Meegesleurd worden in de vuile, donkere wereld van Levy, Gilles en Wim. Intens.
Wie zit te wachten op het zoveelste ‘sec’ concertverslag kan ik alvast teleurstellen. ‘Straight to the point’ zijn is niet één van mijn kwaliteiten. Ik brei er graag een verhaal aan vast. Want onder ons gezegd; een concertervaring begint niet als je de concertzaal binnenwandelt. Die ervaring start op het moment dat je thuis vertrekt.
Toen ik in april mijn ticket voor Wolvennest en Wiegedood bestelde wist ik nog niet dat mijn leven de maanden daarop drastisch zou gaan veranderen. In juni kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht, wat uitmondde in een depressie. Diep en hard gevallen, een lange weg te gaan. Confronterend en frustrerend. Dingen die me eerder energie gaven, slorpen nu letterlijk energie op. Een concert bijwonen is daar één van.
Zondag 21 november. De dag van de liveshow van Wolvennest en Wiegedood. De moeilijke nacht die ik er heb op zitten versterkt het gevoel van ‘er geen zin in hebben’ alleen maar. Het concrete plan om er ‘een dagje uit’ van te maken wordt steeds vager naarmate de uren verstrijken. Ik slaag er toch in op tijd te vertrekken. Het verleden leerde me reeds dat parking vinden soms wel problematisch kan zijn. Een risico die ik vandaag liever niet neem aangezien dit mijn eerste bezoek wordt aan De Casino in Sint-Niklaas.
De deuren van de concertzaal openen om 20:00. Toch slenter ik om 18:45 al langs het station van Sint-Niklaas. De kerstverlichting in de bomen en de lichtweerspiegeling op de natte grond (het heeft behoorlijk wat geregend vandaag) bezorgen me dat typische wintergevoel. De tonen van Now Will Always Be die door m’n headphones in mijn hoofd worden geramd. Amper tien minuutjes wandelen van mijn wagen naar De Casino. I’ve made it! Niet slecht gedaan! Een stressfactor die wegvalt.
Dan blijft er nog één grote stressfactor over. Terwijl ik anders vergezeld wordt door een collega-fotograaf, ben ik deze avond alleen om Brothers in RAW te vertegenwoordigen.
Dat leek me de ideale gelegenheid om zelf eens te proberen wat foto’s te shooten. Blijkt, aan mij is geen fotograaf verloren gegaan. (zie foto hierboven) Ik hou het (voorlopig) bij schrijven en mijn dank is dan ook erg groot dat ik voor dit verslag sfeerbeelden van Sven mag gebruiken.
Vanavond, een eerste kennismaking met Wolvennest en een blij weerzien van Wiegedood nadat ze me eerder dit jaar op Alcatraz festival omver hebben geblazen. De afgelopen maanden heb ik reeds verschillende pogingen ondernomen om Wolvennest te leren appreciëren. Niet opgevend, bleef ik van tijd tot tijd muziek van hen beluisteren. Maar telkens botste ik tegen hetzelfde gevoel, nl. dit is niet mijn ding. Met dat idee nog steeds in het achterhoofd heb ik niet echt hoge verwachtingen voor de aankomende show. Een mening die ik snel moet herzien bij het zien van het podium. Net of ik in één of ander ritueel ben terechtgekomen. Een met kaarsen verlichte centerpiece die het tafereel compleet maakt. Indrukwekkend is hier een understatement.
De zeven bandleden van Wolvennest (WLVNNST) weten wel degelijk hoe ze de toon moeten zetten. Binnen de paar tellen bouwen ze een duistere, melancholische sfeer op. Geen eerdere ervaringen om mee te vergelijken, maar dit schouwspel komt toch wel behoorlijk binnen. Wolvennest live; ik ben fan!
Ze spelen een set van ruim een uur die geen minuut verveelt. Sommige bands moet je gewoon live ervaren om een bepaalde hoogte te kunnen krijgen. Wolvennest is daar een mooi voorbeeld van.
