Wie aan Pantera denkt, denkt aan Dimebag Darrel en Vinnie Paul, de broertjes Abbott. Zij hebben in begin jaren 80 de groep opgericht en zijn onlosmakelijk met Pantera verbonden. Nadat zij in 2004 officieel hadden ontbonden en Dimebag enige tijd daarna werd doodgeschoten en Vinnie in 2018 kwam te overlijden als gevolg van een hartkwaal, was de hoop dat het ooit nog tot een tour zou komen, eigenlijk een beetje vervlogen. Toch werden we eind 2022 verrast door het nieuws dat de twee overgebleven Pantera-leden, zanger Phil Anselmo en bassist Rex Brown, de draad weer zouden oppakken. Tourgitarist Zakk Wylde en drummer Charlie Benante – die we kennen door zijn enorme staat van dienst bij Anthrax – zouden hen hierbij vergezellen. En aldus geschiedde het dat Pantera meer dan 20 jaar na hun laatste optreden weer ‘on the road’ was.
Inmiddels zijn we alweer enige tijd verder en loopt deze Pantera-tour al meer dan twee jaar. In juni 2023 stonden de heren voor het eerst in AFAS in Amsterdam en was de tent tot op de laatste plek uitverkocht. Afgelopen dinsdag, de 28e, stonden ze er weer en was het enthousiasme onder de fans iets minder groot. Met andere woorden: AFAS was nu niet uitverkocht. Desalniettemin stond het stampvol.
Child Bite
In deze Europese tour wordt Pantera bijgestaan door twee supporting acts: punk/metalband Child Bite en crossover thrash metal band Power Trip. Precies zoals de planning voorschrijft, bijten de heren van Child Bite om 19.15 uur het spits af met Become an Animal, gevolgd door Vexed Life. Het is het echter allemaal nét niet. Ze krijgen de zaal niet mee – het is trouwens inmiddels aardig vol, dus “te weinig mensen” kan het probleem niet zijn. Bovendien lijkt het erop dat zanger Shawn Knight hier en daar te kampen heeft met een onzuivere stem – hoewel je dat in dit genre natuurlijk nooit met zekerheid kunt stellen. Het optreden spreekt gewoon niet zo heel erg aan. Positief is trouwens wel dat bij sommige nummers, zoals bijvoorbeeld bij Swan Song of a Boiled Dog, het lijkt alsof er een System of a Down-sausje overheen gegooid is.
Het optreden is niet slecht, maar het is geenszins een band die opwarmt voor een hoofdact zoals vanavond. De vraag dringt zich dan ook op of deze band hier überhaupt zou hebben gestaan als zij niet uit de stal van Housecore Records zouden komen, de platenmaatschappij die wordt bestierd door Phil Anselmo.
Power Trip
Van heel andere orde is het tweede voorprogramma, het uit Dallas afkomstige Power Trip. Deze band deed zo’n jaar of 10 geleden serieus mee in de bovenste regionen van de toenmalige thrash metal scene. Ze deelden het podium met Ozzy, Anthrax, Lamb of God enz. totdat het noodlot toesloeg en zanger Riley Gale kwam te overlijden. Daarna kwam de klad er een beetje in. Sinds 2023 zingt Seth Gilmore bij Power Trip en zit het geheel weer – volledig terecht – in de lift.
Van aanvang aan blijkt dat we hier te maken hebben met doorgewinterde en professionele muzikanten. Vanaf de eerste klanken van Soul Sacrifice ontstaan er circlepits, gaan de devil horns de lucht in en wordt de band toegejuicht. De snelheid en nauwkeurigheid, de agressie en de energie waarmee nummers als Firing Squad en Hornet’s Nest worden gebracht, zijn van een zodanige orde dat het geen verbazing wekt dat deze mannen hebben meegedraaid in – en weer onderweg zijn naar – de top. Extra opvallend is ook de stem van Gilmore die, zoals tijdens Executioner’s Tax, toch wel heel veel weg heeft van de stem van John Tardy, voorman van Obituary.
Na een indrukwekkende set van bijna een uur, sluiten de mannen af met Manifest Decimation en hebben ze er in elk geval één liefhebber bijgekregen, vanavond.
Pantera
Dan is het toch écht tijd voor de mannen waar het daadwerkelijk vanavond allemaal om draait. Terwijl een groot zwart doek met daarop de letters ‘PanterA’ alles wat op het podium gebeurt aan het zicht van de zaal onttrekt, stijgt de spanning. De ontlading komt om 21.15 uur als Regular People (Conceit) klinkt en op de grote schermen aan weerszijde van het podium een compilatie te zien is van filmpjes van "Dimebag" Darrell Abbot en Vincent “Vinnie” Paul Abbott, de broers die onlosmakelijk met deze band zijn verbonden, filmpjes uit de hoogtijdagen van Pantera in de jaren 90.
Alles staat vanavond in het teken van de nagedachtenis van de broers. Niet alleen prijken hun portretten op twee van de vier (!) bassdrums van Benante, maar ook Zakk Wylde ‘draagt ze’ op zijn battle jacket. Niet in de laatste plaats is het letterlijk wat Anselmo zegt: “Everything we do is for Dimebag and Vinnie.”
Wat volgt is een concert dat klinkt als een klok. Wylde speelt de sterren van de hemel op een manier waarop Dimebag trots op hem zou zijn geweest. Vinnies eer wordt meer dan hooggehouden door de topsport die Benante op het indrukwekkende drumstel verricht. En bassist Brown en Anselmo vormen de meest tastbare herinnering aan de broers.
Alles gaat op een sneltreinvaart, van A New Level via Mouth of War naar I’m Broken. Echte duizelingwekkende snelheden worden bereikt tijden Suicide Note Pt II. Niet alleen snel, maar ook loepzuiver, meeslepend en pakkend. Tijdens 5 Minutes Alone en This Love gaat de voet even van het gas om daarna alleen maar weer harder en strakker terug te komen.
Als, tegen het einde van de set, publiekslievelingen Walk, Domination/Hollow en Cowboys From Hell ervoor zorgen dat het dak van AFAS eraf gaat, is er tijdens afsluiter Fucking Hostile écht niemand meer die niet meezingt.
Ik ga me niet mengen in discussies over “Is dit nou wel het echte Pantera of is het een tribute band” of “In juni 2023 waren ze beter”. Voor mij is het meer dan 25 jaar geleden dat ik de band zag, op Dynamo Open Air en ik heb me vanavond kostelijk vermaakt en aan de reacties te merken, was ik zeker niet de enige!
Tekst: Bertus Elings
Foto's: Bianca van Barneveld