Af en toe komt er zo eens een tour langs België waarbij je meteen de reactie hebt van "Hier moet ik bij zijn!" Het was ook niet anders toen de Canadezen van Silverstein aankondigden dat ze met 2 andere grootheden als CBK en Senses Fail, en nieuwkomers Koyo zouden afzakken naar Antwerpen.
Een weekdag, redelijk koud, Volbeat in het Sportpaleis, maar toch was er al redelijk wat volk om de eerste Belgische show van Koyo mee te maken. Koyo omschrijven is – kort door de bocht – poppunk met een hardcore attitude. Dus minder gepolijste nummers met genoeg punch zodat je je hard op je borst kan slaan en meezingen. Jammer genoeg was het geluid op dat moment in de zaal niet van hetzelfde niveau als de motivatie van de band en klonk alles nogal modderig. Het klonk gewoon niet scherp genoeg. Maar dat liet de band gelukkig niet aan hun hart komen. Wat ze wel deden, was een serieus visitekaartje afgeven. Terloops gaven ze ook mee dat ze volgend jaar voor de zomer sowieso al 2x terugkomen naar België, dus hou zeker onze nieuwspagina in het oog!
De laatste Senses Fail show in België dateert al van 7 jaar geleden . Zanger Buddy Nielsen wist dat maar al te goed, en als bedankje kregen we een setlist speciaal voor de old school fans. 6 nummers uit hun eerste 2 platen en 2 nummers uit hun laatste worp Hell is in your head. De band is ondertussen ook al 21 jaar bezig en het was heel leuk om te zien dat ze zich nog altijd 100% geven tijdens hun shows. De grootste teleurstelling was er voor de zanger zelf, omdat ie al lang uitkeek naar de kerstmarkt van Antwerpen. Bleek die toch wel pas de dag erna open te gaan! Nostalgie is een gevaarlijk dubbelzijdig zwaard, maar Senses Fail bewees vanavond dat ze het balanceren onder de knie hebben. Wat een leuke ervaring.
Voorlaatste band van de avond was niemand minder dan de legendarische band uit Canada, namelijk Comeback Kid. In de zaal voelde je duidelijk aan dat deze show gewoon 2 headliners had. De energie tijdens deze show was immers fenomenaal. Comeback Kid bestaat ondertussen 21 jaar en veel moeten ze niet meer bewijzen. Muzikaal blijft hun energetische mix tussen fast paced hardcore en punk nog altijd eentje die een serieuze uppercut genoemd mag worden. Klassiekers en nieuwe nummers maakten de setlist compleet, maar het onvermijdelijke Wake The Dead was het moment van de avond. Wat een volume, wat een sfeer, wat een gevoel van 1 zijn. Op dat moment wist ik weer waarom ik in de vroege 90's voor het hardere genre koos.
Silverstein, eveneens uit Canada, mocht de avond afsluiten. 22 jaar later is het een van de absolute grootheden in de scene en ook een van de bands die de hoogdagen van de 'emo' mochten meemaken tussen 2000 en 2010. Ze staan er nog altijd en niet zozeer door mee te surfen op de wave van nostalgie. Een mooie staalkaart van heel hun discografie was hun cadeau voor ons. Werkelijk voor elk wat wils! Fans van het eerdere recente poppy werk tot hun oudere hardere werk. Alles passeerde de revue en er kwam zoveel dankbaarheid van het podium af dat je niets anders kon doen dan blij zijn. Voor jezelf en voor de bands die ons vandaag lieten horen en zien dat je geen nostalgie-act hoeft te brengen om relevant te zijn.
PS Mijn excuses voor dit late verslag, maar een drukke werkagenda, ziekte en een kleine writer's block zorgden voor de vertraging aan mijn kant.
Donderdag 8 december, Trix (Antwerpen) | Tekst: Andy Decroos Foto's: Wim Van Sand