Het heeft even geduurd maar Movements is terug in Europa. Hun laatste doortocht dateert namelijk alweer van 2018 en als één iets duidelijk werd na de show in Eindhoven gisteren is het dat ze niet opnieuw zo lang moeten wachten om terug te komen. Maar ik loop vooruit op de zaken, want er waren natuurlijk ook nog twee voorprogramma’s die eerst het beste van zichzelf mochten geven!
De avond werd om 19u30 op gang getrokken door talent van eigen bodem. De Utrechtse I’ll Get By knalde er meteen in op de mainstage van Dynamo. Ze zijn dan wel wat harder dan hoofdact movements maar het publiek zag het duidelijk zitten. Het is niet altijd zo dat een eerste (lokaal) voorprogramma de zaal al zo goed meekrijgt, maar I’ll Get By slaagde daar zeker in. Met hun melodische riffs en keiharde screams gaven ze een half uur lang betekenis aan het ‘opwarmen van het publiek’. Aan het einde van hun set brak er zelf een moshpit uit, dus we konden maar één ding concluderen: een geslaagde start!
Om een beetje variatie in de avond te steken, kregen we met het tweede voorprogramma iets totaal anders voorgeschoteld. De Canadese Softcult is een project van tweelingzussen Mercedes en Phoenix Arn-Horn. Als die namen een belletje doen rinkelen, dan denk je waarschijnlijk aan Courage My Love, de vorige band van de zussen. Na het stevige I’ll Get By, kregen we tijdens de set van Softcult wat ruimte om te ademen en stilletjesaan weg te dromen bij hun melodieuze grunge sounds. Met teksten rond de typische thema’s zoals gebroken harten en depressie, verraste deze groep aangenaam. Eentje om in de gaten te houden, me dunkt.
Iets vroeger dan voorzien was het dan aan Movements. De Amerikanen mochten voor een uitverkochte Dynamo spelen en sinds er geen Belgische show was, werd het publiek een mix tussen Nederlands en een hele hoop Belgen. Afgelopen zomer kwam album nummer 3 (RUCKUS!) uit en de spits werd dan ook afgebeten met twee nummers van dit album. You’re One Of Us Now kapt er meteen in bij het publiek en de eerste crowdsurfer was er na minder dan één minuut. De temperatuur in de zaal ging zo al snel enkele graden omhoog. Ook bij Lead Pipe kon dit tempo gevolgd worden.
Het succesvolste album van Movements blijft natuurlijk hun debuutalbum Feel Something. Als de eerste noten van Full Circle werden gespeeld, schakelde het publiek natuurlijk nog een versnelling hoger. De teksten werden vlot mee gezongen (lees: geschreeuwd) en er werd niet stilgestaan. Ook de rest van de setlist werd een afwisseling tussen voornamelijk hun laatste album en eerste album. No Good Left To Give viel een beetje uit de boot maar ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat dit sowieso hun minste album is. Naast Skin To Skin en Seneca werd er dan ook geen verdere aandacht aan besteed.
Hier en daar zwakte de energie een klein beetje af tijdens de avond, maar niet getreurd: die kwam telkens dubbel en dik terug waar nodig. Bij wijze van afsluiten beloofde zanger Patrick Miranda nog drie oude songs, wat natuurlijk volledig naar de zin was van de mensen in de zaal. Deze groep weet precies wat het publiek wil, en dat geven ze maar wat graag. Het einde werd ingezet met Deep Red. En om terug te komen op ‘geven wat het publiek wil’ werd ook een nummertje van hun EP uit 2016 gespeeld. Kept sloeg natuurlijk in als een bom. Daylily werd, niet verrassend, uitverkoren als allerlaatste nummer van de avond. Opnieuw een compleet succes.
Long story short: wat een avond! Twee geweldige voorprogramma’s gevolgd door een absolute knaller show van Movements. De avond verdient zeker een plaatsje tussen mijn favoriete concerten ooit. Hopelijk moeten we dit keer geen 5 jaar wachten op de volgende show!
Maandag 20 november 2023 (Dynamo, Eindhoven) | Tekst: Maui Vindevogel