Vrijdagavond 9 februari staat al enkel weken in het rood omcirkeld in mijn agenda. De reden: Angel Witch, Lucifer en The Night Eternal. Drie namen op één affiche die ik nog nooit eerder zag. Respectievelijk gestart in 1976, 2014 en 2019 zijn deze bands een interessante combinatie van oude rotten en jong geweld.
The Night Eternal
The Night Eternal trok vorig jaar mijn aandacht met het album ‘Fatale’. Dit vijftal uit Essen maakt gloomy doch catchy heavy metal met een stevige knipoog naar 80’s gothic. Dat laatste komt vooral terug in de typerende stem van zanger Ricardo Baum, die bij momenten doet denken aan de Deense rockers Demon Head.
Voor de Duitsers op het podium klimmen, klinkt de appreciatie voor de band al eensgezind door in de zaal. Er zijn best wat aanwezigen die speciaal naar Antwerpen zijn afgezakt om The Night Eternal aan het werk te zien.
Met slechts een half uur speeltijd moet de groep er meteen invliegen. Wat we voorgeschoteld krijgen: een mistig podium, retro blauw-rood licht, blote basten, stevige snorren, leren jasjes en strakke broeken. Vul dat aan met melodieuze riffs en een rondtollende zanger en je weet dat deze heren harten willen veroveren.
Bij het eerste nummers is de sound nog niet perfect afgestemd, maar vanaf het tweede nummer ‘In Tartarus’ wordt vlotjes meegezongen door het publiek. ‘Prince of Darkness’ is een ode aan Ozzy Osbourne en 'Stars Guide My Way' zet de gitaristen in de spotlight met een reeks snedige solo’s. Afsluiter ‘Moonlit Cross’ laat er geen twijfel over bestaan: The Night Eternal kan het weleens ver schoppen.
Angel Witch
Als grote NWOBHM fan staat Angel Witch al jaren op mijn ‘must see’ lijst. Deze tour was dan ook de perfecte gelegenheid. Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar die werden snel neergesabeld. Bij het tweede nummer deelde zanger Kevin Heybourne mee dat zijn stem het liet afweten. Iets dat helaas duidelijk te merken was, met wenkbrauwgefrons in het publiek als gevolg. Al moet wél gezegd worden dat de aanwezigen er zin in hadden. White Witch en Angel of Death werd duchtig meegebruld, evenals klassieker Angel Witch. Het was het duidelijk dat velen de hit nu eenmaal nog eens wouden horen. De band wist hier gelukkig wél een laatste push te geven.
Lucifer
Als laatste op de line-up staat Lucifer. Seventies geïnspireerde heavy metal onder leiding van Johanna Sadonis. Eerlijk is eerlijk: wat een verschijning is deze zangeres. Voorzien van een Eurosong-ventilator zorgde de frontvrouw voor een zweem van glamour. Waar de vorige bands rekenden op interactie met het publiek, is het duidelijk dat Lucifer de touwtjes strak in handen houdt. De nummers volgen elkaar vlot op en Sadonis zweeft bezwerend over het podium. Maar laat ons de rest van de band niet vergeten. De drums worden voor dit deel van de tour verzorgd door Adam Lindeman (The datsuns, Dead Lord, Morbus Chron, ...), wiens spel naadloos aansluit bij dat van de vaste bandleden. De occulte vibe slaat aan, al is het publiek merkbaar kalmer tijdens deze set. Lucifer heeft al enkele jaren haar eigen stijl gevonden, en het is duidelijk dat het publiek die kan appreciëren. Een waardige (co-)headliner.
Vrijdag 9 februari 2024, Kavka Oudaan (Antwerpen, BE) | Tekst: Laura B., Foto's: Wim Wilms