4 nov. 20224 minuten om te lezen

Concertverslag | The Afghan Whigs (support: Ed Harcourt), De Roma, Antwerpen

Je hebt helden en je hebt HELDEN. Wat iemand tot een held maakt is natuurlijk een zeer subjectief en persoonlijk gegeven waarbij u zich door niemand regeltjes moet laten opleggen. Voor mij is Greg Dulli zo’n HELD. Met welk muzikaal project hij solo of in groepsverband ook op de proppen komt, ik volg hem blindelings. Gewoon omdat ik weet dat het steeds garant zal staan voor fantastische muziek. Vanavond stond mijn held met zijn Afghaanse Pruiken in De Roma in Antwerpen. Een plaatje dat perfect klopte, één van de meest fantastische muzikanten in één van de allermooiste concertzalen.

Greg had zijn maatje Ed Harcourt mee uitgenodigd om het voorprogramma te verzorgen.

Ed kreeg een half uurtje de tijd om het (slechts matig geïnteresseerde) publiek op te warmen. Dat is op zich al geen eenvoudige taak, zo in je ukkie op dat podium tussen alle Afghan Whigs gear en als je een deel van je set dan ook nog eens vult met nummers uit een nieuw album dat pas volgend jaar verschijnt maak je jezelf het niet gemakkelijk natuurlijk. Nu, Ed Harcourt is een meer dan degelijke songsmid en naar het einde van z’n set toe kreeg hij meer dan gewoon maar een beleefdheidsapplaus.

Enkele minuten voor The Afghan Whigs begonnen kwam hun tourmanager het podium op om de aanwezigen te informeren over het gebruik van flash photography. “There will be none!” was het duidelijke advies. Meer nog, mensen die van plan waren om heel de tijd met hun smartphone in de lucht te staan zwaaien werden kordaat verzocht achteraan in de zaal te gaan staan. “Be in the moment.”, was zijn advies. Een statement dat toch op bijval kon rekenen. Ook werden we ernstig geadviseerd om oor bescherming te gebruiken. The Afghan Whigs geven immers niet toe op decibels! En dat hebben we inderdaad geweten.

Eerder dit jaar verscheen het nieuwe album How Do You Burn?, en dat mocht ook de set openen met I’ll Make You See God. De eerste nummers kwamen trouwens allemaal uit de post-reünie periode. Ik vermoed dat niet alle fans die albums even goed kennen, de reacties waren weliswaar enthousiast maar toch nog wat gereserveerd. Dat had Dulli ook in de mot want hij categoriseerde het publiek op dat moment “somewhere between Norwegians and Finns”. “You need to find your inner Italian or Spaniard”, adviseerde hij ons verder. “Don’t want to tell you how to behave but we’re ready to go down, here. Are you ready to go down with us?” Om vervolgens Gentlemen in te zetten. En jawel hoor, dat was wat wij Generation X-ers nodig hadden om onze grijze haren volledig los te schudden. Het mooie What Jail is Like volgde.

Dulli gaf ons ook nog mee dat dit de 59e show was van de tour dit jaar maar het nummer Debonair werd vanavond voor de allereerste keer gespeeld tijdens die tour. Joepie! Dat het ten koste moest gaan van Fountain and Fairfax is slechts detailkritiek van ondergetekende. Waarna het weer tijd was voor recenter werk met Algiers (met de flagrant gepikte drumintro van Be My Baby van The Ronettes), Catch a Colt en I Am Fire.

We kennen Dulli ook als de man die vaak covers mixt met zijn eigen songs. Hier deed hij dat door Andrew Lloyd Webber’s Heaven on Their Minds moeiteloos te laten overgaan in Somethin’ Hot. Vervolgens liet hij z’n gitaar even staan, joeg Rick Nelson van achter z’n piano en nam die zelf over om het mooie Please, Baby, Please te spelen samen met It Kills en Demon in Profile.

De gitaar mocht er weer bij voor de lekker rockende cover van de Buzzcocks cover Why Can’t I Touch It.

Er was ook een beetje een emotioneel moment. Het begon met Dulli die vertelde hoe hij en bassist John Curley (de enige andere nog originele Pruik) in 1989 voor het eerst in Brussel waren. Hij vertelde verder over hoe ontelbaar keer veel hij al in ons land was, solo of zowat met elke band/project die hij al had maar vooral met The Gutter Twins, zijn samenwerking met wijlen Mark Lanegan. De Antwerpse connectie met Lanegan (die nog lange tijd boven café Tsjaplin in Deurne heeft gewoond) was daarbij belangrijk. Dixit zijn eigen woorden: “I still miss Mark like a motherfucker” raakte ook de juiste snaar bij het publiek. En om het kracht bij te zetten kwam ook Aldo Struyf (die andere buddy van Lanegan) er ongemerkt bij om Methamphetamine Blues te spelen. Ik heb er toch ongegeneerd een paar tranen bij weggeveegd.

We gingen ondertussen stilaan naar het einde toe. Maar niet zonder een gigantische apotheose die bestond uit de oerklassiekers John The Baptist, My Enemy en Summer’s Kiss. Als absolute finale kregen we een lang uitgesponnen medley van Into the Floor en There is a Light That Never Goes Out (van The Smiths weet u wel) waarin ook de hele band nog eens werd voorgesteld en ons werd verzekerd dat wij een f*ckin’ awesome crowd waren. Complimentjes krijgen doet altijd deugd.