Tussen de twee shows in, een pauze van een dertigtal minuten. Geen idee wat de precieze oorzaak is, maar de eerder opgebouwde donkere sfeer, die Wolvennest zo goed wist te creëren, lijkt tijdens deze dertig minuten volledig te verdwijnen. Tien uur. Eindelijk is het zover. Een korte soundcheck kondigt de komst van Wiegedood aan. Dé hoofdreden waarom ik hier vanavond aanwezig ben. De eerste tonen weerklinken. Ontzieling vangt aan. Dit wordt knallen. Dat het trio gezien wordt als één van de meest toonaangevende blackmetalbands is niet verwonderlijk.
“Choke your firstborn and the ones to follow. Spare them the agony of life.” Ietwat luguber is het minste wat je hiervan kunt zeggen. Toch lijkt het of iedereen hier deze woorden staat mee te krijsen, mezelf inclusief. Hierna barst het letterlijk los. De energie die deze mannen uitstralen. Ongelofelijk! Vanavond wordt gekozen voor een evenwichtige set van oude en nieuwe nummers. Iets wat al snel duidelijk wordt wanneer na de ontzieling van daarnet, nu de onrust wordt gewekt met het nieuwe Nuages. Nummers uit het eerste album van de trilogie De Doden Hebben Het Goed blijven vanavond onaangeroerd. Het wordt een rit doorheen het tweede en derde album van de trilogie én uiteraard hun nieuwe album "There’s Always Blood At The End Of The Road", die uitkomt op 14 januari.
Nostalgie overheerst tijdens nummers als Cataract en Doodskalm. Meegesleurd worden in de vuile, donkere wereld van Levy, Gilles en Wim. Intens. Tot het volgend nummer begint; herkenbare klanken die je al hypnotiserend in trance brengen. De trage repetitieve riffs van Gilles gecombineerd met de keelzang van Levy en de agressie van Wim doen het geheel kloppen. Op dit moment leek iedereen te wachten. Now Will Always Be, de jongste single release van het trio. Het nummer die vanavond misschien wel het hardst binnenkomt. De psychotische rollercoaster gaat een versnelling hoger wanneer we tijdens Prowl herinnerd worden aan waarom we allemaal zo gek zijn op die keelzang.
Een psychedelische rit die halt houdt bij het laatste nummer Carousel. Ja hoor, vanavond werden we getrakteerd op maar liefst drie! nummers van het aankomende album. En wie weet worden we binnenkort misschien verrast met nóg een single release?
Een applaus dat misschien niet voldoende tot zijn recht komt. Spijtig, want Wiegedood heeft vanavond een fantastische set gespeeld. Een deel van het publiek zoekt rustig de uitgang van de zaal op. Anderen hebben helemaal geen haast en blijven nog even ter plaatse hangen. Ik behoor meestal tot die eerste groep. Na een concert zoek ik altijd behoorlijk snel de uitgang. Vandaag is anders. Ik blijf er nog een halfuurtje nagenieten en beëindig mijn avond met een toffe babbel met ‘de koning in het verstoppertje spelen achter cymbalen’, Wim Coppers himself.
Vandaag begon niet al te veelbelovend maar eindigde toch niet in mineur zoals ik verwachtte. Vanavond bracht daar verandering in.
Mijn concertervaring sluit ik af de ochtend nadien. Wanneer mijn negenjarige dochter enthousiast opstaat en me onmiddellijk vraagt of ik heb genoten van Wiegedood. Het blijft toch elke keer slikken, om die naam – die toch bij veel mensen een negatieve bijklank oproept – uit haar onschuldige kindermond te horen. Hard maar zonder besef. Ik glimlach en geef haar een kus. “Ja patatje, het was een prachtige show.”
zondag 21 november 2021, De Casino (Sint-Niklaas) |
Foto's: Sven Dullaert Tekst: July Bara