20 mei 20234 minuten om te lezen

Concertverslag | Ne Obliviscaris (supp. Persefone + Asymmetric Universe), Trix Club, Antwerpen

Met 3 bands uit 3 verschillende landen, en dan zelfs nog niet uit de USA of het UK, kunnen we toch wel stellen dat metal een wereldtaal is. Zelfs in ons Belgenlandje, want ik heb vanavond verbroederd met enkele Franstalige metalfans. Ik zou ook een beetje dikkenekkerig kunnen zeggen dat Antwerpen een wereldstad is en dat iedereen de weg naar DE club daar wel weet te vinden. Zelfs voor een avondje vol wat we gemakkelijkshalve uitdagende metal zullen noemen. En ik zag mensen van allerhande pluimage een ge-

weldige avond beleven.

Die begon met het Italiaanse Asymmetric Universe. Een instrumentaal trio dat ons een fusion bracht van jazz, metal en electronica. In hun boeiend universum gebeurt er zoveel tegelijkertijd dat hun al bijna overvolle sound absoluut geen lyrics of vocals nodig heeft.

Persefone is dan weer een progressieve death metal band uit het kleine land (ik vind de woorden dwerg- of ministaat zo denigrerend) Andorra. In een land met nauwelijks meer inwoners dan pakweg Deurne zal de metalscene ook niet erg groot zijn, maar toch hebben deze vijf heren elkaar gevonden om een bij momenten erg zenuwachtige en hectische, maar met toch nog veel ruimte voor melodische death metal, sound te creëren. En dat ze daarmee ook een aantal Belgische metalen harten hadden veroverd was duidelijk te zien. Enkele fans op de eerste rij konden alle lyrics mee grunten en waren maar al te bereid om een kleine moshpit in gang te zetten.

Maar de band waarvoor de meesten hier vanavond waren, waren natuurlijk de Aussies van Ne Obliviscaris. Ze zeggen altijd dat je na je veertigste nog maar moeilijk onder de indruk kan zijn van nieuwe muziek, maar toen ik een maandje na mijn intrede op tram 4 kennis mocht maken met Citadel werd ik toch redelijk hard van mijn sandalen geblazen op een manier die ik al jaren niet meer had mogen ervaren. Een nieuwe favoriete band dus. En wat voor één!

In een rechtvaardige wereld zou zo'n band zich tot vlak voor en na een optreden mogen terugtrekken in een luxe hotel of op z'n minst in een gigantische tourbus, omringd door een dozijn groupies. Helaas, in realiteit moeten ze hun set-up zelf doen. DIY, het heeft ook wel z'n charmes natuurlijk. Want bij het zien van de gezichten van de N.O. leden terwijl ze hun spullen aan het opstellen waren, was al te zien hoeveel zin ze er in hadden en nam Tim al de tijd om enkele woorden met een paar fans te wisselen. Bij de aanvang van de set zaten hij en de anderen echter volop in concentratiemodus. Ze begonnen eraan met Intra Venus, een track uit hun vorige album Urn (2017). Eén van de eerste dingen waar we niet naast konden kijken, was dat Tim vandaag niet geflankeerd werd door de vampierachtige Xenoyr, maar dat er naast hem een stevige beer met krullen verscheen voor de grunts. Tim zou ons uitleggen dat Xenoyr helaas een week voor het vertrek naar Europa ziek was geworden en dat ze in extremis de hulp hadden ingeroepen van James Dorton (Black Crown Initiate) om hem te vervangen. En om op zo'n korte tijd zo'n hell of a job te doen, mijn allerdiepste respect Mr. Dorton.

Deze tour staat natuurlijk in het teken van hun nieuwe, en geweldig goede, album EXUL, dus enigszins logisch dat de focus binnen de setlist daarop lag. We gingen dan ook verder met het sublieme Equus. Gevolgd door dat schitterende tweeluik Misericorde (I - As the Flesh Falls & II - Anatomy of Quiescence). Na afloop grapte Tim daarover "when a band plays two songs and suddenly you're 30 minutes later". Wel, ons hoorde u daar in elk geval niet over klagen. Tim was ook de hele avond rad van tong. Het is altijd geweldig wanneer een artiest letterlijk en figuurlijk heel dicht bij zijn publiek staat. Zijn dankwoorden naar de fans toe kwamen recht uit zijn hart. Voor de aanvang van Forget Not vertelde hij ons dat het hun eerste nummer was waarvan ze zelf vonden dat er misschien wel enkele mensen in geinteresseerd zouden kunnen zijn. En kijk, dik tien jaar na datum is het nog steeds één van hun beste songs. Tim vroeg de fans en fotografen om tijdens het nummer hun telefoons en camera's te laten zakken. Buiten één toeschouwer, die waarschijnlijk geen Engels verstond, werd zijn vraag alom gerespecteerd. Nadien gingen de schermpjes toch weer vlot de lucht in voor, na Devour Me, Colossus (Part I): Blackholes, het sublieme Graal. En afsluiten deden ze uiteraard met And Plague Flowers the Kaleidoscope, wat mij vanavond toch iets minder intens leek dan het meestal gebracht wordt. Misschien hadden Tim & co. net iets teveel plezier? Ach wat ... zoals ik al zei, het komt niet vaak meer voor dat een band zo bereikbaar is en zo dicht bij hun publiek staat. Ik zie Ne Obliviscaris daarom veel liever in een club dan bv in de Marquee op GMM. Alhoewel ze daar voor mij natuurlijk ook zeer welkom blijven, want dan kunnen ze nog wat meer muziekharten veroveren. Om zo die rechtvaardige wereld toch wat dichterbij te kunnen brengen.