Het was al weer veel te lang geleden dat ik nog eens naar een powermetal concert ging. Deze van Powerwolf was er dan ook eentje waar ik enorm hard naar had uitgekeken, al moet ik wel eerlijk toegeven dat ik nog harder uitkeek naar een van de voorprogramma's. Er was deze avond geen enkele band die ik nog niet eerder live aan het werk had gezien, veel verrassingen waren er dan ook niet voor mij, maar de decors hebben mij wel bij elke band omver geblazen.
De mannen en vrouw van Warkings kregen de eer om de avond in te wijden. Het was op dit moment nog niet zo absurd druk in de zaal, maar de sfeer zal er al wel goed in. Warkings is dan ook zo'n band waarbij je gegarandeerd gaat meezingen, of je hen nu kent of niet, tegen het einde van hun set kan je de helft van hun teksten meebrullen. Verder weet je ook gewoon dat, wanneer je een powermetal show binnenwandelt, je de hele avond kan staan klappen, heuj'en en “woah-oh-oh'tjes” meezingen. Dat was deze keer dan ook niet anders en al vanaf het openingsnummer; tijdens The Last Battle, werd het niet aanvaard dat we gewoon op ons gemakje zouden stilstaan. Zalig toch? Allee ja... als je niet compleet uitgeput en licht verkouden bent is dat wel leuk, maar ja... wie gaat er nu ook naar een concert als ze zich zo belabberd voelt? Niemand, toch? Ilke? Anywho, ik heb de avond toch maar mooi overleefd!
Warkings © Jan Guisset
Dragonforce is een van mijn favoriete bands aller tijden, het was dan ook voornamelijk naar hun set dat ik enorm hard had uitgekeken. Ze zorgden ook wel voor enkele memorabele momentjes; een circle pit bij My Heart Will Go On is namelijk niet iets wat je elke dag meemaakt. Dit was ook het moment waarop de eerste crowdsurfer de lucht in ging. Verder krijg je altijd die gekke trucjes van Herman Li voorgeschoteld, wanneer hij vrolijk zijn gitaar in het rond zwiert of dat ding bespeelt met zijn tong alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Ik ben er honderd procent van overtuigd dat er niets is wat die man niet kan als het op gitaren aankomt. Tot slot is het ook geweldig om de mannen en vrouw van deze band op die arcadekasten te zien kruipen om dat nog wat extra show te verkopen. Ondertussen ben ik zelf al een jaar of vijftien fan van Dragonforce. Wanneer de band dan vraagt waar alle oldskool fans zitten, vliegt mijn hand enorm enthousiast de lucht in. Ik was dan ook heel blij met Fury Of The Sorm, al had ik stiekem toch gehoopt op wat meer oudere nummers (en een andere afsluiter dan Through The Fire And The Flames), maar je kan niet alles hebben natuurlijk.
Dragonforce © Jan Guisset
Niettegenstaande ik Powerwolf al meerdere keren live aan het werk zag, heb ik toch weer een kleine hartaanval ervaren bij de eerste vuurwerkjes. Dat vuur kon ik me nog goed herinneren (was ook lekker warm in deze zaal), maar die knallen was ik even vergeten. Wel echt een vette show, al had ik ook niet anders verwacht. De sfeer zat er dan ook meteen goed in tijdens hun set. Al vanaf Faster Than The Flame kregen ze de hele zaal met zich mee. Er werd volop meegeklapt, gezongen, gesprongen, gecrowdsurft, alles wat je nodig hebt om een zalige avond te beleven. Ik heb op de tribunes ook een persoon gespot die gedurende het ganse concert voor de volle honderd procent zichzelf stond te geven. Echt leuk om te zien. Voor mij stonden ook twee dames superenthousiast te springen en te giechelen elke keer dat er een nieuw nummer werd aangekondigd. Ik word daar echt zo gelukkig van om andere mensen even blij te zien als mezelf op zo'n concert. I need a metal girl friend like that!
Fans die voor de allereerste keer naar een Powerwolf show kwamen, werden op de traditionele manier ingewijd in de wolfpack; samen huilen als wolfjes. AWOOOEEEE! Yep, een hele horde volwassen mensen stond hier dus te huilen in de Lotto Arena en dat was allemaal perfect normaal en super leuk! Verdere hoogtepunten waren uiteraard Armata Strigoi, waar heel de zaal mee moest zingen, Army Of The Night en het nummer waarmee mijn Powerwolf verhaal een jaar of tien geleden begon: We Drink Your Blood. Met dat laatste hadden ze van mij gerust hun set mogen afsluiten, Werewolves Of Armenia vind ik persoonlijk wat weinig energie hebben als laatste nummer, al gebruiken ze het daarvoor best wel vaak voor tijdens hun headline shows.
Het enige andere wat ik een beetje jammer vond, is dat er niets speciaals werd gedaan voor deze laatste show van hun tour. Vaak klimt dan een van de vorige bands wel bij op het podium om een beetje onnozel te doen, wat altijd wel een grappig momentje is. Misschien vinden de mannen van Powerwolf dat niet zo geweldig fijn, aangezien zij enorm veel tijd en passie in hun decors en shows steken (wat begrijpelijk is), maar dit miste ik wel. Desondanks was het wel echt een supervette show! Van alle drie de bands trouwens.
Bon, ik heb mij hier weer veel te hard laten gaan met schrijven, als je het hebt kunnen uithouden tot op het einde van dit artikel: thanks! Dit wordt oprecht heel hard geapprecieerd. Ik heb in elk geval heel hard kunnen genieten van deze show in de Lotto Arena en heb weer maar eens een onvergetelijke avond beleefd.
Powerwolf © Jan Guisset
Zondag 4 december 2022, Lotto Arena (Antwerpen, BE) | Foto's: Jan Guisset, Tekst: Ilke Clissen