Geschiedenis schrijven, dat was mijn voorspelling over het optreden van The Chats van afgelopen dinsdag. Uitgekomen, denk ik. Het was van het begin tot de allerlaatste luide noot een zot intense avond aan punkrock. Deze review schrijven gaat niet makkelijk zijn, want eigenlijk zou ik gewoon willen zeggen dat het steengoed was en het daarbij laten. ZO geweldig was het, dat’k er nog steeds sprakeloos van ben. But here it goes.
Voorprogramma was Powerplant, een voor mij volledig onbekende band uit de UK. Zelf plaatsen ze zich in de categorie synthpunk. Graag zou ik jullie vertellen welke nummers ze gespeeld hebben maar heb van hun optreden weinig meegekregen en wat ik heb gehoord klonk vaak hetzelfde dus moeilijk terug te vinden wat ze nu precies speelden. Al waren ze wel een goeie opwarmer van de avond. Volgens het magazine So Young – waarin ze in een interview vertellen een gemeenschappelijke liefde te hebben voor Kasteel Rouge, ahh kijk – is dit wel een band die op je radar moet staan. De kleine venues waar ze nu spelen zullen snel omgeruild worden voor grote zalen, aldus So Young. Een voorspelling die met hun optreden in de Orangerie best wel concreet aan het worden is. Hun sound is post punk met synths, veel lawaai en onverstaanbare lyrics. Het klonk allemaal best donker, dus zeker voor de fans van The Chats een aangenaam begin van de avond. Nekspiertjes konden hier op’t gemakske opgewarmd worden. Hun laatste album is too much synths naar mijn goesting. Maar gelukkig hebben ze veel gespeeld van hun People in the Sun-plaat, iets wat klinkt als Molchat Doma. Powerplant is naar mijn mening klassieke Britse postpunk tout court, check ze uit. Maar skip echt die laatste plaat (of niet, ben uw mama nie hé).
Toen was het opeens vijf voor negen. The Chats gingen eraan beginnen en in een mom van tijd stond de zaal vol. Het publiek was ongeduldig. Er werd geklapt en gefloten. Toen ze op het podium kwamen gesneld zei zanger Eamon Sandwith; “Hi we’re The Chats and this song is called Nambored!” en het dak ging eraf letterlijk in die eerste tien seconden. Drankbekers gingen de lucht in, een stel benen ook. Zo goed als de volledige ruimte voor het podium was één grote pogo. Heb al veel concerten met fanatieke fans gezien maar deze sloeg echt alles. Nog nooit heb ik zo’n ongelofelijk goeie energie gevoeld tijdens een optreden. Zelf stond ik net iets achter de harde kern, tegen het einde van het concert meer achterin maar ook daar werd er stevig geheadbangd van begin tot eind. Hun beste nummers passeerden de revue en luidkeels werd er meegebruld met Smoko, Dine-‘n-Dash, Pubfeed en 6L GTR. Bij elk nummer trouwens werd er op voorhand even aangekondigd welk zou volgen, een beetje zoals een bende brave schoolknapen. Iets wat mij na het vierde nummer vooral aan het lachen bracht. Het was ook de verjaardag van Eamon dus hebben we allemaal samen “happy birthday” gezongen en er werd een taart op podium gebracht, leuk. Sandwith beloofde dat we die samen zouden opeten maar we hebben allemaal op onze honger moeten blijven zitten, minder leuk. Dit terzijde. Dat The Chats hun muzikale voorbeelden weten te eren, bewezen ze in een ongelofelijk stevige cover van het nummer Rock ’n Roll All Night van Kiss – misschien ben ik nu wel fan van dat nummer. Ook Metallica passeert even in de intro van het nummer Jetro. GIMME FUEL GIMME FIRE gevolgd door een lichte ontploffing aan geluid die bijna door de geluidsbarrière klonk te gaan. Kíppenvel. Sandwith speelde even zijn bass stuk, drummer Boggis bewoog sneller dan het licht en Hardy’s riffs deden menig mensen op super vreemde manieren bewegen. Beetje bezeten door muziekdemonen ofso. Allemaal goed en wel, het concert was snel op z’n einde gelopen. Iedereen hoopte nog op een encore maar die hebben we helaas niet gekregen. De opinie van het publiek achteraf was verdeeld, sommigen vonden het te kort en die encore was toch schoon geweest. Anderen vonden het net lang genoeg want het klinkt toch altijd zowat hetzelfde. Met beide meningen ben ik het eens eigenlijk. Een encore had mijn nek zeker niet aangekund – ‘k heb nog steeds wat last – maar mijn oren kregen er geen genoeg van. Lofzang alom dus voor die vreemde luide dudes van aan Sunshine Coast. Hoedje af, bank vooruit, etc… voor The Chats.
dinsdag 28 juni 2022, Botanique Brussel) | Tekst: Sinitta Leunen, Foto's: Mats Verscheuren - CPU