Met de eerste dag van de werkweek achter de rug stapte ik in de auto naar Tilburg. Dat heeft toch altijd wel wat, zo op doordeweeks even een concertje pakken. Bijna alsof je iets gaat doen wat niet mag, het 's avonds laat maken en de volgende ochtend weer aan het werk. Wel grappig dat gevoel, een beetje tegen de norm in terwijl je er niemand kwaad mee doet.
Ik was echter niet de enige die zo "rebels" op de maandagavond naar een concert ging, want eenmaal aangekomen bij 013 stond er een rij. En niet zomaar een rij, maar echt een fikse rij. Denk; je gaat de straat uit en dan een hoek om en dan weer een straat uit en dan weer een hoek om en dan ben je nog niet bij het einde van de rij. Gelukkig liep het wel allemaal een beetje door en was ik toch vrij vlot binnen. Gezien het concert uitverkocht was, had ik wel drukte verwacht maar ik had me er niet op voorbereid hoeveel mensen er daadwerkelijk zouden zijn, daarom ook dat die lange wachtrij me zo verbaasde. Toch was het in de zaal niet overvol en bleef er net genoeg ruimte om lekker te springen en dansen.
Helaas was ik door de onverwachte rij wat aan de late kant binnen, hierdoor heb ik het begin van de support act gemist. The Cruel Knives speelde een leuk setje en warme het publiek zo goed op. Wat me vooral is bijgebleven was het nummer Shotgun To The Head waar flink werd gebruikgemaakt van lichteffecten. Naast de uitgebreide lichtshow was het ook gewoon een leuke track en in het outro haalde de leadzanger nog even de laatste kracht uit zijn tenen voor een rauwe uithaal.
De band benoemde dat het "hun eerste keer hier" was, maar of ze daarmee Tilburg bedoelen of dat dit hun eerste keer in Nederland was, is me niet duidelijk. Ze werden onder luid applaus van het podium begeleid, toen kon het wachten echt beginnen.
Als je mij ook maar een klein beetje kent, weet je dat ik een gruwelijke hekel heb aan wachten, ik ben behoorlijk ongeduldig wat dat betreft. Maar... voor The Pretty Reckless wil ik deze slechte eigenschap van mezelf wel even aan de kant zetten. Met zoveel mogelijk geduld stond ik in de zaal te koekeloeren tot het negen uur werd, en dan begint het pas écht lang te duren he? Om 21.10 uur gingen dan (eindelijk! ;)) de lichten wederom uit, er klonk een luide sirene en toen kwam de band het podium op. Het eerste nummer dat gespeeld werd was Death By Rock And Roll, tevens de titeltrack van het meest recente album én de naam van de tour. Een song die iedereen in het publiek leek te kennen, de sfeer was gelijk gezet.
Na deze knaller van een opening, werd er teruggegrepen op een stukje nostalgie. Als jarenlange fan vond ik het supergaaf om zo vroeg in de show al een "oud" nummer te mogen horen. Met Since Your Gone als tweede track had het publiek al mogen proeven van zowel nieuw als voorgaand werk, de zaal leek hier ontzettend enthousiast over te zijn. Ook de volgende twee nummers vielen goed in de smaak, blijkbaar zat de setlist erg goed in elkaar.
Toch lijkt de muziek van de eerste twee albums toch nét wat beter te vallen. Bij Make Me Wanna Die én Just Tonight plaagde frontvrouw Taylor Momsen het publiek flink, zo stopte ze verschillende keren met zingen en danste ze vervolgens onder het gezang van de zaal het podium over. Van sierlijke pirouettes op plateauzolen tot sensuele heupbewegingen, deze dame weet hoe ze moet entertainen. De zang leed er echter niet onder, wat het klonk gewoon echt goed. Er was veel interactie met het publiek en iedereen leek er flink van te genieten.
Daarna viel even stil, Taylor nam het woord: 'I've got a question for you, where are all my ladies at?' Waar vervolgens alle vrouwen in de zaal lawaai maakten (en dat waren er nogal wat). 'This song goes out to all of you, but especially to those who have been fucked over by men.' En daarmee werd Witches Burn aangekondigd.
Terwijl de laatste tonen van de track My Bones uitdoofden, wilde de band het publiek bedanken voor het komen. Ook voor The Pretty Reckless zijn de coronajaren zwaar geweest, het weer mogen optreden voelt als thuiskomen, vertelt Taylor Momsen. Ze benadrukt vooral in wat een fucked up wereld we eigenlijk leven – haar woorden, niet de mijne –, maar dat we eigenlijk ook wel weten waar we uiteindelijk terecht gaan komen ná deze wereld. Hierdoor leek iedereen in het publiek wel te weten welke track er als volgende gespeeld zou worden. En ja hoor, algauw start Going To Hell, wederom een wat oudere song die de zaal volledig inpakt. Gedurende dit nummer besefte ik weer eens hoe goed deze band eigenlijk is, live doen ze totaal niet onder voor wat er op de albums te horen is.
En niet alleen de zang is goed, ook de instrumenten zijn strak en sterk. Dit werd bewezen in Heaven Knows, waar een flinke extended gitaarsolo te horen was. Dat was headbangen geblazen en ook de luchtgitaren kwamen overal om me heen tevoorschijn.
Over de instrumentals gesproken, op het einde van de avond, tijdens het encore, werd er nog een fikse drumsolo uit de kast getrokken. Toen die – na wat wel eens vijf minuten zou kunnen zijn geweest – aan zijn einde kwam en het laatste refrein van Fucked Up World gespeeld werd, begon het geschuifel en geroezemoes in de zaal al. Het was stiekem toch al laat en verschillende mensen wilde voor de drukte al buiten zijn. Tsja, dat krijg je dan natuurlijk wel, zo buiten het weekend om...
Maar jeetje, wat een avond, wat een show en wat een blije recensent. Tijdens het schrijven van dit verslag ben ik nog aan het nagenieten. Het was een verrassend goed optreden en ik zou écht iedereen aanraden om The Pretty Reckless een keer live te gaan zien.
Maandag 7 november, poppodium 013 Tilburg (Nederland) | Tekst: Krissy Janssen | Foto's: Jessica Santiago Lopez