Nog dat tikkeltje specialer
Voor de verandering duurde het zoeken naar een geschikte parkeerplek langer dan het zoeken naar de locatie van deze toch wel speciale show. Met name de Sint-Pieters-en-Pauluskerk in Mechelen. Na heel veel uitstel door je weet wel wat was het gisteren dan eindelijk zo ver. Een uitverkochte kerk, alle stoeltjes mooi voor het altaar en een hoop zielen die klaar waren om te ontdekken wat de “Rites of Raya” nu eigenlijk inhouden.
Bij het binnenkomen voelde je meteen dat er iets speciaal in de lucht hing. Letterlijk genomen was dat de wierook of mirre, maar figuurlijk voelde je een sfeer van verbazing en nieuwsgierigheid. Toen ik binnenkwam was Ashtoreth net begonnen en het was net alsof je meteen begroet werd door een hogepriester.
Ashtoreth is de muzikale uitlaatklep van Peter Verwimp en het is er eentje die zich niet laat leiden door structuren of formules. Wat hij doet is het bezweren van zichzelf en het publiek door middel van het manipuleren van stemgeluiden of de gitaar. Elk optreden is improvisatie en is bijgevolg speciaal. Terug even naar dat moment dat ik binnenkwam en die loepzuivere stemgeluiden die ik meteen opmerkte. 10 seconden binnen, nog niet gaan zitten en ik zal al in the zone. Ergens was dit ook de perfecte keuze van Pothamus om hem te gebruiken als support. Het voelde op een manier aan alsof de hogepriester de kerk en de aanwezige zielen zuiverde en klaarmaakte voor het ritueel dat later zou volgen.
Nadat alle effecten waren uitgeschakeld en het enkel nog draaide rond de stem en de perfecte akoestiek in de kerk wist ik zeker, dit ga ik blijven checken. Wat een ontdekking.
Ondertussen voelde je de spanning oplopen bij het publiek, de fotografen en de band. Ik gok dat er iets van 45min tussen zat en iedereen wou er aan beginnen. De fotografen zaten een halfuur op voorhand op post. Mooi voor het altaar, en de band kwam regelmatig kijken en gaf de indruk van “Wij willen er al aan beginnen eigenlijk”.
Het zou een mooie touch geweest zijn moesten de kerkklokken om 21u geluid zijn maar het was op dat tijdstip eindelijk zover. Pothamus begon aan hun ritueel. Nog nooit zag ik ettelijke rijen van mensen op kerkstoellen hun hoofd mee bewegen. Alleszins toch niet in een eigenlijke kerk. De plaat Raya is ondertussen iets van een twee jaar oud en dit voelde een beetje aan als ergens naar toe werken en alle vergaarde kennis erin stoppen. Want de band ging all out. Sam en Michael waren zoals gewoonlijk gefocust op elkaar en speelden het spel van geven en nemen. Die energie die daar vanaf spat is op die manier pure brandstof voor Mattias achter de drums.
Elk topnummer dat van Raya zo een prachtplaat maakt passeerde de revue, maar de band had nog een verrassing achter de hand. Het oplettend oog had al kunnen opmerken dat er een paar figuren waren aan de zijkant en deze werden tijdens enkele nr’s het podium opgeklommen. Niemand minder dan leden van de Psychonaut/Hippotraktor crew waren aanwezig en maakte het nog dat tikkeltje specialer. Extra gitaar, extra percussie, extra vocals. Het plaatje paste compleet. Ben er op dit moment ook nog altijd zeker van dat er ergens in de lyrics een toverformule zit die zorgt dat tijd sneller vooruitgaat want voor je het wist was het afgelopen.
En dan kwam het mooiste moment van de avond. Iedereen stond recht uit zijn kerkstoel en gaf de band een oververdiende staande ovatie en de blik op de bandleden hun gelaat was zo prachtig. Heel de show hadden ze tot in de puntjes verzorgd; belichting, geluid (dikke highfive voor de geluidsman, om in zo een omgeving zo perfect geluid te laten horen, respect). Maar de publieksreactie hadden ze niet aan de hand en de band was een beetje flabbergasted. Maar terecht applaus.
Dit was een memorabel concert en eentje waarvan velen nog gaan zeggen “weet je nog toen …”.
Ik concludeer dat als er elke week zo een optreden zou zijn ik wat vaker naar de kerk zou gaan.
zaterdag 9 April 2022, Sint-Pieters-en-Pauluskerk (Mechelen) |
Foto's: John Van de Mergel Tekst: Andy Decroos