Sum 41 bestaat intussen net geen 30 jaar. Ik mocht ze doorheen de jaren al enkele keren live aanschouwen en telkens was het genieten van een topshow. Maar zoals ze zeggen: aan alle mooie liedjes komt een eind. En dat is nu ook het geval voor Sum 41, zo blijkt. Ze kondigden aan ermee te stoppen, maar niet voor ze nog een laatste afscheidstournee doen. Nederland mocht de spits afbijten op maandag 21 oktober. De place to be was de Mainstage Brabanthallen in 's-Hertogenbosch.
Na de helse file op de Antwerpse ring te trotseren, kon ik gisteren na 3 uur éindelijk voor het eerst de Mainstage Brabanthallen betreden. Tja, je moet er wat voor over hebben om een groep voor een laatste keer aan het werk te zien (of ja, niet helemaal want ik ga gewoon nog keer in Brussel hoor). Laat me alvast dit zeggen: het is wel impressionant om die hallen voor het eerst te zien. Leuke locatie voor een afscheidsshow alleszins!
Na wat onduidelijkheid omtrent de start (eerst werd 20u gecommuniceerd, dan 19u, maar uiteindelijk begon de avond om 19u30), mocht The Bronx de spits afbijten. Het is de support die voor een deel van de Europese tour meereist. Zelf kende ik ze nog niet, maar ze halen toch vlotjes de 168k luisteraars per maand. Op ongeveer 40 minuten ramden ze er 9 liedjes door, maar het publiek was toch nog niet helemaal mee, had ik het gevoel. Ik vrees dat de band nog niet bekend genoeg is. Gelukkig waren er wel enkele liefhebbers en kon de band nu en dan op wat bijval rekenen. Aan enthousiasme ontbrak het hen alleszins niet, dus als opwarmer kon de groep wel tellen. Helaas viel het einde wat in het water door een veel te lange muzikale outro (naar mijn mening). Deze nam ongeveer een vierde van de set in beslag waarbij de nodige 'applausje voor de drummer', 'applausje voor de bassist', etc. aan bod kwamen. Zo raak je het publiek wel een beetje kwijt, maar ze lieten het niet aan hun hart komen.
Om 20u45 was het tijd voor dé mannen van de avond: Sum 41. Zowel de groep als het publiek vloog er meteen keihard in met Motivation. Het was duidelijk waarvoor iedereen er die avond was, wow! Er werden meteen wat populaire songs gespeeld. The Hell Song en Over My Head (Better Off Dead) mochten natuurlijk niet ontbreken op een afscheidsshow. Wat op de setlist tijdens het Amerikaanse deel van de tour wél ontbrak, was Screaming Bloody Murder. Blijkbaar was hier echter veel vraag achter, want de groep zette het nummer nu toch op de setlist 'due to popular demand'. Ik moet wel zeggen dat ik de sfeer wel wat zag dalen bij dit liedje. Toch niet zo populair als ze dachten in Europa precies.
Kort daarna kregen we nog een kleine aanpassing ten opzichte van de Amerikaanse tour: War werd toegevoegd. Deze kreeg al wat meer animo, maar het is natuurlijk een rustigere song. Soit, ik was blij dat deze erop stond! Ook nieuwe nummers zoals Landmines en Dopamine mochten natuurlijk niet ontbreken. Overigens op een gitaar die hij de dag ervoor kocht in Den Bosch! Wanneer Walking Disaster aan de beurt is, krijgen we nog een kleine anekdote van zanger Deryck Whibley. Toen hij 17 jaar was, kreeg/kocht hij zijn eerste gitaar. Helaas werd deze in 2003 gestolen en bleef hij lange tijd spoorloos. Een tijd terug besloot Whibley op zoek te gaan naar zijn eerste gitaar en wonder boven wonder vond hij die terug! De gitaar is sinds enkele weken opnieuw in zijn bezit en moést natuurlijk mee op de afscheidstour!
Na With Me krijgen we ook hun allereerste song te horen: Makes No Difference. Daarna volgt een mash up van My Direction, No Brains en All Messed Up. Na een drumsolo en nog wat recentere en minder recente liedjes, krijgen we nog drie hits te horen: Pieces, Fat Lip en Still Waiting. Natuurlijk moet er ook een encore volgen. Die wordt ingezet met Summer, volgens Sum 41 hun eerste goéde song. Waiting on a Twist of Fate en In Too Deep (hoe kan het ook anders) vervolledigen de encore. Daarna lijkt het gedaan te zijn (lichten aan, afscheidsfoto, etc.) maar niets is minder waar. Sum 41 is niet van het podium te krijgen: ze spelen nog eventjes So Long Goodbye en gooien er nog een covertje van NOFX bij (Linoleum). En dan is het écht gedaan.
De show was hoe een Sum 41 show moest zijn. En hoe je verwachtte dat hij zou zijn. Er was meteen vanaf song 1 pyro en bij song 2 werd al confetti in het publiek geschoten. Dit werd doorheen de show nu en dan aangehouden en ook ballonnen mochten niet ontbreken. Een show met veel, welja, show, maar ook met kéigoeie live vocals, ambiance en plezier alom! Ik zal ze missen. Maar eerst morgen nog even naar Brussel ... daarna treuren!
Maandag 21 oktober 2024, Mainstage Brabanthallen ('s-Hertogenbosch) | Tekst: Maui Vindevogel