30 okt. 20223 minuten om te lezen

Concertverslag | Sonata Arctica, 013

Sonata heeft een speciale plaats in mijn hart en zal deze altijd hebben. Dit is namelijk een van de eerste bands waar ik echt verliefd op ben geworden én de allereerste band die ik live heb gezien. Het ging dus sowieso wel een nostalgische avond worden. Het feit dat dit hun akoestische tour was, waarbij ze nummers brachten van hun laatste albums, Acoustic Adventures Volume 1 & 2, maakte dit gevoel alleen maar groter, aangezien beide albums vol staan met Sonata klassiekers, maar dan in een akoestisch jasje.

Als voorprogramma kregen we de Zweedse Eleine voorgeschoteld. Een band waar ik nog nooit eerder van gehoord had, maar die wel een serieuze indruk op mij wist achter te laten. Aan het enthousiasme in het publiek te merken, was dit niet alleen bij mij het geval. Ook zij brachten hun eigen nummers in een akoestisch jasje. Ik weet niet of je het jezelf kan voorstellen, maar stevige gitaarsolo's en headbangende mannen op een podium in combinatie met akoestische muziek, het heeft wel iets. Om het in hun woorden te zeggen "Acoustic shows are metal as fuck!" who knew? Al was ik na hun show wel enorm benieuwd hoe ze zouden klinken in een "normale" setting.

Eleine © Wim Van Sand

Na Eleine was het uiteraard de beurt aan Sonata Arctica. Met de woorden "If you, for some reason, did not know this was going to be an acoustic show and are now unpleasently surprised, well that's just too fucking bad!" en The Rest of the Sun Belongs to Me werd hun set meteen goed gestart. Ook hier was een duidelijk enthousiasme te merken in het publiek. Enige nadeel aan zo'n rustigere show is dat je dus wel iedereen kan horen praten en meezingen. Nu, dat zingen is een ding, beetje confronterend soms, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Dat praten aan de andere kant ... werd met momenten best vervelend. Dan heb je een supermooi, rustig nummer, wat veel betekent voor jou of voor andere mensen en hoor je daar een paar mannen knalhard overheen praten en lachen, alsof het hen geen hol kan schelen. Het ging zelfs zover dat zanger Tony er een (ik moet zeggen, zeer respectvolle) opmerking over maakte en vroeg om dit niet zo luid te doen omdat dit zowel voor hen als voor de rest van het publiek niet echt ideaal was. Niet dat hier naar geluisterd werd door deze specifieke personen, maar de manier waarop hij dit aanpakte toont nog maar eens wat voor een wholesome mannen dit zijn.

Tussen de nummers door kregen we nog enkele anekdotes over de betekenis ervan of op welk punt in zijn leven Tony zat toen hij deze schreef, wat altijd wel leuk is om mee te krijgen. Je komt ook wel leuke dingen te weten over de bandleden. Zo blijkt dat Elias tijdens de lockdowns het random idee kreeg om te leren banjo spelen, wat er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat er bij Flag In The Ground zo'n leuke uptempo banjomuziek te horen is. Thanks Elias! Die banjo bij dat nummer was mijn favoriete element van hun laatste album. Buiten dat nummer waren Shamandalie en Tallulah ook enkele hoogtepunten voor mij. Hoe vaak dat ik die twee wel niet heb meegezongen vroeger, als melige tiener, ik zou het niet kunnen tellen, maar ze zijn dus in elk geval wel heel speciaal en nostalgisch voor mij.

Uiteraard waren meezingers als Fullmoon en Victoria's Secret weer de grote publieksfavorieten. Wat ook wel leuk is, is hoe Tony vaak uitbeeldt wat hij zingt. Klinkt misschien vreemd zo, maar als je ze al eens live aan het werk hebt gezien, weet je vast wel wat ik bedoel. Traditiegewijs werd de show niet zomaar afgesloten na Don't Say a Word, oh nee ... Een Sonata show eindigt namelijk steeds met: WODKA! Het wodka liedje weerklonk door de zaal en werd door iedereen meegebruld. Helaas zat hierna de avond er toch wel echt op. Het is voor mij eventjes een hele concertmarathon geweest, sinds eind augustus, maar na deze show is die weer voorbij. Ergens heel jammer, maar de rust is ook zeer welkom en vooral; dit was de perfecte show om mee af te sluiten.