woensdag 29 januari 2020, De Kreun (Kortrijk) | Foto's: John Van de Mergel Tekst: Goedele Godfroid
Caspar Brötzmann Bass Totem
Een man, een gitaar en elvendertig versterkers. Het klinkt een beetje als een kat die over snaren loopt. Plebs zoals mijzelf kunnen dit moeilijk verstaan. Noise. Drone muziek. Geluidjes. De contemporary art onder de muziekgenres. Het voelt alsof ik op een gigantische vibrator staat dat aan het gaan is op hard mode. 'Zou ik hier een klaplong van krijgen?'- bedenk ik mij.
Hij speelt iets dat random klinkt op zijn gitaar, zonder structuur. Ver weg van de klassieke songwriting, dieper in de put van het abstracte. Termen zoals refrein, strofe, bridge kan je allang vergeten. Zelfs de vocalen hadden opgenomen kunnen geweest zijn in een pub vol dronken mannen. Er komen gedachten in mij op zoals: Wat als hij zich inbeeldt dat HIJ het publiek is, en WIJ de performance? Die paljas heeft ons allemaal bij de neus, die speelt helemaal niets en wij doen hier allemaal alsof dit kunst is op de bovenste plank van de verhevenheid?
En dan pas besef ik dat deze man geslaagd is in zijn opzet. Door zijn anti-melodie in zijn ballsy solo performance heeft hij mij doen twijfelen aan alles dat muziek definieert. Horizonten worden verbreed in het muzikaal landschap dat ik allang dacht te kennen.
Sunn O)))
Ik denk mijn 28 jarige niet-rokers longen hier aan hun gezondheid ongedaan zijn gemaakt. De mannen van Sunn lachen er niet mee. Als hun set er niet uitziet alsof je 4000 kilometer in de lucht zit, gaan ze niet van start. Rook, rook en nog eens rook. Als ik een hand voor mijn gezicht uitstak kon ik het niet meer zien. De eerste 50 minuten van de set zag ik 2 vage schimmen staan. In het laatste kwartier heb ik pas opgemerkt dat er nog 2 mensen aan synths stonden. Of er nog een derde gitarist aanwezig was, weet ik zelfs niet.
Als ambient je ding is, heb je sowieso al eens gehoord van Sunn. Hun albums gaan soms puur op in het abstracte, soms hoor je er nog wel een bepaalde structuur in. Hoewel ze vaak Drone muziek genoemd worden, noemen ze zichzelf liever power ambient. Dat is het ook. Versterkte ambience.
Hoe houden ze zich zelfs aan een setlist? Onthouden ze de nummers dat ze spelen? En hoe doe je dat dan zonder enige structuur? Spreken ze af met gebaren telkens als ze hun arm in de lucht steken om vervolgens een toon te spelen? Het hele optreden is fascinerend als je een leek bent op het vlak van ambient optredens.
In het laatste deel van de show haalde Steven Moore een trombone boven en bespeelde deze zoals je nog nooit een trombone hebt gehoord. Heel de avond brengt een mysterieuze, bevreemdende vibe met zich mee en dat maakt Sunn wel een band dat je beleeft, en niet alleen maar hoort. Ze zijn het absolute tegenovergestelde van Amerikaanse popmuziek en rebellen in een omgeving waar het gemakkelijker is om geld te maken wanneer je maar een catchy genoeg refrein schrijft. Bewonderenswaardig, maar niet voor iedereen.