Het was ondertussen weer maar eens tijd voor mijn eerste concert van het jaar. Niemand minder dan The Halo Effect mocht de spits afbijten en dit deden ze samen met Pain en Bloodred Hourglass. Deze keer was er voor mij geen enkele band bij die ik voor de eerste keer live zou zien en wist ik op voorhand dat het muzikaal een zeer sterke avond zou worden. Bloodred Hourglass zette hun show in voor een halfvolle Trix, maar dit weerhield hen er niet van om het beste van zichzelf te geven. De straffe vocals van Jared Koukonen weten iedereen wel te overtuigen en vanaf Waves of Black werd het enthousiasme in de zaal des te groter. Bij Veritas werd dan aan het publiek gevraagd om een “sunday circle pit” op te starten en, hoewel het eerder een mini moshpit werd, had dit dan toch succes. De zaal was in elk geval al goed opgewarmd dankzij deze Finnen!
Als tweede kregen we het industrial powerhouse onder de naam Pain voorgeschoteld. Deze keer zonder schermen op de achtergrond, maar gewoon met een gigantisch grote banner. Naar goede gewoonte brachten zij een stevige dosis sfeer waar ze de hele zaal mee lieten bewegen. Eer werd vrolijk geklapt, gesprongen en gedanst. Bij Call Me werd het nummer dan nog even onderbroken, omdat Peter besefte dat er iemand miste op het podium. Als je deze single kent, dan weet je waarschijnlijk wel dat Joakim Brodén van Sabaton hier eigenlijk in meezingt. Hij was jammer genoeg niet aanwezig, dus moest gitarist Sebastian Svalland dit deel maar op zich nemen. Klein grappig momentje toch wel en typisch iets voor Pain. Natuurlijk werd hun show ook goed gevuld met de nodige outfit changes. Verdere hoogtepunten waren, uiteraard, Party In My Head waarbij er nog een aantal strandballen in het publiek werden gegooid (welke toch echt wel harder vliegen en aankomen dan die grote ballonnen) en Shut Your Mouth waar iedereen nog een keer volledig los kon gaan.
Dan was het uiteraard nog de beurt aan onze main act; The Halo Effect! Elke keer dat ik Mikael Stanne aan het werk zie, staat de man op het podium met de grootste glimlach ter wereld. Ook deze avond was dat niet anders. Het is altijd fijn om te kunnen zien dat iemand zoveel passie heeft en zoveel plezier beleeft aan zijn job. Dit enthousiasme bleef dan ook niet enkel bij de zanger, maar kon je ook goed terugzien bij de andere bandleden! De muziek van The Halo Effect bevat wel net iets minder energie dan die van Pain, waardoor de beweging in het publiek een beetje afnam, maar de sfeer was er zeker en vast nog wel. Er werd doorheen heel de set enthousiast geklapt, ge-heujd, gezongen en geheadbangd! Hoe kan het ook anders, met zo'n sterk staaltje muziek en zo'n geweldige vocals op het podium?
Hoogtepunten voor mij waren Feel What I Believe, Detonate met zijn geweldige melodische riffs, Days Of The Lost en afsluiter Shadowminds. De rest van het publiek werd ook enorm enthousiast van Gateways, maar met dat nummer heb ik zelf net iets minder connectie. Aan het einde van hun set bleef de band dan nog even nagenieten op het podium, terwijl het publiek de outro van A Truth Worth Lying For meezong. Zo konden zowel zijzelf, als alle fans in de zaal dit laatste momentje nog extra goed opnemen en met een voldaan gevoel de avond beëindigen. Het was in elk geval een goede show om mijn concertjaar mee in te zetten; drie geweldige bands, veel sfeer en sterke live performances.
The Halo Effect © Tim Vermoens (Gigview)
Zondag 26 januari 2025, Trix (Antwerpen) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Tim Vermoens (Gigview)