"Ook met z'n vieren weten ze keer op keer een hele intieme set te spelen."
Deze hadden jullie nog van me tegoed! Voor sommigen klinkt dit waarschijnlijk als vijgen na Pasen. Ik persoonlijk beschouw het – ruim een week na datum – als nog nét aanvaardbaar. Lees verder (of niet) en kom te weten wat dat eerste streepje livemuziek in maanden voor me heeft betekend.
Vorige week stond voor Gilles Demolder in teken van zijn residentie bij Vooruit in Gent. Daar kon hij enkele dagen experimenteren op het podium van de Balzaal. Die week sloot hij dan ook af met een tryout concert van zijn solo-project Siem Reap. Of; hoe we voor het eerst in maanden terug konden genieten van een streepje livemuziek.
De ‘laatste show’ die ik kon meepikken voordat de boeken dicht gingen, was die van Wolvennest en Wiegedood in Sint-Niklaas. Misschien geheel toevallig, maar o zo welkom, dat het ‘eerste’ concert er nu eentje was van Siem Reap. Eind november was het met Wiegedood nog een laatste keer alles geven. Keihard knallen. De remmen volledig los. Terwijl het vorige week terug ‘zachtjes erin rollen’ was, richting gegeven door de fragiele stem van Gilles.
Na hun passage in Trix en hun optreden tijdens het Duysterfestival enkele maanden geleden, keek ik er naar uit om hen nog eens aan het werk te zien. Met het album ‘Now What?’, die eind vorig jaar verscheen, kwamen we te weten wat Gilles allemaal in z’n mars heeft. Het hoeft duidelijk niet altijd vuile razernij te zijn. Hij laat op z’n debuutalbum een hele andere kant van zichzelf zien (ofja, horen) en uit er zijn zorgen en onzekerheden. Eerlijk en puur. Dat is wel het minste wat ik ervan kan zeggen. Één van de redenen waarom dit solo-project me zo aanspreekt.
Toen ik de aankondiging van dit tryout concert zag, twijfelde ik geen seconde en zo begon het aftellen. Aftellen naar dat eerste (ingetogen) live optreden na een paar maanden van (ongewenste) stilte. Een avond die me naar Gent bracht. De Balzaal van Vooruit was de plaats waar velen die avond wilden zijn. Daar ook aanwezig was Geert Braekers, de vertrouwde fotograaf van Siem Reap. Mijn dank is dan ook erg groot dat ik mijn verslag mag aanvullen met een paar van zijn foto’s.
‘Gezellig druk’. Zo kan ik het best omschrijven hoe het voor mij aanvoelde. Tijdens een optreden sta ik het liefst van al recht (middenin die gezellige drukte). Toch stoorde ik me er niet aan, dat ik die avond zittend moest doorbrengen.
De avond werd geopend door Mathieu Serruys. Wie mij al een beetje kent, weet ondertussen dat ik meestal eerst wat opzoekwerk doe naar een artiest, wanneer die me nog niet gekend is. Zo heb ik toch ietwat een idee waaraan me te verwachten. Deze keer liet ik het opzoekwerk achterwege. Ik had besloten om me blindelings te laten gidsen doorheen de avond. Met als nummer één prioriteit: genieten van het optreden. (Misschien dat dat net de reden was waarom het schrijven van dit verslag wat moeizaam liep?)
Mij laten gidsen doorheen de avond dus. Te beginnen met de voor mij nog ongekende Mathieu Serruys. Donkere, ambient klanken. Ik zou snel kunnen zeggen: “Dit is niet mijn ding.”, maar dan zou dat gebaseerd zijn op een veralgemening. Mathieu Serruys wist op een manier m’n aandacht te trekken én die ook te behouden. Alsof ik me met momenten even in een ander universum waande. Een onvoorspelbare, donkere plek waar het toch comfortabel voelde om er te vertoeven. Een bepaald laagje van zwaarte die al over ons heen werd gelegd. Ons op die manier voorbereiden op de aankomende eerlijke breekbaarheid van Gilles en zijn entourage.
Wie Gilles al even volgt of al eens live aan het werk heeft gezien, weet dat ondanks dat Siem Reap een solo-project is, Gilles op het podium toch steeds wordt bijgestaan door drie van z’n kameraden. Dat was deze keer niet anders. Je zou denken dat dit de hoogte op de schaal van intimiteit wat doet zakken, maar niets is minder waar. Ook met z'n vieren weten ze keer op keer een hele intieme set te spelen.
Wanneer Honingküchen begon te spelen, droomde ik even weg. De zachte, ritmische percussieklanken van Wim bereidden me voor op de komst van één van m’n favoriete nummers van Siem Reap. Zo’n momentje waarop je de ogen kon sluiten en je gewoon kon laten meewiegen. Meewiegen op de zachte golven van het gefluister van Gilles.
Een optreden waar de eerlijkheid er van af spatte. We zagen een man die z’n eigen onzekerheden niet schuwde. De manier waarop hij die onzekerheden met het publiek wist te delen was met momenten aandoenlijk. Het was genieten van begin tot einde!
Een concert van Siem Reap bezorgt je geenenkel moment van verveling. Gilles weet je met z’n zuivere, onomwonden teksten en bijpassend getokkel op z’n gitaar, volledig in te pakken. Iets wat gebeurt bij een eerste ervaring, maar ook bij een tweede, en een derde,…
Vorige week vrijdag was voor mij een avond die volledig in het teken stond van muzikaal genot na die vreselijke maanden van stilte.
Iets wat dankzij het optreden van Siem Reap zeker en vast is gelukt.
vrijdag 11 februari 2022, Vooruit (Gent) | Foto's: Geert Braekers Tekst: July Bara