Vrijdag 10 juli 2020, Openluchttheather De Goffert, Nijmegen Foto's: Marielle Groot Obbink Tekst: Bertus Elings
In 1989 begon MTV, dat toen nog steeds wél voor het groot deel gewijd was aan muziek, met het iets wat uitgroeide tot een fenomeen: MTV Unplugged. Concerten van de groten der aarde, maar dan zonder dikke versterkte gitaren of iets dergelijks, maar ‘unplugged’, zonder stekkertjes. Guns ’n Roses deden mee, evenals Kiss. Maar het bekendst werd toch wel het akoestische concert van Nirvana.
Wat ik wil zeggen is dat, toen MTV nog leuk was, ze mijns inziens een trend hebben gezet waarvan we heden ten dage nog steeds af en toe de vruchten plukken. Nog steeds zijn er bands die soms de versterkte instrumenten neerleggen, een akoestische gitaar oppakken en nummers dan op een manier brengen die bij tijd en wijle zó verschrikkelijk mooi is, dat je je afvraagt waarom ze überhaupt nog versterkt spelen. Voor degenen die het iets boeit: het antwoord op die vraag is volgens mij niet zo heel moeilijk. Een akoestische versie van Come As You Are van Nirvana is zo cool omdat de rockversie zo geweldig is.
Goed…terug naar de orde van de dag. Akoestisch, of – zoals in het geval van deze review – semi-akoestisch: mijn eerste liveoptreden sinds 12 maart 2020, het optreden van de Nijmeegse rockband Navarone. Net als alle andere bands heeft ook Navarone veel last gehad van de coronacrisis waardoor ze niet hebben kunnen spelen. Maar vrijdag 10 juli 2020 begon deze band aan een reeks van twaalf optredens in zes dagen. Zes van die optreden vinden plaats in het Openluchttheater de Goffert in Nijmegen. Die optredens zijn semi-akoestisch: twee akoestische gitaren en een uitgeklede drumkit begeleid door een versterkte basgitaar. Daar overheen werd de geweldige stem van Merijn van Haren gedrapeerd.
1,5 meter sessies
In de tijd dat de mannen van Navarone thuis zaten, hebben ze de ‘1,5 meter sessies’ gedaan. Allerlei nummers die ze normaliter rockend van het podium af laten knallen, werden voor gelegenheid van het thuiszitten door elk van de bandleden apart gearrangeerd om te komen tot een akoestische versie. Dat was zo’n succes dat ze bedachten het toch maar op het podium te gaan doen. En hoe!
Het optreden wordt afgetrapt met Lonely Nights. Het is uitermate geschikt gemaakt als akoestische versie en Merijn laat van begin af aan zien dat hij er zin in heeft. Hij is goed bij stem. Beter dan de instrumenten, want vooral de akoestische gitaren moeten blijkbaar in de buitenlucht zo vaak gestemd worden dat er wel heel veel te lange pauzes vallen. Dat is best een beetje jammer, omdat het afdoet aan het concert-gevoel, maar dat gevoel wordt verzacht doordat er veel plezier wordt gemaakt op het podium en er leuke anekdotes worden verteld.
De nieuwe arrangementen van de nummers van Navarone werken buitengewoon goed. Gitaristen Kees en Rowan zijn bijzonder goed op elkaar ingespeeld, drummer Robin pas zich, qua geweld (of het gebrek daaraan) prima aan aan de rest en bassist Bram doet ‘gewoon’ zijn ding. Boven alles stijgt echter de stem uit van Merijn. Zo ook tijdens Indigo Blue, waarbij het gewoon kippenvel veroorzaakt.
Al met al was dit een heel lekker concert om ‘weer mee te beginnen’. Laten we hopen dat de toestand in de wereld zodanig verbetert dat we snel weer ouderwets van concerten kunnen genieten. Het is namelijk wel een vreemde gewaarwording om naar een semi-rockconcert te gaan, te moeten zitten op tribunes op een afstand van anderhalve meter van elkaar, niet te mogen opstaan, niet te mogen meezingen of juichen.