Het was alweer even geleden dat ik naar Vorst Nationaal trok, en ik zou haast vergeten dat ik dit eigenlijk wel een leuke zaal vind. En voor een beetje jeugdsentiment (want dat is Rise Against wel voor mij) ga ik graag eens naar Brussel.
De Amerikaanse Spiritual Cramp mocht de spits afbijten afgelopen woensdag. Een catchy, originele naam dus dat was een goed begin. Een half uurtje lang mochten ze voor een nog vrij lege Vorst Nationaal het beste van zichzelf geven. Ik had meteen het gevoel dat deze groep uit een andere tijd kwam, lees jaren '70 ofzoiets. Het bleek toch niet helemaal mijn ding en ook het publiek bleef vrij onenthousiast. De 6-koppige groep amuseerde zich duidelijk wel en de man van de keyboard liep af en toe eens blij rond met zijn tamboerijn, wat wel grappig was. We kregen ook af en toe een soort sirene te horen vanaf zijn keyboard en dat irriteerde meer dan iets anders, maar oké, het is een keuze hé.
Daarna was het de beurt aan L.S. Dunes, een groep die misschien niet meteen een belletje doet rinkelen. Tot je even de namen van de bandleden bekijkt. De zanger is namelijk dezelfde van o.a. Saosin en de gitarist is niemand minder dan dé Frank Iero. Jawel, die kerel van My Chemical Romance! De zaal was intussen iets meer gevuld, waardoor het geluid ook iets beter uitkwam, al vond ik de zang toch niet helemaal wat het moest zijn. Ik werd wel verrast door paar screams tussendoor, maar liet voor de rest de band een beetje aan mij voorbijgaan. De micro werd nog even naar een fan in het publiek gegooid, en die mocht enkele seconden de tekst meebrullen, maar voor de rest bleef het een standaard voorprogramma die mij persoonlijk niet zal bijblijven.
En dan het moment waar het publiek van Vorst Nationaal op zat te wachten: Rise Against. De groep gaat intussen al even mee en heeft een heel repertoire aan muziek opgebouwd. Ze knalden er dan ook meteen in met het geweldige Satellite en ook het publiek ging meteen mee op in de energie. Het duurde dan ook niet lang voor een moshpit zich vormde. Sfeer alom! Ook het populaire Worth Dying For volgde al snel en er werd niet heel veel tijd besteed aan praatjes tussendoor. Het is intussen wel een beetje standaard geworden voor (Amerikaanse) bands binnen de alternatievere scene om de wereld van vandaag aan te kaarten, en dat moest natuurlijk ook Rise Against doen. Dat de situatie in Amerika alles behalve ideaal is, weten we intussen allemaal. Maar kijk ja, op zo'n momenten ben je toch blij dat de groepen waar je zo naar opkijkt toch gezond verstand hebben.
Na I Don't Want To Be Here Anymore was het even tijd voor een adempauze met een akoestischer setje. Je kan al raden welke liedjes hier aanbod kwamen... Jawel, het prachtige Hero of War was als eerste aan de beurt. Dit blijft zo'n mooi, eerlijk én vooral relevant liedje. Kippenvel gegarandeerd. Ook van Swing Life Away kregen we de akoestische versie voorgeschoteld, waarna er weer werd ingevlogen met hun nieuwste Nod. Het einde van de set werd ingezet met Prayer of the Refugee. Ik had het gevoel dat dit het eerste nummer was waarbij de volledige zaal écht in vuur en vlam werd gezet. Daarvoor was het altijd gezellig druk, maar toen schoot de energie de lucht in.
Even het podium verlaten, en dan tijd voor een encore die werd ingezet met Nowhere Generation. Opnieuw een goeie keuze want het publiek was helemaal klaar voor de laatste spurt. Six Ways 'Til Sunday viel echter iets minder in de smaak. Het is natuurlijk een nummer uit 2005 dus misschien voor sommigen onbekend? Alles werd echter meer dan goed gemaakt met de afsluiter van de avond: Savoir. Hoe kon het ook anders. Hun meest beluisterde song.
Woensdag 5 februari 2025, Vorst Nationaal, Brussel (BE) | Tekst: Maui Vindevogel, Foto's: Eline Dresselaerts voor Dump Magazine