek erg kleurrijk en gelaagd. Haar diepe, warme stem komt helemaal tot zijn recht tijdens een bloedmooie pianoballad. Héél even en voor het eerst is het publiek muisstil. Eén van de vele mooie momenten die dag.

Wasia Project

Voor de gelegenheid liet dit Britse duo, broer en zus Hardy, zich versterken door een heuse band, blazers incluis. Het gaf hun anders zo dromerige blend van jazz, klassiek en pop een soort tastbare dimensie. Ik vond het vooral leuk om te zien hoe Olivia helemaal in zichzelf gekeerd opkwam om dan lekker uitbundig over het podium te zweven. De jonge frontvrouw schakelde schijnbaar moeiteloos tussen vrolijk extrovert en pakkend introvert. Wat hun vooral jongere fans dan weer aanspoorde om de ene keer mee te dansen om dan weer stilletjes te genieten, o.a. van de zweverige pianoklanken van William en de zachte stem van zijn zus.

Iniko

Tijd voor een anders soort female power, moet de New Yorkse Iniko hebben gedacht. Visueel adembenemend, muzikaal een stuk meer toegankelijk. Ik lees dat deze nieuwkomer in de soulscene invloeden uit trap, rock, filmmuziek, dancehall en soul in haar liedjes verwerkt. Wat ik hoorde was eerder een schakeling tussen disco, soul en funk. Then again, tijdens het eerste nummer stond ik in de pit zo gefocust shooten dat ik erg weinig van de muziek heb opgevangen. Misschien dat vooral de covers Boogie Wonderland later en vooral They Don't Really Care About Us mijn indruk hebben beïnvloed omwille van hun herkenbaarheid? Nog een shout out naar de twee prachtige én krachtige achtergrondzangeressen, mooi op de voorgrond geplaatst! Misschien een net iets te rijke cocktail, maar ik heb me alvast geamuseerd.

Birdy

Hier kwam ik voor. Ook wel voor Laufey, want die had ik nog nooit gezien, maar de jonge IJslandse besliste daar anders over. Dat er zoveel jonge muziekliefhebbers aanwezig waren die dag heeft vooral met deze 27-jarige Britse singer-songwriter (en natuurlijk Laufey) te maken. Vorig jaar in het Koninklijk Circus voelde ik me nog opa tussen al dat jeugdig geweld. Deze keer zat de balans iets beter. De set was vanzelfsprekend korter dan deze uit 2023 en had een iets andere indeling. Als een engel opende ze deze keer aan haar piano om pas daarna achter de microfoon plaats te nemen voor het catchy Raincatchers. Hierbij mooi geflankeerd door Of ze nu uptempo gaat of ons vertederend inpakt, wat ook deze keer opvalt is dat Jasmine van den Bogaerde (nvdr: haar Belgische roots liggen héél ver hoor, nl. bij haar betovergrootvader die Izegemnaar was) een zéér krachtige stem heeft en dat in eender welk register. Ik was opgelucht dat ze het gruwelijke niemendalletje Automatic heeft vervangen door het véél betere Paradise Calling. Opnieuw schakelde ze vlot tussen vooral nieuwe nummers uit haar laatste album Portraits en de alom gekende en geliefde covers die haar richting sterrendom hebben gekatapulteerd. De machtige hymne Wings sloot de reguliere set af, waarna ze ons met I'll Never Forget You nog maar eens tot tranen toe beroerde. Je zou kunnen stellen dat de pianoballads haar beste nummers zijn, het is echter de afwisseling met de meer uptempo songs die live voor die extra noot zorgen waardoor een concert van Birdy een absolute belevenis wordt.

Tot slot nog even dit: - de band was opnieuw top, met haar twee wing women achter de hooggeplaatste keys - haar look was terug de vertrouwde, in schril contrast met de Edward Scissorhands look uit 2023.

Selah Sue

Damn! Laufey valt weg, één van de twee artiesten die me deden kiezen om dit jaar op deze dag naar Gent Jazz te gaan. WOW! Selah Sue wordt - last minute - aan de affiche toegevoegd. Wat wilde ik deze klassebak eens full force aan het werk zien. Eénmaal zag ik haar eerder live, op 1 mei 2018 in een uitverkochte AB, met een intimistische set, na een jaartje ertussenuit om voor haar pasgeboren baby te zorgen. Subliem was het.

Wat een verschil met het volledig losgeslagen podiumbeest zes jaar later! Het geweldige - en dat mag je in de diverse betekenissen lezen - This World zette de tent meteen in vuur en vlam. Plagend d.m.v. de intro visuals, dramatisch in scène gezet toen La Sue het podium op kwam, om dan in alle hevigheid los te barsten. Wat heeft deze vrouw een stem zeg en wat een présence! Gedurende een dik uur werden we ondergedompeld in haar wereld, een wereld vol emoties, waar we al eens mochten stilstaan bij mentale issues, maar ook volop mochten genieten. Dansen op de klassieker Raggamuffin die vroeg in de set zat, meewiegen tijdens Alone en even nadenken tijdens Pills. Wanneer Sanne Putseys afsluit met een bang - Peace of Mind gevolgd door Falling Out - kan ik helemaal voldaan naar huis. Ik heb nu één van 'onze' strafste performers op twee verschillende manieren mogen ervaren.