Het was de tweede keer dat ik Visions Of Atlantis live aan het werk kon zien. Ook meteen de tweede keer dat ik me niet echt goed had voorbereid en niet enorm veel nummers kende van de band. De show ging weer maar eens lekker vroeg van start en om 20 na 7 moest ik al klaarstaan in de 013 voor het eerste voorprogramma. Eenmaal aangekomen, kon ik een ellendig lange rij aanschouwen en werd het meteen duidelijk;“dieeeee rij moet ik niet hebben”. Hoewel de Next stage volledig uitverkocht was, ging deze hoeveelheid mensen er toch lichtjes over. Het grote gebrek aan metalheads in die rij gaf ook wel wat weg. Eenmaal ik dan in de juiste rij aankwam, bleek dat er toch een aantal mensen verward waren en er in beide rijen wel meerdere personen verkeerd stonden. Blijkbaar stond in de grote zaal een of ander k-pop idool, vandaar het grote verschil in publiek.
Seraina Telli
De avond openen was aan Seraina Telli, vroeger de zangeres van onder andere Burning Witches die ons hier met haar eigen band een stevig staaltje punk kwam brengen. En man wat klonk dat goed! Qua genre viel het compleet uit de boot (no pun intended) met de rest van de avond, maar ze stond er met een stem om U tegen te zeggen. In hun set zat onder andere nog een emotionele ballad en een meezingnummer om af te sluiten. Al bij al kregen ze de zaal toch al best goed opgewarmd.
Illumishade
Hierna was het de beurt aan Illumishade. De naam van de band zegt je mogelijks niet veel, maar ook zij hadden een best wel bekende zangeres. Fabienne Erni is een naam die misschien wel een belletje bij je doet rinkelen. Zo niet; zij is de frontvrouw bij Eluveitie. Of deze band vocaal sterk zou zijn, was dan ook geen vraag meer. Die dame weet wat ze doet, maar man... wat is het moeilijk om te verstaan wát ze nu net zingt. Ik probeerde echt om me te focussen, maar tussen de oneindige uithalen (die me een beetje het gevoel gaven van “kijk wat ik allemaal kan!”), was het toch echt moeilijk om er meerdere woorden, laat staan zinnen, uit te halen. Verder was er voor mij niet zo veel speciaals aan hun muziek helaas; niet echt gedurfd en op een emotioneel nummer na ook niet echt een moment dat er tussenuitsprong. Neemt niet weg dat het wel de moeite was om hen eens live te zien. Het zal voor mij alleen, tegen alle verwachtingen in, niet zo hard blijven hangen als de eerste band.
Visions Of Atlantis
Hierna werd het podium, alsof het niets was, omgebouwd tot een boot voor de heren en dame van Visions Of Atlantis! Hun set werd ingezet met To Those Who Choose To Fight en Clementine wist meteen de hele zaal in te palmen, met haar prachtige stem en de eerste van vele hoedjes en kroontjes. Wat ook altijd wel leuk is bij deze band, is dat zij tijd maken voor wat interactie met het publiek, al deden hun voorprogramma's daar ook aan mee. Qua nummers is Clocks degene die ik zelf het beste ken, dus dat werd meteen hoogtepunt 1 voor mij. Ook kunnen dansen op het reggaeton ritme van Tonight I'm Alive was weer eventjes plezant. Al kwamen de momenten die me nog het meest zijn bijgebleven eerder aan het einde van hun set.
Ik was aan het begin van hun show stiekem al aan het hopen dat we gingen roeien, je weet wel, piraten enzo. Al dacht ik dat de kans niet zo groot was, aangezien we als sardientjes in de zaal stonden. Tot op het moment dat ik het eigenlijk niet meer had verwacht, bij Pirates Will Return. Daar moest ineens iedereen gaan zitten en jawel hoor, we begonnen te roeien! Het was krap, zeker vanaf het punt dat sommige rijen niet wilden meedoen, maar het was toch weer plezant! Alsof dat nog niet genoeg was, moesten we daarna, bij Melancholy Angel allemaal tezamen springen. Ik schrok er zelf een beetje van dat echt iedereen aan het springen was. Nu ja, het kon ook niet echt anders, het was ofwel synchroon bewegen, ofwel bidden tot de piratengoden dat je levend uit deze golf van mensen kwam. Na dit nummer ging de band even het podium af, je kent het wel, we want more enzo.
Uiteindelijk kwamen ze dan toch weer op met Master The Hurricane, om dan de avond echt af te sluiten met het geweldige Armada. Meerdere keren werd gezegd hoe speciaal deze avond was voor de band, hun grootste publiek tot nu toe in deze uitverkochte 013, met een publiek dat er enorm veel zin in had. Toch wel leuk om zoiets te horen en hier deel van te kunnen uitmaken. Weer een zeer memorabele avond dus!
Woensdag 2 oktober 2024, 013 (Tilburg) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Lorena Aal