Na wat maanden reviews te hebben geschreven over verschillende nieuwe singles en albums was het dan eindelijk zo ver: mijn eerste concertbezoek voor Brothers In Raw! Ik was blij verrast te horen dat ik bij The Interrupters mocht gaan recenseren, ik had er dan ook ontzettend veel zin in. Toch was het wel een beetje spannend; waar moet ik op gaan letten? Wat is interessant om over te schrijven? Ga ik niets vergeten? Dus gewapend met een opgeladen mobiel om notities in te maken en met mijn vriend aan m'n zij om nog het een en ander aan te kunnen navragen ging ik de zaal in.
The Interrupters hebben in 013 mijn verwachtingen overstegen, het was één groot feest en ze gaven me genoeg om over te schrijven! Dit concert had ik niet echt willen missen.
The Bar Stool Preachers
Om stipt 8 uur gingen de lichten uit, hoewel de zaal niet vol stond was het te merken dat het publiek er zin in had. Vrij snel kwamen er zeven heren het podium op gerend, een behoorlijk grote groep naar mijn idee. Maar ook een zeer gevarieerde groep, twee in een net pak, eentje met lange haren en een flinke baard, de leadzanger stond in een simpele broek en zwart shirt en dan liep er nog een rond met groen haar en een mouwloos spijkerjack. Ondanks de bandleden in uiterlijk niets op elkaar leken, konden ze er samen wel wat moois van maken. Met de woorden: "We are The Bar Stool Preachers, we got half an hour so we're not wasting a second" werd het optreden gestart.
Hoewel deze groep redelijk onbekend is, kon je merken dat ze niet bang waren op het podium. Het plezier en energie spatte eraf. Een beetje punk, een beetje ska, een beetje rock, redelijk poppy, maar vooral heel speels en vrolijk. Voor het publiek in de zaal waren The Bar Stool Preachers misschien iets té onbekend, maar het laatste nummer van hun set was gelukkig makkelijk mee te zingen waardoor ze toch een groot deel meekregen.
Al met al een lekkere opwarmer en een leuke band om te zien spelen.
The Interrupters
Na The Bar Stool Preachers werd het podium omgebouwd, de backdrop verwisseld en er kwamen wat kaarsjes te staan. De zaal raakte voller, het was beduidend drukker aan het worden. Wanneer de lichten voor de tweede keer uitgingen, werd er een bekende tune gedraaid; het was bijna alsof we in een spookhuis stonden. Onder het genot van dit spooky muziekje wachtte het publiek geduldig tot de bandleden op komen. Wanneer de muziek weggedraaid werd, kwamen The Interrupters een voor een het podium opgerend onder luid applause en zonder al te veel oponthoud startte ze hun optreden.
Er werd begonnen met Take Back the Power en Title Holder. Twee lekkere swingers om het publiek een beetje op te stoken. Gedurende het derde nummer van de avond, Judge Not, kreeg de schuiftrombone wat extra aandacht doordat er een korte solo aan het nummer toevoegt werd. Een goeie start met veel ska-invloeden.
Even een korte pauze, tijd om de band voorgesteld te krijgen. Kevin, gitarist van de band, nam het woord en stelde zijn tweelingbroertjes voor: Justin (ook gitaar) en Jesse (drums). Voordat Kevin zichzelf voorstelde moest er natuurlijk wel eerst even benadrukt wordt dat hij de grote, knappe, getalenteerde oudere broer is van de twee. Ook zangeres Aimee werd geïntroduceerd aan het publiek, maar als frontwoman van de band geloof ik niet dat dat echt nodig was. Genoeg geklets, tijd voor meer muziek!
Een halfuurtje in, was de vibe pas echt aanwezig, de zaal ging lekker mee en het was echt superleuk om iedereen te zien swingen en genieten. Tijdens Got Each Other en She Got Arrested werd er flink rond gesprongen. Een aantal personen uit het publiek klommen bij elkaar op de schouders en op het podium werd er een kleine lichtshow van gemaakt. Dit is waarom ik The Interrupters zo leuk vind, het is een en al feest.
Gezien In The Wild twee dagen voor het concert is uitgebracht, had ik verwacht dat er meer van dit album gespeeld zou worden. Toch was het pas na ongeveer 35 minuten dat de eerste nieuwe track gespeeld werd: In The Mirror. Hoewel dit redelijk vers van de pers is, ondanks dat dit nummer een single was voor de album release, pakte een deel van de crowd het goed op. Er werd net zo goed gedanst, ook al was de groep misschien iets kleiner. De band leek blij verrast en moest het publiek even bedanken voor -de toen al- fantastische avond. Hier namen ze dan ook even de tijd voor, maar het lied was eigenlijk nog niet klaar, waardoor we na het bedankje we nog verpletterd werden door de laatste uithaal van Aimee.
