Ondertussen heb ik hen vijftienmaal op de teller staan en zijn ze hiermee de band die ik het meest live aan het werk zag. Het begon allemaal in 2011 in Club Satchmo (Affligem), kende broeierige hoogtepunten in 2013 (4AD, Diksmuide) en 2016 (AB Club, Brussel) en eindigde in 2018 (De Kelk, Brugge). Ik vergeet hierbij zeker niet het sublieme optreden in de Manuscript (Oostende), onder de naam Delirium Rock Revival, niet. De tachtig gelukkigen die er toen bij waren, kunnen nog steeds die brede grijns niet van hun tronies toveren.
... en plots kregen we geluiden van over de grote plas te horen: onze zo geliefde heiligen zouden opnieuw de hort op gaan, te beginnen met een show in hun thuisstad Nashville.
Natuurlijk begon het ook hier overal te buzzen: wie, wat, waar, waarom? Nee hoor, geen reünie tour zoals ik her en der lees, de band is immers nooit gesplit, twee van de originele leden blijven afwezig en ze zouden ook maar éénmalig uit die winterslaap komen voor een korte rit van zeven shows. Ook geen harmonica zoals tijdens de show in de Exit/In, die blijft nl. netjes opgeborgen. Wel de vertrouwde gezichten van de laatste jaren, m.n. oprichters Benjamin Ringel en David Supica, trouwe strijdmakker Dylan Fitch en eveneens bekende gezichten Nate Kramer en Vincent Williams.
Laat me beginnen met de loftrompet en afronden met een paar kritische bedenkingen. Kan je als doorwinterde fan dat laatste niet aan dan weet je wat je moet doen: skippen, die laatste alinea.
Vijf klasbakken blijken er terug zin in te hebben en kiezen voor hun enige Belgische show vanzelfsprekend voor De Zwerver (Leffinge). Een goede keuze gezien de tickets vrij vlot de deur uitgingen en er tot het laatste moment nog vraag was. De gezellige club in Leffinge was dus met 500 aanwezigen goed gevuld zonder dat de muziekliefhebbers tegen elkaar geplet werden, waarvoor dank. Het geluid was top, het licht zat goed en op het podium spatte de speelvreugde eraf. Gezien ik pas om 21u30 aanwezig kon zijn (een mens moet al eens werken en een onverwachte omleiding strooide ook wat roet in het eten), moet ik voor het eerste halfuur afgaan op enkele indrukken die ik nadien kon oppikken (met dank aan Yves, Pieter en nog wat mensen die ik ter plaatse even kon spreken). Met een zinderende Resonator ging de avond van start: het tweeluik uit Bones, het album waar met vijf songs de nadruk op lag, diende gepast als opwarmer. Geen idee hoe Are You (uit Monte Vista) is ontvangen, op twee songs na ben ik nooit fan geweest van dat laatste album. Een eerste hoogtepunt (of magistraal moment) kwam er met The Chain: één van de allerbeste Mac-nummers ooit en altijd erg straf gebracht door TDS. Ik zag ook, met héél veel pijn in het hart, dat ik Butte La Rose had gemist, just love that tune!
Ik kon wel mooi al dansend binnenkomen op de tonen van Heavy Hammer. Man, wat swingt dat nummer toch zo leuk en relax. Aan de wiebelende lichamen kon ik zien dat er al serieus genoten was. Ons Vlaams publiek blijft echter toch nog altijd zo gereserveerd, al zijn Pray On en het zo mooie 3,000 Miles nu niet de song om helemaal bij uit je dank te gaan. Daarvoor was er meer nodig. Good In White bv., dat 'vuil' gespeeld werd en een oerend hard slot kende. Perfect opgevolgd door Momma met de gekende en zo efficiënte gimmick om het dak eraf te doen gaan: jaja, we mochten weer eens terugroepen naar de kerels on stage en dat deden we luid en met alle plezier, zij het iets minder door de neus dan pakweg op een zaterdagvond. De reguliere set werd afgesloten met Death Letter Jubilee, een nummer dat lekker vooruitgaat om te culmineren in pure razernij. Dak eraf dus!
Wie de setlists van deze tour had bekeken, die wist dat er nu een subliem momentje zou volgen. De John Prine cover Paradise werd, zoals het hoort, helemaal akoestisch gebracht door Fitch, Kramer en Ringel. Niet evident voor 500 toch best bezwete lijven, dus respect voor de boys om het er toch op te wagen. Pech voor mij gezien ik net op dat moment rechtsachter de zaal stond, bij de wagenwijd openstaande deuren. Ook al stond er slechts 10 man aan de bar, toch slaagden die (randdebielen, no apologies) erin de beleving te verstoren. Geen idee tot hoever hun gebral reikte, al hoorde ik toch geregeld een 'sssshhhhtttt' uit de zaal. Plots ging het licht bij me aan en sloot ik de deuren. Bijna niet te geloven hoe erg het vanaf dat moment ook voor mij genieten was. Ik ontplofte dan ook even toen een oudere dame krampachtig poogde die deuren terug te openen, de verkeerde kant uit trouwens. Nope, anno 2023 mag je mensen geen draai om de oren meer verkopen, maar een korte sneer haar richting uit had zowat hetzelfde effect. Probleem opgelost en tijd om het feestje af te ronden!
Beste TDS, héél erg bedankt voor jullie performance, voor de speelvreugde en intensiteit, voor de knappe setlist en het ongelooflijke vakmanschap. Ik ben blij dat ik dit mocht meemaken en ik was zeker niet de enige met dat gevoel.
Klik HIER voor de volledige fotoset.
Volgt het onderdeel 'John gaat weer even mierenneuken'. Jullie zijn gewaarschuwd.
Waarom ook hier niet die harmonica? Dat zou pas écht de kers op de taart zijn geweest. Desnoods met een hired hand. Natuurlijk maakt dit geen deel meer uit van het geluid van de band en vullen Fitch en Kramer de 'leemtes' perfect op met zalig slidewerk en keys. Hadden ze het in Nashville niet gedaan, dan had ik er zelfs over gezwegen.
Waarom niet gewoon Monte Vista skippen? Als iedereen nu eens doodeerlijk is, dan geven we oprecht toe dat dit album niet TDS is. Dat deze nieuwe weg misschien wel eens de doodsteek was.
Hoe is het mogelijk dat deze band zelfs geen vier clubshows kan uitverkopen? Dat doet me twijfelen een de hoop bij velen dat er een vervolg zou komen, ook al hebben ze blijkbaar wat nieuwe songs geschreven. Aan de kwaliteiten van de muzikanten en hun songs zal het niet liggen. Ook niet aan de promo van de getrouwen rond De Zwerver en Kulturrampe, de twee uitverkochte shows. Laat ons niet vergeten dat Die Rampe slechts 100 fans kan herbergen. Wanneer de ambitie niet op minstens 250 à 500 toeschouwers per avond ligt en alle clubkeuzes en promo die richting uitgaan, dan zal het aanmodderen blijven en dat zie ik de heren, met alle begrip hiervoor, niet meer doen.
woensdag 24 augustus 2023, De Zwerver (Leffinge, BE) | Tekst John Van de Mergel, Foto's: Pieter Bouckhout