Wat had kunnen uitdraaien op een kleine ramp, wanneer mijn auto niet wou starten (lang verhaal, maar ik ben er geraakt!), werd uiteindelijk een ware trip down memory lane. Eenmaal in de zaal aangekomen, duurde het niet lang meer voor Air Yel de show mocht openen. Een dame die helemaal alleen op het podium stond, voor een halfvolle 013, ge moet er toch maar de ballen voor hebben. Ze begon haar set akoestisch, maar ging niet veel later over naar iets elektronisch met veel bas. Muzikaal gezien een beetje de vreemde eend van de avond, maar er zat toch echt wel iets in. Hoewel de zaal nog niet zo goed wakker was op dat moment, heeft ze absoluut alles gegeven en dat kunnen we bij BIR alleen maar aanmoedigen.
Hierna begon dan mijn grootste trip down memory lane; Mayday Parade. Je kan je niet voorstellen hoe hard mijn innerlijke emo-tiener begon te schreeuwen, enkel en alleen toen ik hun naam op de affiche van deze tour zag staan. Om dan effectief in de zaal te kunnen staan, is iets waar ik heel gelukkig van werd. Hun set begon met een nummer dat mij meteen terugbracht naar die jonge jaren; Oh Well, Oh Well. Al was het hoogtepuntje van hun voor mij set ongetwijfeld Anywhere But Here. Ik heb dat nummer staan meekwelen, ge wilt het nie weten. Al had ik wel het gevoel dat niet alles even goed was afgestemd. Er waren meerdere nummers die ik vaag herkende en achteraf gezien had moeten kunnen meezingen, maar het duurde heel lang voor ik kon uitmaken over welke track het nu net ging. Beetje jammer wel. De zaal werd hier gelukkig wel een wakker en er werd zelfs al wat gesprongen doorheen deze set (en niet alleen op het podium).
Dan was het de beurt aan State Champs. Ik kende hen bij naam en had dan ook verwacht dat ik toch een nummer of twee zou herkennen, maar dat was helaas niet het geval. Leuke band en leuke sfeer wel. Zij kregen heel veel energie van de zaal terug en er werd zelfs een circle pitje op gang gezet bij Outta My Head. Ironisch genoeg krijg ik dat nummer nu ook zelf niet meer outta my head en ga ik deze band zeker nog wel een aantal keer opzetten!
Voor we begonnen aan de main act, kregen we nog een leuke mix doorheen de boxen. Bands als Green Day, The Offspring, Avril Lavigne, Sum41,... alles wat iemand in zen late 20's of 30's nodig heeft voor een nostalgische avond dus! Om 21u stipt was het dan eindelijk tijd voor Simple Plan! Meteen ging het volume in de zaal omhoog; zowel op het podium, waar het geluid ineens perfect stond afgesteld, als in het publiek, waar een luide brul van enthousiasme vandaan kwam. SP bracht een heel simpel (no pun intended), maar tegelijk ook zeer cool decor met zich mee. Op de achtergrond was een heel groot, langwerpig scherm te zien, wat niet veel hoger kwam dan de bandleden zelf. Dit gaf best wel een leuk effect. Wat ik toch ook wel even moet vermelden, is dat de een van de kerels in het PA-veld (de lichtman om specifiek te zijn) zijn job duidelijk graag deed. Bij You Suck At Love viel het mij ineens op hoe hard hij stond mee te dansen en zingen op de muziek terwijl hij op z'n knoppekes aan het drukken was, zalig om te zien gewoon! En een beetje afleidend, maar dat was wel oké.
Hun set was gevuld met oudere en nieuwere nummers, al was het toch voornamelijk het nostalgische gehalte dat de zaal deed ontploffen. Er werd enthousiast gesprongen, gedanst, gezongen en geklapt doorheen het hele publiek. Wanneer er dan een hoop gigantische strandballen de zaal in gegooid werden bij Summer Paradise, voelde iedereen zich even terug jong en wilden we allemaal per sé een bal kunnen wegtikken. Om daarna nog een “thank you for playing with our balls!” te krijgen van de band, maakt dat moment toch wel weer af. Wat ook voor een hoop energie zorgde, was wanneer Derek (Mayday Parade) & Derek (State Champs) het podium weer opkwamen om met z'n allen Where I Belong te zingen. Klein hartverwarmend momentje wel. Niet veel later mocht ook Air Yel het podium nog even op om Jet Lag mee te zingen.
Na een dik anderhalf uur kwam de show van Simple Plan aan zijn einde. Na eerst nog eens met een hoop (overwegend) volwassen mensen I'm Just a Kid mee te kwelen en het emotionele Untitled, kwam Perfect als de perfecte afsluiter. Het nummer begon akoestisch, maar niet veel later werd de gitaar zeer nonchalant en in een mooie boog naar de andere kant van het podium ge-yeet en kwam de hele band nog even op om het af te maken. Deze show in 013 was voor mij het tweede concert van het jaar en eentje die me waarschijnlijk nog lang zal gaan bijblijven. Dus thanks Simple Plan (en Mayday Parade) voor een zeer nostalgische avond!
Maandag 5 februari 2024, 013 (Tilburg) | Foto's: Marjolein Regterschot, Tekst: Ilke Clissen