Door naar meer nieuws, Raised By The Wolves werd ook goed opgepakt, ondanks dat dit nummer echt pas twee dagen uit was. Waarschijnlijk omdat ook deze weer ontzettend dansbaar was en je kon best al een beetje meezingen nadat je het refrein een keer gehoord had.
Terug naar wat oudere nummertjes waar het publiek bijna van ging stuiteren. Gedurende A Friend Like Me ontstond er een kleine pit voorin de zaal. Hoewel het een redelijk vriendelijke, stofte pit was had ik niet verwachte er eentje te gaan zien bij The Interrupters. Mijn vriend leek ook blij verrast en moest er toch even op af. De sfeer zette zich lekker voort tijdens I Don't Wanna Die.
Er werd aangekondigd dat er nog een nieuw nummer gepeeld zou gaan worden. Ik quote Kevin: 'The next song is a new one, it's called Jailbird. This one is for anyone who feels like a prisoner in his own mind. For anyone struggling with anxiety, OCD, depression or other mental difficulties.' Ondanks deze, misschien wel zware aankondiging, was ook Jailbird erg dansbaar maar met een mooie onderliggende betekenis.
Vervolgens hebben The Interrupters ter ere van hun recordlabel Epitaph een mash-up gespeeld van bekende nummers van andere band die onder dit recordlabel zijn uitgebracht. Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat ik er niks van herkende, dus meer details kan ik ook niet geven. Er waren gelukkig genoeg anderen in het publiek die wel konden meezingen, ook werd er een circle pit opgeroepen en kwam de eerste crowdsurfer over het publiek gezwommen. Hierdoor is er geen tijd "verloren" gegaan aan de covertjes maar het een leuk extraatje was voor degene die de muziek wel kende.
Na dit eerbetoon aan Epitaph werd het publiek weer aangesproken. Voor The Interrupters was de show in 013 de eerste van hun tour. Ze waren dankbaar voor zo'n fijn publiek en een goede aftrapper voor de komende maanden. Er werd afgeteld en Gave You Everything klonk vervolgens door de speakers. Met strandballen die door de zaal stuiterde, een grote groep mensen die losgingen en een superlekker nummer maakte het een mooi aanzicht. Ook de band was zichtbaar aan het genieten van dat moment.
In de tussentijd was ik ook verder naar voren verplaatst. Dichter bij het podium was er niet alleen meer ruimte omdat iedereen zo uitbundig aan het dansen was, het was er ook nog eens mega gezellig. Gedurende As We Live heb ik fanatiek meegedaan en ook een klein beetje gebaald dat ik me niet eerder naar voren had gedrongen.
Vervolgens moest er door de band nog even gepeild worden wie The Interrupters eerder had gezien in Amsterdam (Melkweg, 2019) of Hilversum (The Skiff, 2015) en wie The Interrupters die avond voor het eest zag. Niet dat het wat uitmaakte, want Aimee verwelkomende ons allemaal tot de familie met het volgende nummer: This Is My Family. Stiekem is dit ook wel een heel grappig lied, als je maar goed genoeg naar de tekst luistert. Van iets luchtigs en leuks, even met twee benen terug op de grond gezet worden met Room With A View. Blijkbaar een lied dat ze al een hele tijd niet live gepeeld hebben, maar persoonlijk ben ik heel blij dat ze het die zondag toch deden. En ja, dit is een nummer waarbij ik toch een klein traantje heb gelaten.
En toen kwam het einde al snel in zicht. Hoe graag ik nog een uurtje had doorgedanst op de ska klanken van The Interrupters, was er maar een track waardige genoeg als afsluiter van de avond: She's Kerosene. Met confetti tijdens het laatste refrein en genoeg mensen die de longen uit hun lijf zongen, kwam het concert ten einde.
Wauw, wat een feest. En een feestje had ik op zich wel verwacht, maar een crowd die zo lekker mee ging en van begin tot eind danst had ik niet ingecalculeerd. Het was echt een leuke avond met goede muziek en een superfijne vibe. The Interrupters zijn live echt een dikke aanrader! Ze klinken goed, zetten de sfeer en ze hebben me meer dan genoeg gegeven om over te schrijven voor mijn eerste concertreview.
Zondag 7 augustus, poppodium 013 Tilburg (Nederland) | Tekst: Krissy Janssen