De meeste van mijn concerten staan al maanden van tevoren vast, bij deze co-headline show van Moonspell was het echter pas nadat Insomnium werd aangekondigd als vervanger van My Dying Bride dat ik besloot om te gaan. Dit is absoluut mijn favoriete melodeathband, dus wanneer zij in de buurt spelen, kan je er zeker van zijn dat ik op dat concert te vinden ben. Voorprogramma's van de dag waren Hinayana, Wolfheart en Borknagar. Vijf bands, dus het begon dan ook al goed op tijd. Om 17u gingen de deuren open en om 17.30u opende Hinayana de avond. Aangezien het zo vroeg begon, had ik op voorhand nog niet echt iets gegeten, ervan uitgaande dat er wel veggie opties zouden zijn bij Trix. Toen bleek dat dit niet het geval was, was ik (zoals de kids dat in mijnen tijd zeiden) gescheten. Gelukkig had ik nog wat chippekes binnengepropt voor we vertrokken.
Van de drie support acts was Hinayana degene waar ik het meest van onder de indruk was. Deze mannen uit Texas brachten veel emotie, met sterke vocals en straffe riffs. Wolfheart is dan weer net iets minder mijn ding. Hier zijn dan ook niet zoveel melodieën terug te vinden in de muziek, maar verder leek hun set ook heel gehaast. De nummers werden allemaal strak na elkaar gespeeld, geen tijd voor interactie met het publiek en ook na hun show gingen ze meteen het podium af. Hetzelfde fenomeen bij Borknagar, het moest duidelijk vooruitgaan. Zij waren eigenlijk het voorprogramma waar ik het meest naar uitkeek, maar waar ik uiteindelijk het minst aan vond. Buiten het gehaaste gevoel, leek er in de afstelling ook iets serieus mis te zijn. De drum leek veel te luid te staan en het klonk allemaal vrij rommelig. Toch op zen minst van waar ik stond te kijken. Jammer om te zeggen, maar ik was stiekem opgelucht wanneer hun set voorbij was, want je voelde de energie gewoon uit de zaal wegsijpelen. Door het gebrek aan interactie had ik ook het gevoel dat het publiek niet echt meedeed bij deze bands en dat het enthousiasme ver te zoeken was.
Van links naar rechts: Hinayana, Wolfheart, Borknagar © Wim Wilms
Wanneer Insomnium dan het podium opkwam, veranderde dat meteen. Met Ephemeral kregen ze een groot deel van de zaal mee en werd er stevig meegeklapt en "geheuj'd". Ik heb tijdens hun set zelfs twee mensen zien crowdsurfen, wat best indrukwekkend is in een niet bepaald uitverkochte Trix. De emoties die deze band en dan vooral zanger Niilo, weet te brengen op een podium is elke keer weer magisch om te ervaren. Het is raar om te zeggen, maar je voelt hun nummers als je daar staat. Elk woord, elke emotie, elke betekenis, het gaat dwars door je heen. Als je hen ooit al eens live hebt gezien, dan weet je vast wel wat ik bedoel. Zelfs zonder vaste gitarist Markus Vanhalla wisten ze een zeer sterke show neer te zetten. Hier werd er wel tijd gemaakt voor interactie met het publiek en dat had zijn effect. Al werd zelfs op het einde van hun set heel duidelijk dat ze zich aan een strak schema moesten houden. Nog terwijl de band afscheid aan het nemen was van de fans werd achter hen al een drumstel uit elkaar gehaald door de crew. Misschien zijn vijf bands op één avond en op één podium toch gewoon net iets te veel van het goeie. Ik kreeg ook het gevoel dat ik niet de enige was die besloot naar dit concert te komen voor Insomnium, want na hun show zijn er toch al wel een aantal mensen naar huis vertrokken.
Insomnium © Wim Wilms
Om de avond af te sluiten kregen we nog een portie Moonspell voorgeschoteld, maar dit was toch niet helemaal my cup of tea. Althans, dat is wat ik had verwacht hier te schrijven. Ik had de band op voorhand al eens opgezocht en wat ik vond was net iets te heavy voor mij, maar tijdens deze liveshow werd ik aangenaam verrast. Ik moet nu wel toegeven dat het heel hard verschilde van nummer tot nummer. De opener was bijvoorbeeld helemaal mijn ding, maar daarna even totaal niet. Ik vermoed dat het dan vooral de nieuwere, iets minder zware tracks zijn die me wel liggen. Ook deze band bracht een show met massa's emoties en energie en met een prachtig decor op de achtergrond. Nog een leuke touch was dat het keyboard werd vermomd als een orgel. De keyboardspeler zelf had een geweldige dosis energie; hij stond bijna de hele tijd te dansen, springen en headbangen achter dat ding en dat kan ik alleen maar appreciëren. Zelfs wanneer de lampen het even begaven, bleven ze hun leuke energie behouden en kon er nog een mopje vanaf. Ook hier was er dus wel ruimte voor wat interactie met het publiek en dat werd beloond door massa's energie die het voorste deel van de zaal aan hen teruggaf. Al bij al wist hun show me echt wel te smaken, maar ik kan niet zeggen dat ik nog eens een headline show van hen zou bijwonen (sorry Wim). Als de kans zich nog eens voordoet op een festival langs de andere kant, dan zal ik deze zeker en vast niet laten liggen.
Moonspell © Wim Wilms
zaterdag 1 oktober 2022, Trix (Antwerpen, BE) | Foto's: Wim Wilms, Tekst: Ilke Clissen