1993 staat in mijn geheugen gegrift als het trieste jaar waarin de Pixies er een einde aan maakten. In 2004 was er weliswaar een reunie die ze niet voor niets de Sellout Tour noemden. Het was op zich een groots event, bijna elke show had een andere grote naam in het voorprogramma: Mogwai, Frans Ferdinand, Snow Patrol, iedereen wilde met de Pixies spelen. Maar het kwam nooit goed tussen Kim Deal en de rest van de band en de concerten konden amper overtuigen. Kim Shattenkirk werd de vervangster van Kim Deal maar helaas, nog steeds waren de Pixies niet echt terug. In 2014 moest Paz Lenchantin (A Perfect Circle) de waardige vervangster worden van Deal en werd ze ook betrokken bij de nieuwe albums.
Fast-Forward naar 30 juni 2022. Pixies mochten voor de zoveelste keer hun opwachting maken op Rock Werchter, En tot grote verbazing sloegen ze erin om in de 55 minuten die ze kregen 19 nummers te spelen. Het leek erop dat de Pixies die in 1990 nog de Brielpoort in Deinze deed daveren eindelijk opgestaan waren. Geen eindeloos gitaren stemmen, geen ellelange adempauzes, maar een stevig ritme en stevige setlist met vooral songs uit de oudste albums. En hoe konden we ons hier nu zeker van zijn? Tja er zat dus niets anders op dan een echt concert in een echte zaal te gaan bekijken.
En zo schrijven we dus 12 augustus 2022 en staan we plots in een (voor de tweede dag) uitverkochte Melkweg, misschien we de meest toepasselijke zaal aangezien Frank Black al eens over de ruimte, UFO's en andere zaken van buiten onze planeet schrijft. Een ander kenmerk van de eerst versie van de Pixies was dat ze geen vaste setlist gebruikten en elke show volledig anders was dan de vorige. Opener van de dag was La La Love You, de enige song waar drummer David Lovering de lead vocals voor zijn rekening neemt. Frank Black heeft voor de eerste reeks songs zijn oude acoustische gitaar in de hand en dan passeren songs als The Holiday Song en de Neil Young cover Winterlong. De tour is wel gericht op het albunm dat eind september in de rekken zal liggen. Zo passeren Who's More Sorry Now, The Lord Has Come Back Today en Human Crime. Als gevolg viel de zaal in een klein dipje. Met het zachte Havelina en het instrumentale Cecilia Ann werden we mooi weer wakker geschut in de waanzinnig hete zaal.
Tijd om er echt stevig in te vliegen met een reeks stevige klassiekers die de zaal bijna uit zijn voegen deed barsten en de mensen op de laatste rij lieten dansen, Number 13 Baby, Bone Machine, Debaser, Gauge Away, Broken Face, we zouden titels kunnen blijven toevoegen. En de sfeer zat er zo stevig in dat de zaal bleef springen en zingen zelfs toen de tweede lading nieuwe songs passeerden. De laatste single Vault of Heaven bleek net als There's a Moon On voor weinig aanwezigen echt nieuw te zijn.
Opvallend was de afwezigheid van song van Trompe Le Monde, zeker als je weet dat de dag ervoor het laatste album voor de split wel 2 nummers op de setlist verdiende. 10 songs uit het klassieke album Doolittle kleurden de avond, dus hoog tijd voor I Bleed, Debaser, Wave of Mutilation, Monkey Gone to Heaven en There Goes My Gun.
Een Pixies concert is geen Pixies concert zonder Joey Santiago die weer iets speciaals boven haalt om de solo van Vamos weer iets anders te doen klinken dan de vorige keer. Ditmaal was de gitaar zelfs deels overbodig want een heel stuk van het nummer speelde hij gewoon op de jack die hij uit de gitaar haalde en met zijn vingers bepotelde. Gigantic, hét Kim Deal nummer, werd eindelijk eer aangedaan door Paz en golden oldie incest song Nimrod's Son kreeg een zeer vreemde maar niet minder aantrekkelijke trage versie.
Afsluiter van de avond werd geheel terecht Where Is My Mind, want ik weet het allemaal niet meer. Zijn de echte Pixies terug van weg geweest of niet? De songs blijven rechtstaan, het tempo zit er eindelijk terug is, maar er mist toch nog net dat stuk agressie, en zonder Kim Deal zal het echte gevoel van de concerten tussen '88 en'90 nooit meer terug komen, maar dit zijn wel de beste Pixies sinds de reunie, en dat is ondertussen al 18 jaar en een goede 750 shows. Ik telde 34 songs in net geen 2 uur, maar ik kan er een paar te weinig geteld hebben,
met dank aan Reinout Bos voor de sfeervolle foto's.
Vrijdag 22 augustus, Melkweg Amsterdam (Nederland) | Tekst: Sven Togni , Foto's: Reinout Bos