Het viel op voorhand al wel een beetje op dat de ticketverkoop niet geheel soepel verliep voor deze show. Zowel Biebob als de band zelf hadden al meerdere keren hun promo-filmpje voor de show in Vosselaar gedeeld en er werd zelfs niet de moeite gedaan om een timetable op het Facebook evenement te plaatsen. Eenmaal aangekomen werd duidelijk dat het inderdaad een magere opkomst zou worden; ik denk dat er in totaal nog geen 100 man in de zaal stond. Wel leken we allemaal dezelfde mentaliteit te hebben: “oké mannen, dees is kut voor de bands, we zijn me nie veel, maar laten we toch voor wa sfeer zorgen!”. We weren't many, but dammit, we were fun!
Dat werd meteen duidelijk bij de set van Bloodred Hourglass. Bij de vraag of iemand de band al eerder had gezien of van hen had gehoord, ging er een hand de lucht in, één. De mannen van de band konden het zelf bijna niet geloven, maar dit maakte het des te meer indrukwekkend, dat ze de hele zaal met zich meekregen. Ook ik was fan, ik kende hun muziek nog niet, maar ze brachten een stevig staaltje melodic death metal waar je goed op kon headbangen, mee heuj'en en klappen. Verder hebben ze ook nog een circlepit van twee personen aan de gang gekregen en vroegen ze bij hun laatste nummer of de hele zaal wou mee springen. Op twee keikoppen na, deed ook iedereen dat. Hele leuke sfeer, waar de band duidelijk ook zelf van kon genieten.
Hierna was het tijd voor het echte feestje, al is het een wonder dat ik daar niet blind ben geworden. Er waren meerdere “my eyessssss!”-momentjes, al had dit niet alleen te maken met het overmatige gebruik van strobes, die natuurlijk recht op mijn gezicht gemikt stonden. Een zonnebril had hier dus nog wel op zijn plaats geweest. Het was Sormenjälki waar de show mee geopend werd en zo ook de dansvloer. De sfeer die al werd gecreëerd bij BRHG kwam nu weer naar boven en ging nog een versnelling hoger. Hoogtepunten qua setlist waren voor mij: Isä Meidän, Kuolettavia Vammoja, welke werd gespeeld net voor ze “zouden afgaan”, Naitu, waar ze dan weer het podium opnieuw mee opkwamen en echte afsluiter Sikiö.
Tussendoor kregen we vage anekdotes voorgeschoteld die vaak nergens op sloegen en all over the place waren, maar op de een of andere manier toch een link wisten te leggen naar het volgende nummer. Needless to say, aan het einde van de avond deden mijn kaken pijn van het lachen. Af en toe werd er ook (al dan niet geheel toevallig) gebruik gemaakt van de discobal die in de Biebob hangt. Natuurlijk stond ik daar weer recht onder, maar dat was best wel plezant; die lichtbolletjes hadden een leuk effect op mijn knalgroene patchvest! En dit was een pak aangenamer dan die überfelle witte flitsen in mijn ogen.
Als je dacht dat het voorprogramma al veel energie vroeg van hun publiek, dan had je geen idee wat Turmion Kätilöt nog zou brengen. We moesten veel mee heuj'en en klappen, maar echt... heel veel en heel lang. Onze armen werden moe, onze stemmen begonnen het te begeven, maar als de echte disco warriors die we waren, gingen we door tot het bittere einde. Kortom, veel gedanst, veel gelachen, veel vermoeide armpjes! Voeg daar nog wat gekke dansmoves van de zangers aan toe en dan weet je: het was weeral de moeite!
Turmion Kätilöt in Biebob © Nicolas Lambinet
Zaterdag 25 februari 2023, Biebob (Vosselaar, BE) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Nicolas Lambinet