Soms moet je eens gewoon naar een concertje gaan omdat je de naam van de band al vaak hoorde maar eigenlijk de muziek niet zo goed kent. En dat is precies wat ik deed op dinsdag 12 november. In de Trix stond namelijk Palaye Royale, een naam die intussen toch al wat bekendheid heeft. Ze namen dan ook nog eens twee voorprogramma's mee die wel een belletje deden rinkelen, dus let's go!
I See Stars
De Amerikaanse groep I See Stars gaat intussen bijna 20 jaar mee. Toch slaagden ze er al die tijd precies niet in om helemaal door te breken. Ik had ook al vaag eens de naam horen vallen, maar eigenlijk nooit verder bekeken. De zaal moet nog wat voller lopen, maar er lijkt toch al wat volk voor de band aanwezig te zijn. Er wordt door enkele enthousiastelingen meegezongen met onder andere Drift, Ten Thousand Feet en SPLIT. Wat me vooral zal bijblijven van deze show is dat zanger Devin Oliver wel echt van een hoog stemmetje naar diepe grunts kan. Of dat allemaal altijd even zuiver was, laten we even in het midden ;-). Maar ik kon toch wel serieus genieten van de (helaas weinige) grunts!
Op het einde van hun set kwam werd ook Calm Snow gespeeld, en blijkt dat ik ze toch 'ken'! Jawel, dit liedje staat in mijn gelikete nummers op Spotify. Even een momentje van 'ooooh dat is I See Stars, ik had geen idee', maar kijk ja. Op zich was het uiteindelijk een matige set die waarschijnlijk vooral voor de fans in de zaal genieten was.
Hot Milk
Daarna was het de beurt aan Hot Milk om iets meer dan een half uur het allerbeste van zichzelf te geven. De jonge groep zag het licht in 2018 dus zijn nog vrij nieuw, zeker als je de coronajaren eraf haalt. Intussen brachten ze wel 3 EPs en hun eerste album uit. Zelf ben ik de laatste jaren wat afgehaakt, maar ze hadden duidelijk al een (kleine) fanbase in België opgebouwd.
Energie alom tijdens de set van de Engelse Hot Milk. Wie ze intussen kent, weet dat dit ook precies is wat je mag verwachten. Zangeres Hannah Mee stond dan ook geen seconde stil op het podium en besloot dat ook het publiek constant in beweging moest zijn. Waren we niet aan het klappen, dan waren we aan het zwaaien. Waren we niet aan het zwaaien, dan moesten we springen. Geen tijd om je te vervelen dus.
Van de eerste EP bleef helaas niets meer over in de set en er werd vooral gefocust op hun eerste album. Ergens wel te verstaan natuurlijk, maar ik vond het wel jammer (fingers crossed voor een headline show met wat meer 'oud' materiaal). Tussen de energie door werd er ook even plaats gemaakt voor emotie tijdens Breating Underwater om op het einde af te sluiten met een andere betekenisvolle song; nl. Glass Spiders. Een goede afsluiter, maar Hot Milk heeft zeker nog ruimte en potentieel om te groeien. To be continued?
Palaye Royale
En dan om 21u le moment suprême: Palaye Royale. De groep werd onder luid applaus onthaald in een leuk decor dat op de binnenkant van een huis leek, waar de muren volhingen met posters. De drummer kwam dan ook binnen via de deur en nam gezellig plaats. Ze vlogen er meteen in met Nightmares, wat een instant succes was.
De toon werd vlotjes voortgezet met songs als Death Or Glory, Just My Type en Ache In My Heart. Ook hier werd duidelijk voorkeur gegeven aan hun meest recente album en dat deerde het publiek duidelijk niet. Nieuwe muziek, oude muziek, ze waren gewoon blij er te zijn en hun (favoriete) band te zien.
Net zoals bij Hot Milk liet Palaye Royale het publiek niet met rust: we moesten 2 of 3 keer gaan zitten, volop klappen en zwaaien met die armen. Kijk, ik vind dat allemaal wel leuk, maar op een gegeven moment voel het een beetje geforceerd en een beetje té. Het hoefde niet perse. Voor de rest bleven we bij de pinken door grote ballen/ballonen die in het publiek werden gekatapulteerd en frontman Remington Leith die ineens in een opblaasbootje in het publiek een toertje maakte. Het publiek bekeek het allemaal met sterretjes in de oogjes.
Iets na 22u was de show zogezegd afgelopen, maar natuurlijk kwamen er nog wat bisnummertjes. Dead To Me was een perfecte eerste keuze die dan werd afgewisseld met een stukje piano van Leith zelf. Hij speelde het eerste stukje van het populaire Lonely, wat overigens prachtig werd gebracht. Voor de rest van het nummer werd de volledige band ingeschakeld. Een laatste keer knallen gebeurde met Mr. Doctor Man, waarbij Leith zich ook nog even in het publiek begaf om toch wel de volledige sfeer mee te krijgen.
Het werd een fijne show waarbij de voorprogramma's misschien iets minder sterk waren, maar Palaye Royale maakte dit zeker goed. Ik weet alleszins dat ik ze wat meer zal opleggen op Spotify en zorg dat ik de volgende keer meer kan meezingen!
Dinsdag 12 november 2024, Trix (Antwerpen) | Tekst: Maui Vindevogel, Foto's: Dorien Goetschalckx voor Frontview Magazine