Op donderdag 13 oktober 2022 stond Doornroosje in Nijmegen in het teken van de donkere muziek. Niemand minder dan de Amerikaanse giganten van Wolves in the Throne Room waren afgereisd naar Nijmegen met in hun kielzog hun landgenoten van Incantation. Als eerste was het echter de beurt aan Stygian Bough, een nieuwe samenwerking tussen Bell Witch en Aerial Ruin.
Stygian Bough © Bram Geurts
Als gevolg van logistieke problemen ben ik niet in staat om aanwezig te zijn bij het optreden van deze band, die bestaat uit bassist/zanger Dylan Desmond en drummer/zanger van de Bell Witch en gitarist/zanger Erik Moggridge van Aerial Ruin. Gelukkig hebben we de foto's nog van gastfotograaf Bram Geurts.
Incantation © Bram Geurts
Om 20.30 uur, als het tweede voorprogramma aantreedt, ben ik echter binnen. De oude rotten van Incantation komen ons verblijden met een moppie death metal. Nou ja...'oude rotten' valt op zich wel mee. Hoewel de band al meer dan 30 jaar bestaat, is zanger/gitarist John McEntee nog maar de enige founding father van dit kwartet. Op het podium ziet dat er trouwens wel leuk uit....het lijkt net alsof opa in een bandje speelt met zijn kleinkinderen....
De death metal die de mannen maken, klinkt als een klok, hoewel het op sommige nummers echter heel dicht aanschurkt tegen doom, zoals tijdens Abolishment of Immaculate Serenity of Ascend Into the Eternal. De snelheid en agressie die de mannen in Unborn Ambrosia leggen, maakt het onmogelijk het hoofd stil te houden. Afsluiter Impending Diabolical Conquest is echter het visitekaartje van Incantation. Het nummer is afkomstig van het geweldige album Diabolical Conquest dat in 1998 uit kwam en geldt als een parel in de discografie van deze band. Bij nader inzien is dit waarschijnlijk het beste nummer van de hele avond.
Wolves in the Throne Room © Bram Geurts
De afsluiter van de avond, de headliner, valt eerlijk gezegd een beetje tegen. Ingeleid door een minutenlang intro begint het optreden eigenlijk al met een achterstand. Het publiek reageert in eerste instantie enthousiast, echter, omdat het intro zo verschrikkelijk lang duurt, verslapt de aandacht. Als dan de drummer eindelijk opkomt, is er wel weer sprake van een zekere hoeveelheid applaus en gejuich uit het publiek. De overige bandleden valt echter geen enkele vorm van verwelkoming te beurt.
De band die 15 à 16 jaar geleden naam maakte met geweldige albums als Diadem of 12 Stars en Two Hunters, bedient zich vanavond helaas maar bitter weinig van dit oude materiaal. Slechts afsluiter I Will Lay Down My Bones Among the Rocks and Roots is afkomstig van Two Hunters en de overige nummers vinden hun oorsprong ergens in de laatste tien jaar.
Wolves in the Throne Room © Bram Geurts
Na een klein uurtje verlaten de Amerikanen het podium en het heeft er alle schijn van dat ze terugkomen voor een toegift. Het publiek wordt echter getrakteerd op een anticlimax als die achterwege blijft. Na een minuut of vijf van stormgeluid en andere onheilspellende dingen, gaat het zaallicht aan en is het tijd om naar huis te gaan.
© Bram Geurts