Het is voor de volgers van Brothers In Raw waarschijnlijk geen geheim dat we grote fan zijn van dunk!records en hun festival. We Lost The Sea, een van DE postrockbands op hun label, is na 5 jaar eindelijk nog eens afgezakt vanuit het verre Australië. Dat ze meteen ook hun landgenoten van Solkyri meebrachten, zorgde ervoor dat deze datum in drukletters in onze overvolle agenda stond aangemerkt.
Een regenachtige zondagavond in Brugge. Niet bepaald het moment waarvan je verwacht in een volle Cactus Club te belanden. Niets was minder waar! Wat een opkomst, en vooral ook, wat een mooie nieuwe zaal heeft Cactus daar neergeploft. Zaal en accommodatie ademen duidelijk muziek en bieden tegelijk een prachtige omgeving om te genieten van a+++ postrock.
Solkyri, ook een band uit Australië, mocht de spits afbijten. Op papier, en vooral via bio's kom je vaak de term postrock tegen als het over deze band gaat. Live brachten ze net dat tikkeltje extra. Textbook postrock werkt meestal volgens hetzelfde stramien van langzaam opbouwen en dan naar de climax toewerken. Solkyri pakte dit echter duidelijk anders aan. Er zaten vlagen shoegaze, grunge, pure rock in. Deze combinatie maakte het geheel vooral agressiever en gevaarlijker klinken dan je zou verwachten. Zeker naar het einde toe weerklonk er een immense wall of sound. Voor mij de vraag hoe We Lost The Sea dit nog kon overtreffen. Zeker een band om te blijven checken én hun platen te kopen.
We Lost The Sea dan. Een band die duidelijk veel mensen naar Brugge lokte. Niet verwonderlijk als je weet dat de thuishaven van deze band zich aan de andere kant van de wereld bevindt. En als er dan nog zo'n pandemieding alles 2 jaar komt lamleggen ... Vandaar mijn eerste live ervaring met We Lost The Sea. Een 6-koppige band die meteen furieus inzet met een nummer van hun meest recente plaat Departure Songs. Wat mij meteen opviel, was niet alleen het speelplezier, maar ook de tot in de puntjes uitgewerkte sound en dynamiek tussen de verschillende instrumenten. De band is bijna wiskundig perfect en is tegelijk een van de vele groepen die zich niet zo graag aan de vastgelegde regels wil houden. Ooit in een ver verleden begonnen als postmetalband (luister maar eens naar Crimea), maar nu verveld tot zowat de Pink Floyd van de postrock. En daarmee wil ik niet zeggen dat ze dingen overmatig compliceren of interessant willen doen, maar gewoon dat ze geweldig lange en epische songs kunnen schrijven. Persoonlijk hoogtepunt voor mij Challenger Part 1 - Flight: niet voor niets een 24-minuten durende storm die je telkens genoeg tijd geeft om overeind te komen ... om dan alweer een nieuwe windvlaag over je heen te krijgen. Een setlist van meer dan een uur, en toch maar 6 nummers gespeeld. Dan weet je gewoon dat je op dat moment niet meer in Brugge vertoefde, maar ergens in hogere sferen.
We Lost The Sea is met alle recht een van DE postrockbands die met gemak naast grootheden als Sigur Rós, Explosions In The Sky, 65daysofstatic en consoorten kan en vooral MAG staan.
Zondag 6 november 2022 Cactus Club (Brugge) | Foto's : Franky Vanhove Tekst : Andy Decroos