Three Days Grace was een van de weinige bands die dit jaar op mijn planning stond die ik nog nooit eerder live gezien had. Je kan je dus misschien wel inbeelden hoe hard ik had uitgekeken naar deze avond. De show was bijna uitverkocht dus dit beloofde een drukke avond te worden. Bij de parkeergarage werd dit al meteen duidelijk, ik denk niet dat ik hier ooit al zo hoog hebben moeten rijden om een plekje te bemachtigen om de auto achter te laten. Nadien kon ik nog aansluiten in een rij die nog steeds niet verdwenen was (ter info, ik kwam zo'n half uur na het openen van de zaal aan bij deze rij).
Aan de merch stand stond nog een ongezien lange rij, in de zaal zelf was het dus al lekker druk voor de set van 10 Years. Het was echter pas wanneer de lichten van de zaal voor de tweede keer dimden en de mannen van Three Days Grace een voor een het podium op kwamen dat het energieniveau in het publiek zowat door het dak ging. Wel, eigenlijk, niet meteen. In eerste instantie ontstond er een zee van smartphones welke de opkomst en het eerste nummer per sé wouden vastleggen. Het is op zo'n moment en wanneer jij een van de enige bent die met volle overtuiging haar devilhorns de lucht in gooit, dat je beseft: "juist, deze muziek is iets toegankelijker dan waar ik meestal naar luister". Wanneer die smartphones dan een voor een weer verdwenen in deze mensenmassa begon de energie meer en meer toe te nemen. Aan het einde van So Called Life kreeg je dan een golf van applaus en gejuich in de plaats.
Muzikaal is Three Days Grace echt bangelijk goed live. Alles klinkt zoals het hoort, alleen was het jammer dat de backing vocals soms wat te zacht leken te staan. Tussen de nummers door aan de andere kant... raakten ze me eerlijk gezegd bijna elke keer weer kwijt. Na elke track werd er wel even "Three Days Grace!" geroepen door het publiek, maar niet bepaald spontaan. Zanger Adam Gontier liet elke keer weer heel duidelijk merken dat hij wilde dat we dit zouden doen. Uiteindelijk had ik hier eerder een gevoel bij van "hoeveel bevestiging heb je nodig, vriend?". Hierbuiten was het ook vooral een hoop gezever, letterlijk en figuurlijk, want laten we zeggen dat ik medelijden heb met de persoon die achteraf dat podium mocht gaan poetsen. Ben ik te veel luxe gewoon op vlak van wholesome bands en gesprekjes die zij voeren met het publiek, of is deze typische rockstar attitude gewoon een enorme afknapper voor mij? Geen idee, maar dit deed in elk geval niet veel met me. Misschien had ik het gewoon net iets anders verwacht van een band die muziek schrijft over zo'n rauwe thema's. Anywho, nu deze rant even van me afgeschreven is...
Er werden uiteraard veel nummers gespeeld van hun nieuwste album; Explosions, maar we kregen ook de nodige dosis klassiekers voorgeschoteld. Tracks als Animal I Have Become, Pain, The Good Life en I Hate Everything About You waren de momenten waarop de zaal echt ontplofte qua sfeer. We kregen ook nog een paar mooie, ingetogen akoestische versies voorgeschoteld en voor drie mensen in de zaal moet dit ongetwijfeld de avond van hun leven geweest zijn. Zij mochten namelijk mee het podium op om te zingen bij Just Like You. Klein emotioneel momentje was wanneer de band Lifetime bracht. Om persoonlijke redenen heeft dit nummer de laatste tijd een grote impact op mij gehad. Of ik een traantje heb weggepinkt op een rock concert? Misschien.
Three Days Grace © Jessica Santiago Lopez
Als encores kregen we nog twee extra klassiekers voorgeschoteld. Never Too Late zorgde voor nog een pakkend momentje in de zaal, om dan weer helemaal los te gaan op Riot als afsluiter. Het einde van deze show was ook ineens het einde van hun tour. Weer een band die van mijn bucketlist af kan. Een dubbel gevoel aan het einde van deze avond, maar al bij al toch heel hard genoten. Bon, terug naar huis dan maar. Doei 013, tot volgende week he!
Setlist
So Called Life Animal I Have Become Home Pain Break The Mountain I Am the Weapon Painkiller The High Road (Acoustic) World So Cold (Acoustic)
Just Like You Neurotic The Good Life Lifetime I Hate Everything About You
Encore:
Never Too Late Riot
woensdag 12 oktober 2022, 013 (Tilburg, NL) | Foto's: Jessica Santiago Lopez Tekst: Ilke Clissen