Donderdagochtend werd mij verteld dat ik die avond naar het Sportpaleis mocht trekken om de show van Volbeat te gaan reviewen. Ik ben uiteraard altijd enorm blij wanneer ik in naam van BIR naar een concert mag gaan, maar dit was voor mij toch echt wel next level.
Bad Wolves mocht de avond inzetten, maar heel veel gebeurde er nog niet tijdens hun set. Er was namelijk meer beweging te vinden op de tribunes, van mensen die hun zitplaats probeerden te vinden, dan beneden op de vloer. Ik begon een beetje schrik te krijgen dat dit een klassiek geval van het Rock Werchter syndroom zou gaan worden; mensen die meestal naar mainstream shows gaan, niet weten hoe ze zich moeten gedragen op een rock concert en er dan maar een beetje ongemakkelijk bijstaan. Want daar leek het wel op. Gelukkig kwam dit later op de avond wel los. Verder is er ook een fine line tussen attitude en arrogantie, als het aankomt op frontmannen -en vrouwen en de nieuwe zanger, Daniel, ging hier af en toe toch wel een klein beetje over. Hoogtepunt van de set was ongetwijfeld hun versie van Zombie, waarbij de hele zaal hun smartphone lampjes aandeed om daarna melig mee te zingen.
Skindred was next! En wat een geweldige frontman heeft deze band zeg! Ik moet je nu wel eerlijk zeggen dat ook hij wel eens durft te dansen met die eerder vernoemde fine line, maar omdat hij tijdens de nummers dezelfde hoeveelheid attitude en energie verwerkt, komt hij er nog wel mee weg. Zijn moves en stem zijn echt bangelijk om te mogen aanschouwen. Ik kijk er dan ook heel hard naar uit om hen volgend jaar op Graspop nog eens te kunnen zien. Verder kende ik veel meer nummers van deze band dan ik op voorhand verwacht had, waardoor zelfs ik moeite had op te blijven stilzitten op mijn zitplaats. Ook op de vloer was er dan ook terecht al wat meer beweging te bespeuren. Tot slot brachten zij doorheen hun set nog kleine intermezzo's van random nummers, om dan af te sluiten met een stukje van I'm Dreaming Of A White Christmas, want, waarom ook niet hè.
Dan was er natuurlijk nog de band waar iedereen op aan het wachten was; Volbeat! Met hun typische, maar nog steeds even geweldige, lichtschermen decor zetten ze de zaal meteen in vuur en vlam. Het blijft mij telkens verbazen hoe goed deze band live klinkt, zelfs nu Michael Poulsen een beetje met de sniffels zat, klonk hij nog steeds geweldig goed. Hij gaf zelf aan af en toe niet helemaal optimaal te klinken en ik heb dit ook wel een keer of twee opgemerkt, maar dan nog... Hij komt daar zo mee weg en als je er niet op let merk je dit ook absoluut niet. Verder is hij ook een geweldig wholesome frontman. Er stond namelijk een dame op de tweede rij, waarvan het op deze dag haar achttiende verjaardag was. Michael had er niet beter op gevonden om een van zijn polsbandjes naar haar te gooien met de woorden “consider this your birthday present”, lief toch?
Tijdens hun set was er gelukkig wel veel beweging te spotten in de zaal en bij sommige nummers zag je die beweging zelfs doortrekken tot gans vanachter op de vloer. Verdere hoogtepunten in hun set waren Lola Montez, Wait A Minute My Girl, waarbij er een horde ballonnen op het publiek werd losgelaten en afsluiter Still Counting. Die laatste dan voornamelijk omdat bijna iedereen ging rechtstaan en er werd gevraagd om doorheen de hele zaal circle pitjes te openen. Dit ging niet bepaald volgens plan, omdat er random moshpits ontstonden en ik geen enkele circle pit heb gezien, maar ze hebben zich hier duidelijk wel geamuseerd en daar draait het uiteindelijk om. Al bij al dus weer een bangelijke avond met een stevig staaltje livemuziek!
Volbeat © Nathan Dobbelaere (Dansende Beren)
Donderdag 8 december 2022, Sportpaleis (Antwerpen, BE) | Tekst: Ilke Clissen