Hush, slow. Lost in a haze.
Afgelopen woensdag was een moment waar we naar uitkeken. Na de teasers van de afgelopen maanden, konden we eindelijk genieten van de “Hush” release show van Slow Crush. Deze bracht me naar de Rotonde in de Botanique te Brussel.
“Bruxelles, ma belle.” Een gevoel dat ik die avond meermaals heb mogen ervaren.
Mijn eerste kennismaking met deze charmante ruimte. Klein. Intiem. Wat me onmiddellijk opviel; het hele hoge koepelplafond. Een eenzame discobol zweefde boven ons.
Eerlijk? Ik had geen idee waaraan me te verwachten.
Een eerste ervaring met een liveshow van Slow Crush. Niets om me op te baseren. Geen eerdere shows om mee te vergelijken. Volledig op het gevoel heb ik me laten leiden doorheen de avond. Te beginnen met de opener The Guru.
Tot woensdag kende ik ze niet. Normaal ben ik iemand die van tevoren wel wat research doet als iets me onbekend is. Deze keer had ik dat dus niet gedaan.
Aangenaam verrast was ik, toen ik het vijftal zag opkomen. Mijn aandacht werd onmiddellijk getrokken naar de frontman. In pyjama, op slippers. Apart, is wel het minste wat we hiervan kunnen zeggen.
De noiserockband wond er geen doekjes om en viel onmiddellijk met de deur in huis. Energieke nummers werden één voor één in ons gezicht geknald. Af en toe was er ruimte voor rustiger intermezzo, maar we kunnen wel zeggen dat deze vijf kerels een overvloed aan energie hadden en die ook wisten over te brengen aan het publiek.
Om 21:00 was het dan zover. De reden waarom we allen hier waren. Tijd om weg te dromen! Dat de samenstelling van een setlist belangrijk is, weten we allemaal. Woensdagavond werd er gekozen voor een evenwichtige mix van beide albums “Aurora” en “Hush”.
De reeds gekende melodieën bezorgden een bepaald gevoel van heimwee en nostalgie. Vertrouwd.
Terwijl de nieuwe klanken ons meevoerden op een dromerige reis, waar de tijd stil leek te staan en waar zorgen niet langer bestonden. De afwisseling tussen beide deed het geheel kloppen.
Een uptempo nummer zoals Drift kon het publiek duidelijk goed smaken. Ondanks de zweverige sfeer, die duidelijk aanwezig was, werd het nu toch quasi onmogelijk om te statisch te blijven. Een contrast met de rustige klanken van Tremble die daarop volgden. Zachtjes opbouwend tot het losbrak.
De eerste noten van Aurora. Kippenvel. Een song waar Slow Crush letterlijk schitterde. Een met rook gevulde zaal. De lichtreflecties van die eenzame, hoog-hangende discobol. De feeërieke stem van Isa die zachtjes ons gehoor streelde en zo de hele ruimte vulde. Ik waande me in hogere sferen.
Tussen de liedjes door, af en toe een kort woordje van Isa. Dankbaar. Sober. Gepast binnen deze setting. Een bijna intergalactische sfeer die niet wilde verbroken worden door overvloedig gepraat. Extra woorden waren trouwens ook overbodig.
Één van de hoogtepunten voor mij deze avond begon bij Rêve. Volledig wegdromen. Letterlijk. Om daarna wakker geschud te worden met Hush. The highlight continues en Lull vangt aan. Een nummer dat eigenlijk oneindig lang had mogen duren. De atmosfeer die het nummer met zich meebracht valt moeilijk te omschrijven. Het punt waar verdriet en hoop elkaar vonden en samenkwamen. Een gevoel dat ook zo hard voelbaar was in het daaropvolgende nummer Thrill. Een “specialleke” die je diep wist te raken. De woorden “I erase time, while it slips through our fingers” kwamen binnen.
Van hun nieuwste release Hush kregen we onder andere de nummers Hush, Swoon, Blue en Swivel voorgeschoteld: Het was eraan te zien dat dit door heel wat mensen werd geapprecieerd. Ik stond wat achteraan in de zaal waardoor ik niet enkel kon genieten van de muzikale reis, maar alsook kon aanschouwen hoe die trip ook door anderen werd beleefd. Wiegen. Met momenten lichtjes headbangend. Open ogen. Gesloten ogen. Iedereen beleefde het op zijn unieke manier. Bij dat besef kon ik enkel maar glimlachen.
De show werd afgesloten met Glow. Een gekend uptempo nummer waarbij blijven stilstaan alweer onmogelijk was. Voor de laatste keer deze avond heeft Slow Crush alles van zichzelf gegeven.
Volledig ondergedompeld in de dromerige Shoegaze wereld en zo werd mijn muzikale horizon opnieuw wat verruimd. Het was misschien wel mijn eerste Slow Crush concert, maar zeker niet het laatste.
woensdag 20 oktober 2021, Botanique (Brussel) | Foto's: John Van de Mergel, Tekst: July Bara