Allereerst beginnen met excuses voor het ontbreken van foto's. Jammer genoeg hadden we vanavond geen fotograaf mee, dus voor een keertje gaan jullie er zonder mee moeten doen.
Het optreden dan, zoals ik in de concerttip al aangaf, was dit DE post-hardcore lineup van het najaar. Dus met veel plezier zakte ik af naar Antwerpen voor een heel divers maar leuke avond.
Stiekem was de opener van de avond mijn headliner. Touché Amoré. Al 2 decennia de grens tussen screamo, hardcore en indie-rock aan het vervagen. Dat is Touché Amoré. Een set die vooral bestond uit nummers van hun 2 laatste platen (ok die zijn het meest toegankelijk) en 1nr uit een oude plaat. Maar je zag dat de echte fans al trouw op post stonden tijdens hun set. Veel vuisten de lucht in, veel sing-a-longs en vooral een positieve sfeer die je vooral meemaakt bij een TA show. Hun nummers en vooral hun teksten gaan over pijn, afscheid en verder gaan, en elk optreden opnieuw wil je Jeremy Bolm (vocals) een dikke knuffel geven. Hij straalt zoveel vriendschap en liefde uit, wat eigenlijk haaks staat op hun vaak intense muziek. Een goede set om deze band als opwarmer te zetten want iedereen ging met een positief gevoel de pauze in, wachtend op de volgende band.
En dan kwam eigenlijk de meest bizarre zet (voor mij persoonlijk). Coheed and Cambria was namelijk de volgende band. Toen deze co-headline tour werd aangekondigd ging ik er standaard vanuit dat C&C (door sales en major label) de headliner zou zijn. Maar niet dus, wat eigenlijk hun ook wel siert dat ze zich niet te goed voelen. Wat iets minder goed was was de balans in de setlist. 8 recente nummers en maar 3 nummers uit de back catalogue. Natuurlijk heeft een band altijd het recht om recent werk meer in de schijnwerpers te zetten, maar voor een band met zo een status had ik toch verwacht dat er iets meer klassiekers op de set zouden staan. Want het probleem zit ook gewoon in het feit dat de nieuwe nummers van een ander niveau zijn. Meer prog rock, minder intensiteit, en jawel, zelfs een een bij disco aanleunend nummer. En het was maar bij de klassiekers (IKSOSE3, A Favour House Atlantic en Welcome Home) dat de volledige grote zaal in de Trix meeging. Al bij al een niet memorabel optreden, maar wel een goed optreden.
Thrice nam hun setlist anders aan. 5 nieuwere nummers en dan van zowat elk oud album minstens 1 nummer. Zo hield je iedereen tevreden en dat merkte je ook aan heel het publiek. Ik heb het de afgelopen 20 jaar altijd moeilijk gehad om helemaal into Thrice te geraken, maar deze show kan nu misschien wel eens het kantelpunt geweest zijn. Zo'n intensiteit, zo een vol geluid, en vooral zo sterke nummers. Muzikaal staat Thrice als een huis dat al 20 orkanen heeft doorstaan, en de stem van Dustin is iets speciaal. De rauwheid, het schorre en het passionele komen op de eerste plaats en Thrice profiteert daarvan. 10 albums lang ondertussen en al bij al dus de terechte headliner van de avond.
En geef toe, een chagrijnige 41 jarige scenekid na 20 jaar kunnen overtuigen, dat is niet voor elke band weggelegd. Ik was op een speciale plek tijdens dat optreden en maakte het nu natuurlijk memorabel.
Achteraf konden we nog gaan feesten tijdens een Emo Night feestje, en dat ging nog door tot de vroege uurtjes. Een top avond, met diverse, maar allemaal kwalitatief hoogstaande bands.